Tak jak w przypadku pierwszego tomu, tak i w przypadku drugiego tomu powieści Haruki Murakiego "1Q84", mogę napisać śmiało: czytałam, czytałam, aż w końcu przeczytałam. Drugi tom - podobnie jak pierwszy pisany jest monotonnie, co sprawia, że pragnie tę książkę rzucić w kąt po kilku stron, ale jest coś w niej, co powoduje, że jednak pragniesz kontynuować dalsze czytanie tej powieści. A co? Historia, która z kartki na kartkę staje się coraz ciekawsza, ale właśnie ten monotonny styl sprawia, że książka męczy po kilkunastu stronach i odkłada się ją na bok, aby odpocząć, by za jakiś czas (kilka minut, godzin, dni) z powrotem do niej zajrzeć. I gdy jest ostatnia strona czuje się ulgę, że się ją skończyło, ale z drugiej strony znowu żal, że historia się skończyła i to w najciekawszym momencie, powodując "apetyt" na kolejną - trzecią i zarazem ostatnią część.

Druga część zdecydowanie różni się od pierwszej. W pierwszej części poznajemy ogólny zarys historii, postaci, pewnych zaistniałych sytuacji. Natomiast w drugiej części poznajemy wszystkie lub częściowe odpowiedzi na najważniejsze pytania postawione w pierwszej części (kim są Little People, kim jest Lider, itp.). Ta część jest również bardziej mroczna, a wszystko to za sprawą Little People i ich działań, którzy coraz bardziej obawiają się, że ich plany zostaną pokrzyżowane przez niepowołane osoby, i nie będą mogli realizować swojego planu. Zmiana zachodzi również w samych głównych bohaterach, czyli Aomame i Tengo, którzy w pierwszej części są osobami, które żyją tylko pracą, w drugiej są to ludzie samotni, żałując, że nie potrafili odszukać swojej ukochanej osoby. Czy uda im się odnaleźć? Mam nadzieję, że tak, a okaże się w trzeciej części, którą mam nadzieję niedługo zacznę czytać - mam nadzieję....

Książkę oczywiście polecam, bo mimo monotonności, która odpycha od książki, historia jest naprawdę bardzo ciekawa i czyta się ją z wielkim zainteresowaniem. Polecam.

http://swiatwidzianyksiazkami.blogspot.com/

Tak jak w przypadku pierwszego tomu, tak i w przypadku drugiego tomu powieści Haruki Murakiego "1Q84", mogę napisać śmiało: czytałam, czytałam, aż w końcu przeczytałam. Drugi tom - podobnie jak pierwszy pisany jest monotonnie, co sprawia, że pragnie tę książkę rzucić w kąt po kilku stron, ale jest coś w niej, co powoduje, że jednak pragniesz kontynuować dalsze czytanie tej...