“Krew, którą nasiąkła” to dziwny tytuł, taki, który nie pozwala się szybko przeczytać, bo wydaje ci się, że przeczytałaś go źle, a potem pozostawia cię z męczącą wątpliwością, że został źle przetłumaczony, nie daje spokoju jego niejasna gramatyka, ta niedokończona składnia, a w najlepszym wypadku jego eliptyczność, która domaga się logicznego uzasadnienia. Zresztą, Det blod som spillts, a więc dlaczego nie „Przelana krew” lub „Krew, która wsiąkła”? W każdym razie krew, a nie to niewyrażone, żeńskie, nasiąknięte czyjąś krwią – ziemia? sukienka? dusza? Samo „nasiąkanie” nie jest słowem ani ładnym, ani miłym, ani zbyt często używanym. Do krwi w kryminale jesteśmy przyzwyczajeni, krew jest godna, wzniosła, dramatyczna, piękna nawet. Kontekst nasiąkania jest brudny, niehigieniczny, nieestetyczny, a przez to bardzo niewygodny. Od skandynawskiego kryminału z mroczną okładką mimo wszystko oczekujemy gładkiej historii, tak morderczej, że nas nie dotknie w swojej dalekiej i zimnej brzydocie. I nawet nie czujemy się zaintrygowani myślą, że po przeczytaniu ostatniej strony będziemy już wiedzieć, co krwią nasiąkło. Nie chcemy widzieć przemoczonych, brudnych, lepkich zwłok, wolimy chłodną i białą czystość kostnicy, o którą zadbają już nieśmiali, samotni komisarze z problemem alkoholowym lub psychotyczne prokuratorki z ciężkim bagażem dzieciństwa. Z niechęcią i strachem czytamy tę książkę, która zgodnie z niewygodnym tytułem, wcale nie jest gładka, bo brzydotę bohaterów możemy znieść, widok powieszonej na łańcuchu pani pastor, trochę nas może wstrząśnie, ale nie spędzi snu z powiek, ale eutanazja ukochanych psów, które poprzedza samobójstwo oraz zabójstwo niepełnosprawnego chłopca przez ojca i wszystko to, już wtedy, kiedy zdążyliśmy te postaci poznać, zrozumieć je i się do nich przywiązać, to boli bardzo. Powinno być odwrotnie – najpierw śmierć, a potem słuszne tropienie sprawcy. Tu śmierć przychodzi również i tak jak w życiu – wtedy, kiedy najbardziej zaboli. Nasiąkamy tą krwią, jak Rebeka szaleństwem. A do tego prześladuje nas wilczyca z żółtymi nogami, z którą nie wiemy, co począć.

“Krew, którą nasiąkła” to dziwny tytuł, taki, który nie pozwala się szybko przeczytać, bo wydaje ci się, że przeczytałaś go źle, a potem pozostawia cię z męczącą wątpliwością, że został źle przetłumaczony, nie daje spokoju jego niejasna gramatyka, ta niedokończona składnia, a w najlepszym wypadku jego eliptyczność, która domaga się logicznego uzasadnienia. Zresztą, Det blod...