Film „Ogniem i mieczem” znam już na pamięć, więc stwierdziłam, że już najwyższy czas przeczytać książkę. Ekranizacja jest wspaniała, ale z powieści dowiadujemy się tylu ciekawych szczegółów, że naprawdę warto ją przeczytać.

Nie wyobrażam sobie osoby, której nie urzekłyby losy Heleny i Skrzetuskiego. Są to cudowni bohaterowie, którzy muszą zmagać się z problemami bez płaczu i użalania się nad sobą. Jest w tej książce ktoś jeszcze, którego pokochałam z całego serca. Ci , którzy przeczytali powieść wiedzą, że jest to oczywiście Bohun. Biedny Bohun, oszukany, zdradzony, któremu zawsze wieje wiatr w oczy. Kto by go nie pokochał?!

Ta książka nie jest nudną lekturą. Jest wciągająca, pełna zwrotów akcji i zostaje w naszej pamięci na długo. Bardzo łatwo jest zżyć się z bohaterami występującymi na kartach tej powieści. Pan Zagłoba, Podbipięta, Wołodyjowski i Skrzetuski to bardzo interesujący przyjaciele. Każdy z nich jest inny, ale wspaniały na swój własny sposób.

Uwielbiam. Polecam.

Film „Ogniem i mieczem” znam już na pamięć, więc stwierdziłam, że już najwyższy czas przeczytać książkę. Ekranizacja jest wspaniała, ale z powieści dowiadujemy się tylu ciekawych szczegółów, że naprawdę warto ją przeczytać.

Nie wyobrażam sobie osoby, której nie urzekłyby losy Heleny i Skrzetuskiego. Są to cudowni bohaterowie, którzy muszą zmagać się z problemami bez...

Arcydzieło! Jestem zachwycona tą książką. Postacie niezwykle barwne, wątek romansowo-przygodowy perfekcyjnie przeplata się z historycznym. Niezwykłe opisy wsi, niezmierzonych stepów, dworów dawnej Rzeczypospolitej oraz to jak zmieniała się pod wpływem bitew. Ukazane są okropności wojny ("Straszne czasy - odrzekł na to rycerz - w których wilcy we wsiach mieszkają, a w lasach obłąkani ludzie wyją") Możemy stać się nie tylko świadkami, lecz również uczestnikami walk rozgrywających się w powieści dzięki pobudzającym wyobraźnie opisom stworzonym przez Henryka Sienkiewicza. Dzieło wywołuje tęsknotę za dawnymi czasami, które bezpowrotnie odeszły. Za czasami, w których najważniejszymi wartościami były honor, odwaga, szacunek, wierność, tradycja, przyjaźń. Ojczyzna była najcenniejszą wartością jaką mógł posiadać człowiek i której bronił dzielnie jak lew, narażając swoje życie. Język jakim porozumiewali się bohaterowie był piękny. Odczuwam wielki żal, że aż tak bardzo się od tamtego czasu zmienił. Miłość ukazana w utworze jest urzekająca i niestety w obecnej erze technologii komputerowej nieosiągalna. Co również nadaje uroku czasom, w których żyli bohaterowie utworu. Listy na które czekało się z niecierpliwością, wysyłane przez posłańców. Zachwyciła mnie postać Bohuna. Jego odwaga, pasja, siła, waleczność, poświęcenie, wierność w swym uczuciu wobec Heleny, cierpienie i rozpacz z powodu odrzucenia jego miłości ("Mówiono także, że uśmiech nie powstał nigdy na ustach tego szczególnego człowieka"). Nie zaznał on bezinteresownej sympatii, życzliwości, pomocy z żadnej strony. Zewsząd osaczony tylko przez wrogość, strach płynącą od ludzi na których mu zależało. Wysławiany jako wódz, niedoceniony jako człowiek. Jest to moja ulubiona postać w literaturze - pełna kontrastów, sprzecznych uczuć, niezwykle wewnętrznie bogata.
"Zali serce jest pachołkiem, któremu rozkazać można?"

Arcydzieło! Jestem zachwycona tą książką. Postacie niezwykle barwne, wątek romansowo-przygodowy perfekcyjnie przeplata się z historycznym. Niezwykłe opisy wsi, niezmierzonych stepów, dworów dawnej Rzeczypospolitej oraz to jak zmieniała się pod wpływem bitew. Ukazane są okropności wojny ("Straszne czasy - odrzekł na to rycerz - w których wilcy we wsiach mieszkają, a w lasach...

" Co ty mnie uczyniła, ne znaju, ale to znaju, że jeśli ja tobie nieszczęście, to i ty mnie nieszczęście. Żeby ja ciebie nie pokochał, to byłby ja wolny jak wiatr w polu i na sercu swobodny, i na duszy swobodny, a sławny jak sam Konasewicz Sahajdaczny. Twoje to liczko mnie nieszczęście, twoje to oczy mnie nieszczęście; ni mnie wola miła, ni sława kozacza! Co mnie były krasawice, póki ty z dziecka na pannę nie wyrosła! Raz ja wziął galerę z najkraśniejszymi mołodyciami, bo je sułtanowi wieźli - i żadna serca nie zabrała. (...) A dziś co? Ot, siedzę tu - i rab, o dobre słowo u ciebie żebrzę i wyżebrać nie mogę - i nie słyszał go nigdy nawet i wtedy, gdy cię bracia i stryjna za mnie swatali. (...) Ty by mnie, gdzie chciała , zawiodła - ja by ci krew oddał, duszę by oddał. (...) Oj, ciężko, oj, ciężko! żal sercu mojemu. Ni z tobą żyć, ni bez ciebie, ni z dala, ni z bliska - ni na górze, ni na dolinie - hołubko ty moja, serdenko ty moje! No, daruj ty mnie, że ja przyszedł po ciebie do Rozłogów po kozacku, z szablą i ogniem, ale ja był pijany gniewem na kniaziów i gorzałkę po drodze pił - zbój nieszczęsny. A potem, jak ty mi uciekła, tak ja po prostu jak pies wył i rany bolały, i jeść nie chciał, i śmierci-matki prosił, żeby zabrała (...)"

I jak tu się w Bohunie nie kochać, kiedy on takie rzeczy prawi? To chyba najpiękniejszy fragment z całej Trylogii. Chciałabym żyć w świecie, w którym faceci tak pięknie mówią o uczuciach...

" Co ty mnie uczyniła, ne znaju, ale to znaju, że jeśli ja tobie nieszczęście, to i ty mnie nieszczęście. Żeby ja ciebie nie pokochał, to byłby ja wolny jak wiatr w polu i na sercu swobodny, i na duszy swobodny, a sławny jak sam Konasewicz Sahajdaczny. Twoje to liczko mnie nieszczęście, twoje to oczy mnie nieszczęście; ni mnie wola miła, ni sława kozacza! Co mnie były...

Moja ulubiona książka historyczna ;)

Moja ulubiona książka historyczna ;)