Zagłębienie się w lekturę tej książki było jak oberwanie tym samym meteorytem, który przyczynił się do zagłady dinozaurów. Cała twarz krwawiła, wszystkie kości połamane, a ja z głupim uśmiechem i wyraźnymi skłonnościami masochistycznymi pochłaniałem kolejne strony. Nie ma zmiłuj się: jak bierzesz się za taką lekturę, to oczekuj ostrej jazdy, która może ostro Cię poharatać. Enjoy the pain :)
Prawdą jest opinia Williama Gibsona (to ten od "Neuromancera" i kilku innych fajnych książek), którą znalazłem na okładce "Ponurego Piaskuna". Rzeczywiście jest to "Najlepszy «film klasy B», jaki w życiu czytałem". Coś jak Bond w wersji hardcore, pozbawiony dobrych manier, na sterydach, z arsenałem może niezbyt obszernym, ale za to maksymalnie skutecznym. Rambo, Terminator, Van Damme i Seagal mogą się schować - zbyt drastyczne widoki na ich wrażliwe nerwy. Kule śmigają w powietrzu na przemian z piłą mechaniczną i młotkiem, flaki latają w powietrzu, a krew leje się hektolitrami. Wrażliwi czytelnicy proszeni są od niezbliżanie się do tej książki.
James Stark wraca z Piekła i jest porządnie wkurzony. I już nie chodzi o to, że spędził tam 11 lat swojego życia (albo życia-po) i ucieczka nie była ani łatwa, ani przyjemna tylko, że wpakowali go tam żywcem jego kumple z lokalnego kręgu magów i na dodatek zabili mu dziewczynę.  Stark ma teraz jeden cel - wykończyć wszystkich, którzy przyczynili się do takiego stanu rzeczy. W środkach nie przebiera, a i delikatnością raczej nie grzeszy - ot, nawyki z Piekła. Nikt i nic nie może mu przeszkodzić w totalnej rozwałce, z definicji, wpisanej w charakter Starka.
I taka pokrótce jest fabuła książki. Jatka i mordobicie trwają praktycznie przez wszystkie strony, z niewielkimi tylko przerwami na szybkie złapanie oddechu i 'orientację w terenie'. Nie ma pobłażliwości dla starszych osób, kultury wymowy, szacunku dla mienia publicznego i tym bardziej prywatnego. Dla życia innych ludzi też nie. Patrząc na zdjęcia autora (jedno na okładce książki) - Richarda Kadreya - aż się chce myśleć stereotypowo: o wielkim strasznym człowieku, na jeszcze większym motocyklu, działającym z delikatnością buldożera. I o ile, co do samego autora, to można się pomylić, to książka odpowiada mniej więcej tym wydarzeniom - poza tym motocyklem :)
Kadrey stworzył antybohatera, piekielnego degenerata, którego ciężko wpakować w jakąś 'szufladkę'. To nowa postać, tak wyrazista, że aż razi jej 'blask'; na miarę potrzeb autora, o ile ten ma zamiar napisać jeszcze kilkanaście o nim książek. Potencjał wszystkiego co względnie najgorsze, skumulowane w jednym człowieku i puszczone na ulice Los Angeles, do zwykłych, spokojnych ludzi. Efekt, mam nadzieję, jest łatwy do wyobrażenia. Chociaż, nie, nie do końca. Kadrey przygotował dla Ponurego Piaskuna (Starka) odpowiedni świat. Zepsuty, brudny i mroczny, gdzie przenikają się interesy Piekła, Nieba, jak i zwykłych ludzi. Ostatecznie ciężko stwierdzić, kto należy do jakiego światka - każdy ma własne interesy, każdy ma coś na sumieniu, o uczciwości i tolerancji nie ma nawet mowy. To nie jest świat czarno-biały, ale szary i to dążący szarości maksymalnej.
A teraz ostrzeżenie. Dzieci i osoby o słabych nerwach - nie czytajcie tej książki, zepsute dzieciństwo i spaczona psychika to niekoniecznie najgorsze co może z tego wyjść. Odcinane głowy, urywane i rozrywane na strzępy części ciała mieszające się z krwią, zabijanie na kilkadziesiąt sposobów łącznie z zadźganiem rączką od przepychaczki - to raczej nie jest temat dla całego grona potencjalnych czytelników. To rzeczywiście jak film klasy B - coś jak produkcje Rodriqueza czy Tarantino. Grono odbiorców jest najpewniej podobne.
Ale nie ma co straszyć i smucić. Jest to najlepsza książka tego typu jaką dotąd czytałem. Przeczytałem i zdecydowanie chcę więcej. Świat mroczny i zdeprawowany, język prosty i brutalny, ale całość jest zadziwiająco lekka w odbiorze. Przykuwa na długie godziny i nie ma mowy o nudzie. Idealna lektura na wieczorne odmóżdżenie po całym dniu pracy. Siadasz i zapadasz się w świat Ponurego Piaskuna. Polecam.

Zagłębienie się w lekturę tej książki było jak oberwanie tym samym meteorytem, który przyczynił się do zagłady dinozaurów. Cała twarz krwawiła, wszystkie kości połamane, a ja z głupim uśmiechem i wyraźnymi skłonnościami masochistycznymi pochłaniałem kolejne strony. Nie ma zmiłuj się: jak bierzesz się za taką lekturę, to oczekuj ostrej jazdy, która może ostro Cię poharatać....