"Hmm... Hmmm... Że co proszę?!" - właśnie tak zareagowałam na tę książkę. To miała być trylogia, prawda? Niech żyje konsekwencja! Na wypisywanie wszystkich niedociągnięć, niezgodności i wszelkich innych niewspaniałości tej części potrzebowałabym dobrych paru dni.

Przede wszystkim - ta część drastycznie różni się od dwóch poprzednich - pani Fitzpatrick widocznie w końcu zdołała uwolnić się od uroku pani Meyer, ale... co to miało być? Zaczynając czytanie tego tomu byłam pozytywnie zaskoczona - od razu widać było różnicę, ale to pozytywne wrażenie prysło jak bańka mydlana po... 2 rozdziałach. Milutko. Potem zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem nie pomyliłam książek. Nora zachowuje się jak osoba kompletnie pozbawiona osobowości (do tej pory jakiś tam zalążek charakteru miała), Patch jak idiota (i gdzie się podział ten facet, który nie przypominał mi podeszwy? Widać stracił skrzydła...) i... ja przepraszam uprzejmie, ale gdzie w tej części jest Vee? To moja ulubiona postać, ale oczywiście przeprowadzono na niej pranie mózgu i została sprowadzona do ról epizodycznych. Przewspaniale.

No i najważniejsze - w drugim tomie największe zagrożenie dla związku Patcha i Nory to archaniołowie - to oni mają prawo rozdzielenia zakochanych i cała reszta tych bredni... Gdzie to jest w tomie 3? Po raz kolejny - niech żyje konsekwencja! Tu nie ma najmniejszego problemu, jeśli idzie o układanie się z archaniołkami, nie no absolutnie, chcesz i masz - a co z pamiętną obietnicą, że będą kogoś tam szukać? Do piekła kogoś tam mieli wysłać... I co? I nic.

Tu też zostaje rozwiązany problem śmiertelności Nory i nieśmiertelności Patcha. Przyznam szczerze, że wzięłam pod uwagę chyba wszystkie możliwe scenariusze... poza tym jednym. Po raz kolejny przeproszę, ale czy przypadkiem krew nie jest stale produkowana w organizmie? Nie chcę zdradzić zbyt wiele fabuły, więc nie będę kontynuować tego wątku, ale to co robi Hank jest kompletnie pozbawione sensu.

No i zakończenie... Litości. A najgorsze, że moja nadzieja na uwolnienie się od Meyer okazała się złudna. Błagam... Litości. Jeśli zdecyduję się na sięgnięcie po kolejną część, to tylko z czystej ciekawości, czy autorka jakoś wybrnie z bałaganu, który narobiła. Choć jeśli mam być szczera, to w to wątpię.

"Hmm... Hmmm... Że co proszę?!" - właśnie tak zareagowałam na tę książkę. To miała być trylogia, prawda? Niech żyje konsekwencja! Na wypisywanie wszystkich niedociągnięć, niezgodności i wszelkich innych niewspaniałości tej części potrzebowałabym dobrych paru dni.

Przede wszystkim - ta część drastycznie różni się od dwóch poprzednich - pani Fitzpatrick widocznie w końcu...