Siedzę, moi drodzy, i śmieję się do siebie jak dziecko. Od jakiegoś czasu wpatrzona w ekran laptopa, z dłońmi zawieszonymi nad klawiaturą, staram się ułożyć w zgrabną całość, zacząć chociaż układać, swoje przemyślenia na temat "Trzech muszkieterów" Aleksandra Dumas. Nie idzie mi to jednak kompletnie, bowiem jedyna silna myśl, jaka przewija się w mojej głowie po przeczytaniu tej powieści, to że faceci są jak dzieci. Tak, przeczytałam właśnie dzieło światowej sławy i jedyne, co jestem w stanie o nim powiedzieć, to że faceci są jak dzieci, brawo ja. Na swoją obronę powiem wam jednak, że naprawdę ciężko nie dojść do podobnego wniosku, kiedy poobcuje się chwilę z głównymi bohaterami tejże powieści, która swoją drogą spodobała mi się bardzo.

"Trzej muszkieterowie" to powieść przygodowa, przy czym mówiąc "przygodowa", mam raczej na myśli "naprawdę, naprawdę przygodowa". Rzecz rozgrywa się w roku 1625, po części w Anglii, ale w głównej mierze we Francji, w której oficjalnie panuje wówczas Ludwik XIII, ale w której faktyczny wpływ na władzę ma również charyzmatyczny kardynał Richelieu. Jednym z czworga głównych bohaterów tej powieści i postacią, którą poznajemy jako pierwszą, jest osiemnastoletni d'Artagnan. Ów młody jeszcze chłopak, wywodzący się swoją drogą z zubożałej gaskońskiej rodziny szlacheckiej, zgodnie z zaleceniem swojego zmarłego ojca i z jego listem polecającym w kieszeni, wyrusza do Paryża, by tam spotkać się z niejakim panem de Treville, kapitanem elitarnego korpusu królewskich muszkieterów, do którego znamienitych szeregów młody Gaskończyk chciałby dołączyć. Na drodze D'Artagnana bardzo szybko pojawiają się Atos, Portos i Aramis, trójka walecznych i zżytych ze sobą muszkieterów, z którymi nasz bohater z łatwością się zaprzyjaźnia.

Pozwolę wrócić sobie teraz do stwierdzenia, które padło w pierwszym akapicie. Otóż, nasi bohaterowie, choć to już niby dorośli i bardzo męscy mężczyźni (wiecie - walczą w królewskim korpusie, są odważni i bojowi, a przy tym honorowi i naprawdę rycerscy wobec kobiet), przejawiają raz po raz cechy charakteru typowe dla najmłodszych, niewiarygodną naiwność, bezmyślność, wybuchowość i porywczość. Potrafią ryzykować życie biorąc udział w bezsensownych zakładach, potrafią przegrać w karty cały swój dobytek i dobytek swoich przyjaciół. Mam jednak wrażenie, że choć nie chciałabym mieć chyba znajomych pokroju naszych muszkieterów, to w tej ich naiwności i porywczości tkwi cały ich urok. A już z całą pewnością, gdyby naszych bohaterów cechowało inne usposobienie, nie napotkaliby oni na swojej drodze tylu nieprawdopodobnych przygód i cała ta historia potoczyłaby się całkowicie inaczej, zapewne nie tak barwnie.

Głośne dzieło Aleksandra Dumas to, jak już napisałam wcześniej, powieść przede wszystkim przygodowa, odnajdziemy w niej jednak, co ciekawe, także elementy literatury detektywistycznej. Bohaterowie "Trzech muszkieterów" wplątani zostają, nie z własnej woli rzecz jasna, w małe gierki i zakrojone na szeroką skalę intrygi, stają się uczestnikami wielu tajemniczych i niebezpiecznych wydarzeń, nie raz ledwo uchodząc z nich z życiem. W "Trzech muszkieterach" odnajdziemy wątki polityczne, miłosne i obyczajowe, ale też te iście kryminalne, spotkamy postaci o gołębim sercu, ale również osoby przebiegłe i groźne, które do swojego celu dążą po trupach.

Nie ulega wątpliwości, że w powieści tej dzieje się wiele i że historia ta wciąga. Nie ukrywam jednak, że mam pewne zastrzeżenia co do sposobu jej przekazania. Aleksander Dumas pisze w sposób prosty i bardzo oszczędny, skupiając się na opisywaniu konkretnych wydarzeń, a wszelkie dodatkowe opisy redukując do niezbędnego minimum. Podczas lektury miałam wrażenie, jakoby nie było w tej powieści fragmentów, które bez szkody dla fabuły można by zwyczajnie wyciąć, "Trzej muszkieterowie" składają się bowiem właściwie z samej akcji. I w zasadzie nie widziałabym w tym nic bardzo złego, gdyby nie fakt, że wydarzenia, które wydawało mi się, że rozgrywają się dosłownie godzina po godzinie, rozgrywały się tak naprawdę na przestrzeni kilku, może nawet kilkunastu, miesięcy. To jednak tak naprawdę jedyny "zarzut", jaki w stronę tej powieści i jej autora mogę podnieść. "Trzej muszkieterowie" to w gruncie rzeczy pozycja bardzo interesująca i wciągająca, którą pochłania się bardzo szybko i z wielką przyjemnością. Z czystym sumieniem polecam.

Siedzę, moi drodzy, i śmieję się do siebie jak dziecko. Od jakiegoś czasu wpatrzona w ekran laptopa, z dłońmi zawieszonymi nad klawiaturą, staram się ułożyć w zgrabną całość, zacząć chociaż układać, swoje przemyślenia na temat "Trzech muszkieterów" Aleksandra Dumas. Nie idzie mi to jednak kompletnie, bowiem jedyna silna myśl, jaka przewija się w mojej głowie po przeczytaniu...