Miła 18 w Warszawie.
Znałam ten adres. Nie da się go pomylić z żadnym innym. „Pierwszą „stolicą” naszego „żydowskiego państwa” jest bunkier przy Miłej 18” – zanotował kronikarz powstania Żydów w Getcie Warszawskim w tej powieści. Z kolei Karol Mórawski, opowiadając o tym adresie w „Kartkach z dziejów Żydów warszawskich”, przytoczył napis z obelisku mówiący wszystko – „Tu, w ruinach bunkra przy Miłej 18, spoczywają członkowie sztabu Żydowskiej Organizacji Bojowej, wśród nich Mordechaj Anielewicz, dowódca powstania, inni bojownicy, a także osoby cywilne. 8 maja 1943 roku po trzech tygodniach walki, otoczeni przez hitlerowców, zginęli lub odebrali sobie życie...
To o nich jest ta powieść.
Wprawdzie autor w podziękowaniach zastrzegł sobie, że „występujące w książce osoby są postaciami fikcyjnymi”, to zaraz dodał – „ale jestem ostatnim człowiekiem, który ośmieliłby się stwierdzić, że nie istnieli ludzie, których losy przypominały bardzo wyraźnie losy moich bohaterów”.
I przypominają, odtwarzają, naśladują.
Do tego stopnia, że na podstawie tej powieści mogłam nie tylko prześledzić powstanie Żydów dzień po dniu, ale losy narodu żydowskiego w Polsce od momentu pojawienia się w niej do bojowego zrywu w 1943 roku. Autor do napisania tej powieści bardzo dobrze przygotował się merytorycznie. Zbierał materiały do tej książki od dziesiątków osób prywatnych, świadków tamtych wydarzeń i od organizacji oraz instytucji przechowujących pamięć o Holokauście. Z rzeczywistych miejsc, historycznych faktów i prawdziwych wydarzeń zbudował fabułę opowieści, którą wypełnił bohaterami z każdej strony okupacji – Polaków, Żydów i Niemców. By umożliwić mi poznanie i zrozumienie skomplikowanych stosunków między Polakami a Żydami, jak i wśród samych Żydów, każdego z nich wyposażył w inną tożsamość, odmienne spojrzenie na antysemityzm, współpracę AK z Żydami, lojalność wobec partii, sens walki czynnej lub biernej z Niemcami, powinność wobec narodu i rodziny, politykę okupacyjną nazistów i walki z nią czy światopogląd religijny. Ta mozaika różnorodnych postaci uwikłana w intymne, rodzinne, polityczne lub ekonomiczne stosunki i zależności między sobą lub z okupantem w skrajnych warunkach życia, wypełniła tę powieść ogromnym ładunkiem emocjonalnym. Jego temperaturę podnosiły nie tylko spory polityczne, filozoficzne, religijne czy egzystencjalne toczone między sobą, ale i niepochlebny obraz polskiego społeczeństwa, powoli wyłaniający się z tej książki – Polaków, Kościoła katolickiego, Armii Krajowej i polskiego rządu emigracyjnego, biernego i biorącego udział w zmowie milczenia, bo „większość polskiego społeczeństwa nie chciała brać udziału w wojnie niemiecko-żydowskiej. Mniejszość aktywnie występowała przeciwko Żydom”. W tych momentach książka boli i zawstydza. Dla niektórych czytelników może być obrazoburcza i wywoływać agresywny sprzeciw.
Może dlatego powieść napisana w 1961 roku, w Polsce ukazała się po raz pierwszy dopiero w 1999 roku.
