Bardzo miła książeczka. To prawie świętokradztwo poprawiać Einsteina, ale przyszli po nim inni, którzy nie zgodziliby się z paroma zapisami:
– To przesada pisać, że Leibniz proponował zachowanie energii. Zaproponował zachowanie wielkości, która jest podobna do energii kinetycznej. W dodatku opierał się tylko na obliczeniach, a nie na doświadczeniach. W dodatku uważał to za alternatywę do zachowania pędu.
– Chyba mało lub coraz mniej fizyków zgodzi się, że I zasada dynamiki jest szczególnym przypadkiem drugiej.
– Planck nie proponował cząstek światła. Trudno uwierzyć, żeby Einstein, który sam to zrobił, przypisywał to Planckowi, który w to nie dowierzał. Być może to wina tłumaczenia przez angielski.

Poza tym wydanie kuleje:
– grzbiet jest zapisany w złą stronę (z dołu do góry),
– brakuje indeksów – to szczególnie razi w pracy, która nie jest pisana jednym wątkiem, do czytania od deski do deski. To zbiór esejów i kompendium do przeglądania i wyszukiwania w nim źródeł.
– spis treści nie jest numerowany,
– kolejność prac mogłaby być chronologiczna. Obecny układ jest quasi-logiczny: od ogólnych rozważań o fizyce przez bardziej szczegółowe do ogólnych refleksji o nauce i na koniec wyprowadzenie E=mc^2 jako dodatek.
– są dwu- i trzyliterowe sierotki i wdówki po 5-6 znaków, ale może mam utopijne wymagania.
Mimo to muszę powiedzieć, że widziałem książki wydane dużo gorzej i udało się uniknąć podstawowych byków.

Książeczkę polecam wszystkim, którzy mają na nią czas. Może być lepszym zaproszeniem do fizyki niż 40 lat młodsza, bestsellerowa „Krótka historia czasu” Hawkinga. Uczniowie, studenci, nauczyciele i wykładowcy fizyki mogą skorzystać z krótkiego wyprowadzenia E=mc^2. (Chyba najczęstsze jest to oparte na całkowaniu relatywistycznego pędu, który też niełatwo wyprowadzić).

Wreszcie filozofów może zainteresować epistemologia Einsteina. Był nie tylko miłośnikiem Spinozy i prekursorem Poppera. Do końca (a przynajmniej do lat 40., kiedy pisał większość tych esejów) zachował wpływy empiriokrytycyzmu Ernsta Macha. Wierzył w empiryczność matematyki (zamiast platonizmu), wyłanianie się pojęcia zewnętrznego świata z morza wrażeń zmysłowych i w znany cytat o tym, że nauka to udoskonalenie codziennego myślenia.

Bardzo miła książeczka. To prawie świętokradztwo poprawiać Einsteina, ale przyszli po nim inni, którzy nie zgodziliby się z paroma zapisami:
– To przesada pisać, że Leibniz proponował zachowanie energii. Zaproponował zachowanie wielkości, która jest podobna do energii kinetycznej. W dodatku opierał się tylko na obliczeniach, a nie na doświadczeniach. W dodatku uważał to za...