Zawsze zastanawiałam się co ciągnie alpinistów w góry. Czy jest to może chęć udowodnienia sobie swojej wartości, potrzeba wygrania z naturą, stając na szczycie, a może totalne uzależnienie od adrenaliny, lub nieokiełznana miłość do gór. Po przeczytaniu "127 godzin" myślę, że każdy ma na to pytanie swoją odpowiedź.

Aron Ralston nie widział świata poza kanionami. Pewnie choć chłopak nie zdawał sobie z tego sprawy, ta miłość przesłaniała mu cały świat (nawet jego bliskich). Wiedziony chęcią zdobywcy myślał tylko o wspinaczce. Ryzykował za bardzo, nawet jak na alpinistę, choć był przeszkolony, zdarzało mu się nie przestrzegać ustalonych procedur. Wiadomo, że sytuacja (choć powinnam napisać natura) się kiedyś zemści przez taki brak planowania.

W 2003 roku nasz bohater samotnie wspina się na swój kolejny czterotysięcznik o nazwie Blue John i nie spodziewa się nawet, że ten stosunkowo łatwy technicznie szczyt zmieni jego życie. W pewnym momencie na rękę Arona spada ogromny głaz. Od teraz młody mężczyzna musi walczyć, aby przeżyć. Sytuację pogarsza fakt, że Aron ma ograniczoną ilość wody i nikogo nie zawiadomił gdzie dokładnie jest. Czy chłopak wyjdzie z tego cało? Czy ktoś go odnajdzie?

Generalnie ta historia to opis dwóch aspektów tragedii, czyli sfery fizycznej i psychicznej. Może właśnie ta druga jest bardziej wstrząsająca. Oczywiście, żeby się doszukać tej głębi czytelnik musi się sporo namęczyć. Generalnie na pierwszy plan wyrywa się dość techniczny język tej książki oraz (o zgrozo!) narcyzm i przechwałki autora. Ja sama byłam bliska porzucenia tej książki gdzieś w połowie czytania, ale na szczęście tego nie zrobiłam. Żeby nie skupiać się na samych wadach książki, trzeba przyznać, że jest ona chwilami porywająca i bardzo dobrze przekazuje emocje. Nie byłabym też sobą, gdybym nie wspomniała o wspaniałej wkładce z doskonałymi zdjęciami, które dodają klimatu tej książce.

W sumie ocena ogólna jest średnia więc polecam książkę tym, którym podobał się film i tym, którzy jeszcze go nie widzieli. Książka generalnie dla ludzi cierpliwych o mocnych nerwach.

Zawsze zastanawiałam się co ciągnie alpinistów w góry. Czy jest to może chęć udowodnienia sobie swojej wartości, potrzeba wygrania z naturą, stając na szczycie, a może totalne uzależnienie od adrenaliny, lub nieokiełznana miłość do gór. Po przeczytaniu "127 godzin" myślę, że każdy ma na to pytanie swoją odpowiedź.

Aron Ralston nie widział świata poza kanionami. Pewnie choć...