Muszę przyznać, że Thomas Bernhard dosyć mocno rozprawia się ze wspomnieniami. Jego myśli są poprowadzone bez żadnej autocenzury, a wspomnienia krążąc wokół okresu dziecięcego, starają się przywołać je bez żadnych zniekształceń.

Możemy tu spojrzeć na II wojnę światową z innej perspektywy, z pozycji dziecka w kraju agresora, które poddaje się represyjnemu systemowi szkolnictwa (narodowy socjalizm, nie bez racji, porównywany do katolicyzmu), które zauważa okropieństwa wojny i stara się zrozumieć jej znaczenie. Ale to nie tylko książka o tym.

Thomas dosyć jasno wskazuje i wiele miejsca poświęca tematowi cierpienia i tzw. służby opieki zdrowotnej w tamtych czasach.

Co ciekawe, jego spostrzeżenia, mimo upływu czasu, są uniwersalne. Sylwetki ludzi kreśli bez ogródek, nawet ludzi z własnego najbliższego otoczenia - domu rodzinnego.

Nędza ludzka, choroba i śmierć, głupota, wybory życiowe - to główne tematy, które znaleźć możecie w tej książce.

Z początku długaśne, rozwlekłe zdania mogą odstraszać, ale po jakimś czasie dostrzegamy urok takiej indywidualnej narracji, która porzuca wyobraźnię, a skupia się na introspekcji i wierności jej odtworzenia. Cała książka to jeden wielki monolog, bez akapitów, gdzie myśl jest zaprzęgnięta w odsłanianie nie tylko strumienia przeżyć, ale i przy okazji różnych aspektów człowieczeństwa.

Muszę przyznać, że Thomas Bernhard dosyć mocno rozprawia się ze wspomnieniami. Jego myśli są poprowadzone bez żadnej autocenzury, a wspomnienia krążąc wokół okresu dziecięcego, starają się przywołać je bez żadnych zniekształceń.

Możemy tu spojrzeć na II wojnę światową z innej perspektywy, z pozycji dziecka w kraju agresora, które poddaje się represyjnemu systemowi...