Szczerze powiedziawszy ta książka miała być „zapychaczem” pomiędzy innymi, ponieważ w bibliotece wciąż nie mogę trafić na wyczekiwane tytuły, jednak zamieniła się w coś w rodzaju naprawdę przyjemnego przerywnika.
Powieść, że się tak wyrażę, nie jest pierwszej świeżości, ale mimo tego (a może dzięki temu?) jej treść mocno trzyma poziom jeśli chodzi o przekaz z niej płynący – zupełnie jak w przypadku Władcy Pierścieni. :3
Z początku, gdy czytałam pierwszy rozdział, towarzyszyła mi nieprzyjemna myśl, że źle wybrałam, że książka mi się nie spodoba, bo jakiś taki dziwny ten styl i w ogóle wszystko jest na „nie”, ale na szczęście myśl ta prędko rozwiała się, zaczął się drugi rozdział i stwierdziłam: „To jednak będzie przyjemna lektura”.
Nie mogłam uwolnić się od pewnego skojarzenia, a mianowicie tytułowy Wen bardzo przypominał mi Sandora „Ogara” Clegane’a z „Gry o tron”. Ich usposobienia, style bycia naprawdę wydawały mi się łudząco podobne: niezbyt rozmowni, o mocnych posturach, zakazanych gębach, ogólnie dwójka rębajłów, z którymi strach zadzierać.
Język, jakim napisana jest książka, odrobinę nie pasuje do klimatu, jaki obrała autorka, jest zbyt łagodny, ugrzeczniony. Gdy postać siarczyście klnie, dowiadujemy się tego wyłącznie z relacji narratora, nie od niej samej – tak dla przykładu. Ale co tu dużo mówić, pani Siemionowa obrała taki sposób pisania lub jest to związane z jakimiś restrykcyjnymi zasadami cenzury czasów, w jakich powstała książka, a o których to zasadach ja nie mam pojęcia. Dość, że język nie uwłacza w dużym stopniu lekturze.
Opowiedziana w tym utworze historia jest piękna, przemiana wewnętrzna Wilczarza, obserwowana przez nas krok po kroku, może napełnić optymizmem – przepełniony żądzą zemsty samotnik, wierzący w to, że dopełniwszy owej zemsty sam zginie, nagle staje się otoczonym przez rodzinne, przyjacielskie ciepło, zagubionym mężczyzną, który nie wie, co na dobrą sprawę począć z tymi nowymi uczuciami go wypełniającymi. Bardzo podobał mi się ten motyw. Jedyne, na czym się zawiodłam, to nadzieja na miłosną relację pomiędzy Wilczarzem a Neelith. Z początku mogłoby się wydawać, że będą bardzo uroczą parą, a tu jednak nie, autorka poprowadziła ich zupełnie inaczej.
No cóż, nie mnie wybierać rozwój relacji, niemniej jednak moja ostateczna opinia brzmi: „Wilczarz” Marii Siemionowej wart jest poświęcenia mu chwili uwagi, gdyż zawarte w jego treści wartości, to takie wartości, o które sporo ludzi w naszych zagmatwanych czasach zapomina dbać.

Szczerze powiedziawszy ta książka miała być „zapychaczem” pomiędzy innymi, ponieważ w bibliotece wciąż nie mogę trafić na wyczekiwane tytuły, jednak zamieniła się w coś w rodzaju naprawdę przyjemnego przerywnika.
Powieść, że się tak wyrażę, nie jest pierwszej świeżości, ale mimo tego (a może dzięki temu?) jej treść mocno trzyma poziom jeśli chodzi o przekaz z niej płynący –...