To tylko rzeczywistość.
Ta książka jako kontynuacja "Księżyc wschodzi" nie ma z nią nic wspólnego.
Ostatnie dwa rozdziały są tym jak powinna (moim zdaniem) być pisana całość.

To takie "Trudne sprawy" tyle, że z dawnych czasów.
Nie polecam nawet fanom Iwaszkiewicza. Zawiedziecie się, tak jak ja.

To tylko rzeczywistość.
Ta książka jako kontynuacja "Księżyc wschodzi" nie ma z nią nic wspólnego.
Ostatnie dwa rozdziały są tym jak powinna (moim zdaniem) być pisana całość.

To takie "Trudne sprawy" tyle, że z dawnych czasów.
Nie polecam nawet fanom Iwaszkiewicza. Zawiedziecie się, tak jak ja.

Powieść Iwaszkiewicza nie jest arcydziełem, które można by omawiać w szkołach. Ma kilka plusów i minusów, które postaram się tutaj przedstawić, jednak na początek zaznaczę, że jako dzieło literackie spełniła swoją rolę – wciągnęła mnie w swój świat na długie godziny, pozostawiając po jej lekturze w stanie melancholii.

Na uwagę zasługują tutaj genialnie zilustrowane, choć dla wielu pewnie zbyt melancholijne i walczące ze światem, postacie. Chodzi mi tu o głównych bohaterów, bowiem tych pobocznych jest cała masa, jednak o tym wspomnę poniżej. Wszystkie wydarzenia zdają się tu być jedynie tłem dla rozwoju wewnętrznego tych kilku postaci, których losy śledzimy.

Niemniej, sama fabuła nie będzie oklepana i nudna, bowiem Iwaszkiewicz często diametralnie zmienia sytuacje każdego z bohaterów, stosując nieoczekiwane zwroty akcji. Wiele z nich zrobiło na mnie spore wrażenie.

Dodatkowo, autor jest bardzo nieoczywisty i niebezpośredni, prezentując nam pewne fakty, których prawdziwego znaczenia czytelnik będzie musiał domyślić się sam. Spora ilość aluzji zalewa czytelnika, tworząc przy tym spójny obraz całości utworu.

Niestety, choć sporo już napisałem o pozytywach tej pozycji, ma też ona swoje minusy, z których na pierwszy plan wysuwa się zbyt duża ilość wątków i bohaterów. Przez pierwsze kilka stron Iwaszkiewicz stara się wtłoczyć nam do głowy imiona i charakterystyki niemalże każdego osobnika, z którym zetkniemy się w powieści, a jest ich zdecydowanie niemało. Boli to tym bardziej, bowiem autor nie rozwija w żaden sposób tych wątków w późniejszym etapie książki. W konsekwencji co jakiś czas przewiną nam się podczas czytania postacie niedokończone i niepotrzebne, jakby wołając ze swoich rozdzialików: „zobacz, jacy jesteśmy bezużyteczni”.

Kolejnym dużym minusem jest wprowadzanie do fabuły zdarzeń w pewnym sensie nielogicznych i niewnoszących do treści utworu niczego wartościowego. Wiele zwrotów akcji udało się Iwaszkiewiczowi, jednak znalazły się i takie, które ewidentnie wtłoczył „na siłę”, zostawiając po sobie nieprzyjemny posmak.

Inna sprawa, że sporo wydarzeń tylko pozornie wpływało na głównych bohaterów, którzy – choć świetnie zarysowani i przedstawiani – nie rozwijali się razem z nimi. Ich kolejne wybuchy, zmiany zachowania, płacze i gesty znaczące, były tylko pozornie znaczące, bowiem ostatecznie każda z postaci powracała do swojego „punktu wyjścia”.

I to tyle, jeśli chodzi o „Zmowę mężczyzn”. Jako powieść o ludzkich niepokojach, która przedstawia pewne życiowe prawdy, spisała się jako tako. Jako melancholijne oderwanie się od rzeczywistości – o niebo lepiej. Siedem na dziesięć gwiazdek.

Powieść Iwaszkiewicza nie jest arcydziełem, które można by omawiać w szkołach. Ma kilka plusów i minusów, które postaram się tutaj przedstawić, jednak na początek zaznaczę, że jako dzieło literackie spełniła swoją rolę – wciągnęła mnie w swój świat na długie godziny, pozostawiając po jej lekturze w stanie melancholii.

Na uwagę zasługują tutaj genialnie zilustrowane, choć...