Po przeczytaniu wcześniej wydanej przez wydawnictwo Astra książki poświęconej Plantagenetom podjąłem silne postanowienie trzymania się z daleka od tej krakowskiej oficyny. Niestety nie mamy wpływu na to, jakie książki dostajemy w prezencie...
O tej pozycji trudno powiedzieć nawet to, że była wartościowa w oryginale. Autorka przez pierwsze 150 stron zanudza czytelnika bezsensownie szczegółowymi opisami dworu Henryka VIII, we wstępie zapowiada, że będzie korzystać z wydanego niedawno w Anglii inwentarza królewskiego i dotrzymuje słowa.Informacje te oczywiście mogłyby być istotne, niestety Alison Weir całkowicie pozbawiona jest umiejętności segregowania faktów, dokonywania uogólnień, czy uwypuklania tego, co ważne. Bezrefleksyjnie wymienia tysiące urzędów, pomieszczeń i obiektów, co gorsze nie potrafi utworzyć z tych szczegółowych informacji pełniejszego obrazu, a podsumowaniem tego zalewu informacji jest banał: dwór Henryka VIII był świetny i bogaty.
Dalsze części książki niestety nie są lepsze, w dużej części wręcz słowo w słowo powtarzają informacje zawarte w klasycznym dziele Pollarda i nowszej, popularnej książce Carolly Erickson (do tego stopnia, że powtarza układ tej ostatniej). Autorka podobnie jak w poprzedniej części zupełnie nie radzi sobie z selekcją materiału, opisuje każdy objazd kraju dokonywany przez władcę raz w roku. Nieustannie przywołuje kolejne uczty, procesje, uroczystości, polowania, wymieniając stroje, serwowane dania i opisując te same kosztowne materiały, z których szyto szaty. Problemem jest też przyjęta przez Weir metoda chronologiczna i tematyczna zarazem, która prowadzi do nieustannego powtarzania informacji. Autorka z uporem godnym lepszej sprawy relacjonuje wznoszenie przez władcę kolejnych rezydencji - nie odpowiada jednak na pytanie, czemu ma to służyć. Z równie pozbawioną refleksji drobiazgowością opisuje ich wyposażanie. Wymienia tysiące nazwisk, nagle - bez żadnego związku z wcześniejszą narracją - przywołuje życiorysy i ploteczki na temat wspominanych osób. Mamy wrażenie, że przekleja fragmenty swoich wcześniejszych książek, zwłaszcza w częściach poświęconych kolejnym żonom króla. Wszystko to poprzetykane jest tanim psychologizmem gazetowym. Jedyną konkluzją dzieła Weir jest "odkrywcze" stwierdzenie, że Henryk VIII był władcą okrutnym, ale jednocześnie największym w historii Anglii.
Czy nie da się powiedzieć o tej pozycji nic pozytywnego? Z pewnością należy zauważyć, że w porównaniu z innymi książkami tego wydawnictwa, poziom redakcji i tłumaczenie są całkiem dobre. To jednak o wiele za mało, aby móc uznać tę książkę za udaną - zawodowi historycy nie znajdą w niej nic odkrywczego, laicy zainteresowani historią zostaną zanudzeni bezsensownym zalewem szczegółów.

Po przeczytaniu wcześniej wydanej przez wydawnictwo Astra książki poświęconej Plantagenetom podjąłem silne postanowienie trzymania się z daleka od tej krakowskiej oficyny. Niestety nie mamy wpływu na to, jakie książki dostajemy w prezencie...
O tej pozycji trudno powiedzieć nawet to, że była wartościowa w oryginale. Autorka przez pierwsze 150 stron zanudza czytelnika...