Ostatnia z dotychczas opublikowanych książek mistrza thrillera medycznego powieść z małżeństwem Stapletonów w roli głównej.

Znana z poprzednich części cyklu patomorfolog Laurie Montgomery-Stapleton wraca do pracy w nowojorskim OCME. Na „dzień dobry” dostaje pozornie bezproblemowy przypadek – zdrowy, niezidentyfikowany Azjata zmarły śmiercią naturalną. Każdy przeciętny lekarz sądowy po standardowej autopsji podpisałby stosowne papierki i zakończył badanie tego oczywistego przypadku.

Ale nie doktor Montgomery. Doktor Montgomery miała długą przerwę w pracy, związaną z narodzinami i chorobą dziecka, jest więc pełna zapału do poszukiwania przysłowiowej dziury w całym. Ponieważ śmierć naturalna to za mało ambitny przypadek, Laurie rozpoczyna serię szczegółowych badań, nawiązuje współpracę z policją, biurem osób zaginionych i innymi jednostkami, co by tylko nie nudzić się i załatwić sobie trochę dodatkowego zajęcia.

Jednak niektórym dociekliwość i upór doktor Montgomery nieco przeszkadzają, bowiem grożą ujawnieniem morderstw, przekrętów nowojorskiej finansjery, współpracy mafii z japońską jakuzą… Jednym słowem pani doktor po raz kolejny ściąga na siebie i swoją rodzinę kłopoty.

„Niebezpieczna gra” obfituje w opisy działalności mafii i jakuzy. Capo rodzin mafijnych w NYC i japońscy oyabuni w ścisłej współpracy, mieszający się do korporacji iPS USA, zajmującej się (panie Cook, dziękujemy za słowniczek przed pierwszym rozdziałem!) patentami dotyczącymi indukowanych pluripotencjalnych komórek macierzystych oraz związanymi z nimi własnością intelektualną? Mnie tam pasuje. Szkoda tylko, że mistrz thrillera medycznego zagalopował się trochę i w pogoni za popisaniem się wiedzą (?) o japońskiej jakuzie i faszerowaniem tekstu japońskimi słówkami i nazwiskami zapomniał o… medycynie. W tej książce, niestety, stanowi ona tło dla wydarzeń kryminalnych.

Autorzy poprzednich recenzji narzekają na słabą akcję i jej punkt kulminacyjny znajdujący się dopiero w końcowej części powieści. Ponarzekam więc i ja na to samo. Dopiero gdy mafiosi zabierają się za doktor Montgomery coś zaczyna się dziać. Bardzo spodobał mi się pomysł firmy, która prywatnie, za opłatą i niezależnie od policji ma ratować ofiary porwań, niekoniecznie legalnymi metodami i niekoniecznie dążąc do schwytania porywaczy. Nie wiem, czy takie firmy istnieją, czy też jest to tylko fikcja literacka, ale jeśli jest popyt, to powinna być też podaż… Ale to taki detal.

Jako że należę do osób czepiających się i lubiących ponarzekać, to ponarzekam. Nie jestem w stanie stwierdzić, czy to wina autora czy tłumacza, ale w wielu momentach książki czułam się jak przedszkolak, któremu tłumaczone są „oczywiste oczywistości”. Obstawiam jednak, z ubolewaniem, że to nagrzeszył pan Cook. Wiele rozdziałów zaczyna się od przypomnienia, co wcześniej się działo w danej sprawie (no przepraszam, ale przecież to czytałam!). Albo tłumaczenia, dlaczego hol OCME po południu jest pełen ludzi – bo pracownicy kończą pracę i wychodzą do domu. Na to potrzeba całego akapitu. Trwa rozmowa o japońskim dziecku, które wypowiedziało słowo, po czym bohater w przypływie geniuszu stwierdza, że to słowo jest pewnie – uwaga – po japońsku! Takich kwiatków mogłabym przytoczyć bardzo wiele. Niby nie wpływa to na akcję, ale na ogólny odbiór książki – już tak.

Podsumowując: Robin Cook się tutaj nie popisał, ale i nie odniósł porażki na całej linii. Miłośnikom autora lub thrillerów medycznych zalecam przeczytanie i nie zwracanie uwagi na moje zastrzeżenia :)

Ostatnia z dotychczas opublikowanych książek mistrza thrillera medycznego powieść z małżeństwem Stapletonów w roli głównej.

Znana z poprzednich części cyklu patomorfolog Laurie Montgomery-Stapleton wraca do pracy w nowojorskim OCME. Na „dzień dobry” dostaje pozornie bezproblemowy przypadek – zdrowy, niezidentyfikowany Azjata zmarły śmiercią naturalną. Każdy przeciętny...