Jeśli ktoś czytał "Zazdrość i medycynę" i ma ochotę na podobne szaleńcze zgłębianie ludzkiej psychiki to bardzo mi przykro, ale się zawiedzie. Szczerze to nawet zastanawiałem się czy te dwie powieści napisał ten sam autor, ponieważ różnica między subtelną, ale zarazem błyskotliwą charakterystyką bohaterów "zazdrości" zostaje zastąpiona tutaj przerysowanymi, pozbawionymi kukiełkami. Dwójka głównych bohaterów (chirurgów) przypominała mi czsami parę antagonistów wyrwanych z komiksu - jeden mówił sam do siebie "trzeba być złym!" i śmiał się po kątach, a drugi to uosobienie supermana, niepoprawnego dobroczyńcy, który tak się zatracił w poczuciu własnej moralności, że zachowuje się jak człowiek pozbawiony resztek zdrowego rozsądku.

Mimo tak ogromnej wady jak całkowita klęska w przedstawieniu głównych bohaterów książka ma swoje zalety. Choromański idealnie oddał atmosferę, której dzisiaj już raczej nie poznamy (chyba nie trzyma się już "chronicznie chorych" w szpitalach?) i o ile jak pisałem, główne postacie kuleją to drugoplanowe przedstawiają się całkiem dobrze. Każdy ma swoją unikalną historię, w której autor zawarł cały charakter postaci. Mi osobiście "podchodzi" taki sposób opisu bohaterów - jak najmniej zbędnych przymiotników, a jak najwięcej treści. Po prostu jakaś drobna anegdota lub historia z życia postaci pozwala mi lepiej zrozumieć jej charakter niż wypisanie kilku określeń pod rząd typu "pijak, maniak, grubas". Choromański to rozumiał i w formie małego emblematu z życia postaci potrafił ująć najważniejsze cechy osobowości.

Jeśli ktoś czytał "Zazdrość i medycynę" i ma ochotę na podobne szaleńcze zgłębianie ludzkiej psychiki to bardzo mi przykro, ale się zawiedzie. Szczerze to nawet zastanawiałem się czy te dwie powieści napisał ten sam autor, ponieważ różnica między subtelną, ale zarazem błyskotliwą charakterystyką bohaterów "zazdrości" zostaje zastąpiona tutaj przerysowanymi, pozbawionymi...