Cytat dnia
Diabeł to my, tylko cokolwiek dalej w nonsens istnienia.
Najnowsze artykuły
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC- Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2002
1997
1996
1994
1992
1990
1989
1989
Dar Polski Białorusinom, Rosjanom i Ukraińcom na Tysiąclecie ich Chrztu Świętego
0 czytelników 0 opinii
1989
1988
1975
1974
1973
1971
1969
1968
1966
1965
Mistrz i diabeł, czyli rzecz o Bułhakowie Andrzej Drawicz 
Można by przypuszczać, że twórca pokroju Bułhakowa powinien wieść żywot pełen sukcesów, luksusu i splendoru. Było jednak niemal dokładnie odwrotnie. Czasy w jakim przyszło żyć Michaiłowi, czyli apogeum bolszewizmu i stalinizmu, wystawiały ludzi w ogóle, a artystów w szczególności, na wyjątkowo ciężkie próby. Bułhakow tym próbom podołał i dlatego właśnie zamiast umierać w sławie jako pomnikowy artysta, umierał w nędzy jako zaszczuty pro-burżuazyjny pisarzyna. W przeciwieństwie do wielu kolegów po fachu nigdy bowiem nie został konformistą i do końca podążał własnymi ścieżkami. Dlatego do ogromnego szacunku jaki miałem dla twórczości Bułhakowa, po przeczytaniu powyższej biografii, dołączył równie wielki, jak nie większy, szacunek dla jego czynów i wyborów.
Kilka faktów: Bułhakowowi od roku 1929 zaprzestano wydawać cokolwiek. Większość dzieł ukazało się dopiero po jego śmierci. "Mistrz i Małgorzata" po raz pierwszy pojawiło się w druku - i to w wersji okrojonej - w roku 1966, czyli 26 lat po odejściu ze świata autora! Rosjanin całą drugą część swojej kariery, gdy był u szczytu mocy twórczych, pisywał do szuflady i ewentualnie dla najbliższych znajomych. Mimo tego nie zwątpił w swój talent i nie ustawał w pracy. Tworzył też mnóstwo sztuk, czasami nawet były to sztuki tworzone na zamówienie teatrów, ale i to nic nie pomagało. Wszystkie potem przepadały, zatrzymywane z różnych względów przez cenzorskie sito. Jedyna sztuka, która odniosła sukces to "Dni Turbinów" i to tylko dlatego, że zadbał o to osobiście Stalin, który sztukę - do dziś z nie do końca zrozumiałych względów - uwielbiał. W ogóle stosunek Stalina do Bułhakowa jest tajemniczy i wciąż budzi zażarte dyskusje. Józef Wissarionowicz mógł pstryknięciem palców zakończyć męki niepokornego pisarza - za dużo mniejsze przewiny likwidowano artystów. Z jakichś jednak powodów tego nie czynił. Czy grał na czas starając się przekabacić Bułhakowa na swoją stronę? Czy może jednak hamował go podziw dla wielkiego talentu? Tego już się chyba nie dowiemy.
Jeszcze parę słów o książce Andrzeja Drawicza: jest to biografia specyficzna, skupiająca się przede wszystkim na twórczości Mistrza. Próżno szukać tu pudelkowych sensacji, czy warsawshorowych skandalów. Na pierwszym planie jest pisarstwo i to ono jest najważniejsze. Z tego też powodu nie polecam powyższej pracy osobom, które o twórczość Bułhakowa się tylko otarły, tj. przeczytały „Mistrza i Małgorzatę” i na fali tego uniesienia postanowiły dowiedzieć się czegoś więcej o autorze. Powyższej książki takie osoby czytać nie powinny, gdyż: a) wielu fragmentów i odniesień nie zrozumieją; b) te które zrozumieją i zapamiętają zaspojlerują im potem ew. przeczytane w przyszłości inne utwory Rosjanina.
Jednak dla czytelników obeznanych z dziełami Bułhakowa książka Drawicza będzie bardzo ciekawa. Dogłębna analiza wielu tekstów moskiewskiego mistrza oczarowuje i odkrywa często zupełnie inne dna. Może skonfrontować osobiste odczucia i osobiste interpretacje, jakie rodziły się w głowie podczas czytania, z opinią profesjonalisty i zawodowego krytyka literatury. Całkiem przyjemna zabawa.
