Są takie kryminały, które kryminałem tak naprawdę nie są. Owszem, jest zbrodnia, jest ofiara, jest kat. Są dowody, są poszlaki, symbole i wskazówki. Wreszcie jest i łowca, ten, który za swoją misję uznaje rozwiązanie tego cholernie trudnego dochodzenia.
Wszystko to znajdziemy również w powieści Asy Larsson, ”Krew, którą nasiąkła” Ale w zasadzie na tym kończą się podobieństwa między tą książką, a innymi kryminałami. Ponieważ tutaj zabójstwo jest tylko pretekstem, punktem wyjścia dla czegoś innego. Od zabójstwa zaczyna się opowieść, ale z biegiem czasu traci ono na znaczeniu. Nie ma tajemnych symboli, nie ma rozpaczliwej pogoni za mordercą, nie ma nagłych zwrotów akcji. Są tylko ludzie. I to właśnie na nich kieruje naszą uwagę Larsson.
Mamy Mildred Nillson, energiczną pastor, bezkompromisową, kontrowersyjną, bezpośrednią. Dla wielu niewygodna, uwierająca jak kamyk w bucie. Dla innych – opoka, skała, bezpieczna przystań. Za nią można iść w ogień. W jej cieniu mąż – z cichymi pretensjami i żalem do kobiety, która gna przed siebie, zapominając o nim. Jest też młoda prawniczka – Rebeka, poraniona, złamana traumatycznym przeżyciem, z bagażem wspomnień o matce, nie zawsze pięknej, nie zawsze kochającej.
Jest też emerytowany policjant, wdowiec z upośledzonym umysłowo chorym synem; jego krewna, samotniczka, stroniąca od ludzi, która po latach uświadamia sobie, że jednak potrafi kochać. Są też kobiety, które pogubiły się w swoim życiu, pragnące zrozumienia i pomocy. Pomocy, której udziela im Mildred, nie prosząc o nic w zamian.
Wszystko skupia się wokół pani pastor. I kiedy ona ginie, nagle okazuje się, że dla nikogo nie była obojętna. Każdy z bohaterów tej książki ma jakieś wspomnienia z nią związane. Drogi każdego z nich przecięły się pewnego dnia ze ścieżkami, którymi kroczyła Mildred.
„Krew, którą nasiąkła” nie jest zatem typowym kryminałem. Bo tutaj nie chodzi o to, kto zabił. Tutaj liczy się powód, motyw, nie sposób. Tutaj ważne są ludzkie historie, błędy, potknięcia, życiowe zakręty, na których znaleźli się mieszkańcy Kiruny. I to, do czego ich to wszystko doprowadziło.

Są takie kryminały, które kryminałem tak naprawdę nie są. Owszem, jest zbrodnia, jest ofiara, jest kat. Są dowody, są poszlaki, symbole i wskazówki. Wreszcie jest i łowca, ten, który za swoją misję uznaje rozwiązanie tego cholernie trudnego dochodzenia.
Wszystko to znajdziemy również w powieści Asy Larsson, ”Krew, którą nasiąkła” Ale w zasadzie na tym kończą się...