Piękny portret życia rodzinnego i małżeńskiego. Jacek Kuroń, jeden z przywódców antykomunistycznej opozycji, został tutaj „uczłowieczony”. Autorka prześwietla jego młodość i kreśli obraz bezkompromisowego idealisty, początkowo wierzącego w komunistyczne ideały. Był myślicielem radykalnym, za co dwukrotnie wyrzucano go z PZPR a wcześniej z ZMP za samokrytyczne rozliczenie tej organizacji z działalności wychowawczej.
Jako walterowiec wierzył w wartość pracy, rehabilitacji przez pracę, wychowywanie młodzieży, z którą zresztą zawsze miał dobry kontakt. Gajkę- Grażynę poznał właśnie na obozie dla młodzieży, gdzie w wieku lat 20-tu był wychowawcą, a ona 'smarkatą kozą”. Potem jak na Pigmaliona przystało nadał jej imię i ukształtował, wychował sobie na towarzyszkę i powiernicę. Wkrótce po jej maturze się pobrali i stanowili wzorcowe małżeństwo opozycjonistów. We własnym mieszkaniu organizowali odczyty, wykłady, pogadanki. Żona na równi z Kuroniem angażowała się w działalność polityczną, co wkrótce zemściło się na ich żciu rodzinnym. Im bardziej Kuroń się udzielał i był znany, tym bardziej aparat państwowy chciał go skompromitować, inwigilować, nękać grożbami. Jacek stał się mistrzem wymykania się ubekom . Kluczył podwórkami, zmieniał tramwaje, podstawione samochody kolegów- i wszystko w imię wyższego dobra.
Podziwiam Gajkę, że zawsze stała za nim murem, że nie miała pretensji o ciągłe aresztowania i pobyty w więzieniu. W końcu wszystkie te wyroki i odsiadki, internowania trwały 7 lat, więc to ona w pojedynkę wychowywała syna Macieja.
Piękny obraz związku dwojga ludzi, podany nam bez komentarzy autorki, w oparciu o stwierdzenia przyjaciół, innych opozycjonistów, samego Jacka i Grażyny. Pamiętam Kuronia jako ministra pracy, z nieodłącznym termosem i w dżinsowej koszuli, abnegata, kreowanego na alkoholika i pseudodemokratę, opluwanego przez lewicowców. Cieszę się, że został pokazany jako człowiek uczuciowy, romantyczny, zaangażowany. Polecam.

Piękny portret życia rodzinnego i małżeńskiego. Jacek Kuroń, jeden z przywódców antykomunistycznej opozycji, został tutaj „uczłowieczony”. Autorka prześwietla jego młodość i kreśli obraz bezkompromisowego idealisty, początkowo wierzącego w komunistyczne ideały. Był myślicielem radykalnym, za co dwukrotnie wyrzucano go z PZPR a wcześniej z ZMP za samokrytyczne rozliczenie...