Pocałunek na mrozie Andrzej Drawicz 
Andrzej Drawicz (1932 -97) to polski eseista i krytyk literacki, lecz przede wszystkim tłumacz literatury rosyjskiej. Polonista z zawodu, rusycysta z wyboru; tłumacz i koneser "Mistrza i Małgorzaty" i twórczości Zoszczenki, tłumacz wspomnień Nadieżdy Mandelsztam, twórczości Okudżawy, Płatonowa, Jerofiejewa i wielu innych. Sygnatariusz "Listu 59" w 1976; w latach 1989 -91 prezes Komitetu ds Radia i Telewizji. Zmarł nagle 15 maja 1997, dokładnie w dniu urodzin swego ukochanego pisarza Bułhakowa. Zmarł nagle 15 maja 1997, dokładnie w dniu urodzin swego ukochanego pisarza Bułhakowa.
W Wikipedii czytamy:
".....Formułując wyważone sądy, biorąc pod uwagę skomplikowaną sytuację pisarzy rosyjskich w kraju i na emigracji, próbował być mediatorem między inteligencją polską a rosyjską ("Pocałunek na mrozie")..."
Ten wprowadzony na LC przeze mnie zbiór felietonów jest jego dziewiątą pozycją, a moja opinia per saldo drugą. Szkoda, że "rusofobia" triumfuje, bo wśród jego dzieł są dwie pozycje o Gałczyńskim i (chyba) najważniejsza "Mistrz i diabeł, czyli rzecz o Bułhakowie"
Drawicz podejmuje trud opisu Rosji, gdyż dotychczasowe próby innych go nie satysfakcjonują (s. 8):
"...rzeczywistość opisana miała się do autentycznej, twardej faktury rosyjskiego życia jak pięść do nosa..."
Drawicz, starszy ode mnie o 11 lat, tzn o epokę, poddany jest indoktrynacji w okresie stalinowskim, gdy owocem zakazanym były.. (s. 19):
„...tomiki Mandelsztama, Cwietajewej, Pasternaka, Achmatowej. Oficjalne wydania, które stały się cymeliami i rarytasami za sprawą stalinowskich praktyk amputowania pamięci i wykreślania kawałków przeszłości. Patrzyłem w nabożnym zachwycie..”
Ja też się nimi zachwycałem, lecz „legalnie”, gdy w 1959 niezapomniany pedagog, nauczyciel rosyjskiego Roman Czubaty zlecił mnie w ramach „poprawki” do klasy maturalnej, nauczenie się „naizust' ” 10 wierszy dowolnych poetów rosyjskich. Kupiłem parę zbiorków w księgarni rosyjskiej na Pl. Unii Lubelskiej i „zaskoczyłem”. Wiersze do dzisiaj deklamuję, choć wtedy nikt mnie z nich nie odpytywał, bo efekt w postaci jedynej „piątki” na maturze z rosyjskiego, sam przyszedł.
Drawicz, jak i Miłosz (a ja za nimi) odróżnia „rosyjskie” od „sowieckiego”, co pozwala na docenienie kultury rosyjskiej. Bo, choć ostentacyjnie „olewaliśmy” w szkole „język rosyjski”, to nie byliśmy ślepi na rosyjską kulturę i czytaliśmy ich klasyków, jak i „Lejzorka Rojtszwańca” czy Ilfa i Pietrowa. Do tego byliśmy młodzi, co Drawicz ładnie ujmuje (s. 15):
„..bo choć czasy były paskudne, ale my - młodzi...”
Teksty dotyczą lat 1957 – 88, lecz jak autor wyjaśnia we wstępie (s. 8):
„...Podstawowy zrąb tekstów odnosi się do lat 1963-1976, kiedy jeździłem do Związku regularnie, zarówno oficjalnie, jak prywatnie. Ku końcowi trzy szkice dotyczą sytuacji z jesieni 1987, kiedy znów zobaczyłem Rosję po dwunastoletniej przerwie. Szkice te były publikowane w "Tygodniku Powszechnym" z niewielkimi ingerencjami cenzury, zaznaczonymi kursywą. Większość pozostałych tekstów ukazywała się w periodykach niezależnych i emigracyjnych..."
Mam teraz dla Państwa dobrą wiadomość, że znalazłem całą omawianą książkę (za darmo) pod adresem: http://niniwa22.cba.pl/pocalunek_na_mrozie.htm
Skoro książka jest już dla Państwa dostępna, to ją gorąco polecam, bo jak podaje trafnie Wydawnictwo Łódzkie pod adresem: https://www.biblionetka.pl/book.aspx?id=79556
„... -„Pocałunek na mrozie" to bezcenna lektura dla każdego, kto chce zrozumieć ten niezwykły fenomen, jakim jest homo sovieticus...”
Bardzo rzetelna publicystyka; gwiazdek 8
