Z posłowia zamieszczonego przez autora wynika jedno - z utopi XIX wiecznych dążących do całkowitej emancypacji społeczeństwa z nie mocy władania swoim światem oraz losem, pozostała nam jedynie utopia własnego, rzecz jasna złudnego szczęścia, które może dać szampon, dobry seks, lub zmiana płci (ewentualnie aborcja jak ktoś poszaleje). Co jeszcze? Ano, że Państwo w naszych czasach tyle znaczy, co nic, że różnica pomiędzy lewicą, a prawicą jest taka, że jedni za radyjkiem, a drudzy za legalizacją konopi, że za każdy dobry uczynek na rzecz społeczeństwa czeka cię słuszna i zasłużona kara, że facebukowe znajomości, życie od lajka do lajka,od niusa do niusa, polityka sieciowa, życie w świecie na niby.... Ufff strach dalej wymieniać. Najbardziej smuci mnie jeden wniosek z którym nie sposób się nie zgodzić, że tak naprawdę wyparował wspólnota wszelka. Gdzieś tam jeszcze starszy dziadzio w kolejce uśmiechnie się do dziecka, lub z kioskarką się o gazecie poranne zagai, ale generalnie nic nie łączy. No może jedynie, przez chwilę bieda, jednoznacznie porozumiewawcze spojrzenie w kolejce w szmateksie czy w biedronce, ale tylko przez sekundę, bo bieda i upokorzenie, to wstyd, a tu się nigdy nie idzie wspólnie, tylko zawsze samemu. Książka wymaga mocnego skupienia, ale dla fanów pogłębiania, czym był socjalizm i czym być jeszcze może, lektura godna polecenia

Z posłowia zamieszczonego przez autora wynika jedno - z utopi XIX wiecznych dążących do całkowitej emancypacji społeczeństwa z nie mocy władania swoim światem oraz losem, pozostała nam jedynie utopia własnego, rzecz jasna złudnego szczęścia, które może dać szampon, dobry seks, lub zmiana płci (ewentualnie aborcja jak ktoś poszaleje). Co jeszcze? Ano, że Państwo w naszych...