„Historia mojego (nie)ciała” to kontynuacja pamiętnika anorektyczki. Tym razem Karolina Otwinowska opowiada o swojej chorobie z naukowego, psychologicznego punktu widzenia. Pisze o jej początkach i przebiegu, o nowej „przyjaciółce” - bulimii oraz o walce o to by móc na nowo normalnie żyć. To już nie jest spontaniczny, chaotyczny pamiętnik, w którym można się zagubić w myślach i uczuciach osoby chorującej na anoreksję. W tej książce Karolina wszystko dokładnie porządkuje i opisuje, wyjaśnia każdą emocję, uczucie, reakcję.

Niektóre fragmenty książki czytało się z uwagą i ciekawością, pochłaniało się je, inne z kolei były żmudnym, monotonnym, w zasadzie nic nie wnoszącym wartościowego tekstem. Jednak wreszcie otrzymałam odpowiedzi na moje liczne pytania w sprawie anoreksji.

Ogromnie, z całego serca współczuję każdej osobie, która wpadła w sidła anoreksji czy bulimii. Jestem również pełna podziwu wobec tych, którzy podjęli walkę z chorobą i wyszli z niej zwycięsko.

„Historia mojego (nie)ciała” kolejny raz ukazuje niesamowite piekło, jakim jest anoreksja. Opisuje niewiarygodnie ciężką walkę z chorobą, ale kończy się szczęśliwie – bo anoreksję czy bulimię naprawdę można pokonać, czego dowodzi Karolina.

Książka bardzo pomoże każdemu, kto zmaga się z tymi chorobami i chciałby już żyć bez nich.

„Historia mojego (nie)ciała” to kontynuacja pamiętnika anorektyczki. Tym razem Karolina Otwinowska opowiada o swojej chorobie z naukowego, psychologicznego punktu widzenia. Pisze o jej początkach i przebiegu, o nowej „przyjaciółce” - bulimii oraz o walce o to by móc na nowo normalnie żyć. To już nie jest spontaniczny, chaotyczny pamiętnik, w którym można się zagubić w...