Kumpela - punkówa całą gębą - wcisnęła mi tą książkę ,,tylko do pożyczenia na chwilę, po krótka" zachęcając słowami, że umiera tam taki gość.
Nie spodziewała się, że po roku książka wciąż jest u mnie i zdążyła przejść przez co najmniej 5 par rąk, w tym zostać wywieziona daleko poza nasze miasto. ja, moja rodzina i znajomi po prostu się na nią rzucili.
Varga ma styl, który uwielbiam i do którego dążę, i własnie głównie za ten styl go pokochałam. Przy niektórych zwrotach można się przekręcić, zwłaszcza jak się dość dobrze zna angielski, przez co czytanie jest bardziej emocjonujące (przekręcając się trzeba tylko uważać, żeby nie spaść z łóżka) i masz wrażenie, że bohater siedzi obok ciebie niedbale pijąc piwo i opowiada ci swoją historię.
Zero patosu i tragedii, mimo że sprawa jest poważna i nie sposób nie zauważyć, że ta książka ma drugie dno. To nie jest tylko opowiastka o świecie muzyki, to jest naprawdę genialna refleksja nad życiem i przyszłością, ale napisana tak, by nie zabić czytelnika powagą i ciężarem sytuacji.
Moim zdaniem jest to po prostu idealna, przykładowa książka XXI wieku, w którym nie ma już miejsca na mędrców z brodami mówiących rozwlekle przydługie kwestie tylko żywa akcja pędząca nad głową czytelnika, żywy i wręcz groteskowy język ... no i muzyka. Czegóż chcieć więcej!

Kumpela - punkówa całą gębą - wcisnęła mi tą książkę ,,tylko do pożyczenia na chwilę, po krótka" zachęcając słowami, że umiera tam taki gość.
Nie spodziewała się, że po roku książka wciąż jest u mnie i zdążyła przejść przez co najmniej 5 par rąk, w tym zostać wywieziona daleko poza nasze miasto. ja, moja rodzina i znajomi po prostu się na nią rzucili.
Varga ma...