Anna Karenina Lwa Tołstoja to rozległa powieść psychologiczna. Posiada dużo wątków obyczajowych i bardzo glęboko wdziera się w najgłębsze myśli bohaterów. Nie znam autora, który potrafiłby tak bezwstydnie demaskować najskrytsze przeżycia bohaterów, a przez to tak dokładnie wskazywać na prawdę o życiu. W tej książce nie ma humoru jak np. u Dostojewskiego albo Dickensa, jest w niej prawda.Z powodu trudności ze streszczeniem tak rozległej powieści
wystarczy napisać, że poza aspektami psychologicznymi jest ona o Annie Kareninie, która jest mężatką i zdradza męża z innym mężczyzną z powodu najbardziej gwałtownej miłości. Opisywane są wszystkie dramaty, dylematy i malutkie szczęścia bohaterki. Do tego trzeba dodać, że książka jest o tych wszystkich przeżyciach ludzkich od narodzin aż do śmierci.

Nie mogę się powstrzymać, żeby nie opisać moich odczuć związanych z niektórymi sytuacjami z powieści mającymi swoje podłoże w psychologii ludzkiej. Chociaż sprawię przez to, że będzie to opis kilku szczegółów a nie
ogólny opis powieści to dla mnie właśnie te sytuację decydują o
tytaniczności Tołstoja.

Co powiedzieć o sytuacji w której mężatka jest w miły sposób zagadywana przez innego mężczyznę. Czy jest to naganne zachowanie i wołające o pomstę męża, czy też może grzeczność tegoż mężczyzny. Konstanty Lewin - mąż, ma ogromny problem żeby ocenić tą sytuację, przez co wpada w paranoję. Chce jednocześnie jako gospodarz być przyjacielski a z drugiej strony nie może znieść tej sytuacji. Prawda może leżeć po środku, albo na prawdę może posiadać patent silniejszy osobnik. Nie jednokrotnie jest tak w życiu, że ktoś śmielszy wyjaśni co jest prawdą a co nie. Jednak rzeczywistość nie jest taka prosta. Sytuacja, przynajmniej w początkowym stanie jest nie jasna, więc nie jedna osoba miałaby podobne dylematy.

Jak ocenić osobnika, który promieniuje radością życia, jego radość odbija się na innych i poprawia humor wszystkim wokół. Piszę teraz o Obłońskim przyjacielu Lewina. Jak go ocenić, jeśli pomimo nie wątpliwych zalet charakteru zdradza żonę z kucharką. Obłoński nie czuje winy, po prostu nie czuje pociągu do swojej 34 letniej żony, która urodziła mu pięcioro dzieci.
Dalej darzy swoją żonę opieką i szacunkiem, ale kochliwy z natury potrzebuje kobiety, która da mu to czego żona już mu nie może dać. Można zrozumieć Obłońskiego i wybaczyć, ale tak samo można zrozumieć ból żony i to że ona nie może wybaczyć. Czy prawdę posiada silniejszy i taki co przekona innych, czy prawda leży po środku, a może prawda jest nie ważna.

Najważniejsza chyba rozgrywka psychologiczna odbywa się we wnętrzu tytułowej Anny Kareniny.Jej mąż działa jak maszyna. Posiada bardzo ważną funkcję i odnosi wiele sukcesów. Jednak nie potrafi wykrzesać z siebie uczucia dla Anny (ja myślę, że to strach). Ich relacje odbywają się na zasadzie
obowiązku a nie miłości. Czy można zrozumieć Annę, że uległa niezwykle przystojnemu zakochanemu w niej mężczyźnie, który posiadał jeszcze więcej zalet charakteru niż wyglądu ? Z pewnością można ją zrozumieć. A czy można zrozumieć męża, który znienawidził Annę tak jak największego na świecie
wroga ? On, który jej ufał i był wobec niej zawsze "obowiązkowy".

Książka posiada ogromną ilość takich psychologicznych sytuacji nie dających jednoznacznych odpowiedzi. Przez to pomimo braku humoru i tak jest przebogata w treść. Jednak ja jestem zwolennikiem humoru w powieściach i dlatego moja ocena wynosi 8/10 bardziej z "obowiązku niż z miłości". Arcydzieło, ale nie każdy będzie czytał z zapartym tchem. Osoby, które chcą widzieć życie takie jakie jest, a nie pomalowane może i sztucznymi kolorami, ale jakże
ciekawymi i pięknymi, odnajdą w tej książce wiele prawdy o ludziach i świecie.

Anna Karenina Lwa Tołstoja to rozległa powieść psychologiczna. Posiada dużo wątków obyczajowych i bardzo glęboko wdziera się w najgłębsze myśli bohaterów. Nie znam autora, który potrafiłby tak bezwstydnie demaskować najskrytsze przeżycia bohaterów, a przez to tak dokładnie wskazywać na prawdę o życiu. W tej książce nie ma humoru jak np. u Dostojewskiego albo Dickensa, jest...