Całość powieści autor podzielił na cztery rozdziały: „Zmierzch, Zmrok, Noc i Świt”, odpowiadające chronologicznie czasom tuż przed wybuchem II wojny światowej, utworzeniu getta w Warszawie, jego likwidacji i wybuchowi powstania Żydów w getcie. Przez cały ten czas mogłam śledzić stałe bądź zmienne postawy bohaterów uzależnione od warunków, jakie stwarzała im aktualna sytuacja polityczna. Przyglądać się rzeczywistości okupacyjnej, która „dziwnie działa na ludzi. Większość z nich zrobi wszystko, żeby przeżyć. Niektórzy całkowicie tracą zasady moralne i zamieniają się w rozdygotanych tchórzy. Ale nieliczni znajdują w tej sytuacji źródło niewiarygodnej siły”. Każdemu z nich dał imię, nazwisko i umieścił na drabinie hierarchii społecznej, abym poznała warunki życia w getcie i po stronie aryjskiej, skutki niemieckiej polityki eksterminacyjnej, rosnącą świadomość braku przyszłości i nadchodzącej zagłady, a w efekcie trudny proces połączenia wszystkich frakcji żydowskich organizacji, by złamać powszechnie obowiązującą zasadę – „Żyd musi być cierpliwy, musi się modlić i akceptować swoją sytuację” i w końcu przeciwstawić się nazistom w imię honoru i obowiązku wobec historii. By obalić mit o tchórzostwie i uległości. By stanąć do nierównej walki o wolność z góry skazanej na klęskę. Ja ujrzałam niezwykły fenomen, w którym „zbieranina nie wyszkolonych, nie uzbrojonych bojowników stawiała opór największej potędze militarnej, jaką kiedykolwiek oglądał świat, przez czterdzieści dwa dni i czterdzieści dwie noce!”
I wreszcie, bym w tym piekle ujrzała miłość.
Bo ona tam była. I ta zakazana, bo pozamałżeńska, i ta potępiana między Żydem a Polką i ta nastoletnia, przeżywana w przyśpieszonym tempie, by mogła zdążyć spełnić się przed pewną śmiercią. W tej emocjonalnej warstwie opowieści, trudno było mi uwierzyć, że tak nie było. Zwłaszcza że odkrywałam niezwykłe podobieństwo niektórych bohaterów do postaci historycznych, które posłużyły autorowi za prototyp. Paweł Broński swoją funkcją i rolą w getcie oraz popełnieniem samobójstwa wyraźnie przypominał Adama Czerniakowa, przewodniczącego Judenratu, a Aleksander Brandel piszący kronikę powstania, której fragmenty przeplatały się z treścią powieści, Emanuela Ringelbluma twórcę tak zwanego Archiwum Ringelbluma z Getta Warszawskiego ukrywanego w bańkach do mleka. Kto wie, czyimi odpowiednikami byli pozostali bohaterowie? Czyje rzeczywiste losy, które poznał autor w trakcie gromadzenia wspomnień świadków tamtych dni, posłużyły postaciom fikcyjnym?
Traktuję tę książkę, jak swoisty pomnik wystawiony przez autora tym, którzy w obliczu całkowitej zagłady, podjęli beznadziejną walkę o wolność, kryjąc się w labiryncie bunkrów, z których ten przy Miłej 18 był największy. Relatywny do tego rzeczywistego, wzniesionego z gruzów domów przy ulicy Miłej, nazwanego Kopcem Anielewicza, który jest jednocześnie nagrobkiem leżących pod nim 51 bojowników, którzy mówili – „Wiemy, że ta walka o wolność jest całkowicie beznadziejna. Ale czy walka o wolność kiedykolwiek naprawdę się kończy?”
http://naostrzuksiazki.pl/

Miła 18 w Warszawie.
Znałam ten adres. Nie da się go pomylić z żadnym innym. „Pierwszą „stolicą” naszego „żydowskiego państwa” jest bunkier przy Miłej 18” – zanotował kronikarz powstania Żydów w Getcie Warszawskim w tej powieści. Z kolei Karol Mórawski, opowiadając o tym adresie w „Kartkach z dziejów Żydów warszawskich”, przytoczył napis z obelisku mówiący wszystko –...

[...]
"Miła 18" to fabularyzowana historia codziennego życia oraz powstania w getcie warszawskim rozpoczynająca się kilka dni przed wybuchem II wojny światowej. Książka przejmująca pod wieloma względami. Uris napisał ją na podstawie wspomnień świadków, do których dotarł po wojnie. Wielokrotnie w czasie lektury odnosiłem wrażenie, że pewne sceny czy zdarzenia były wykorzystywane już później w książkach czy filmach. Autor pokazuję perspektywę kilku żydowskich bohaterów – wierzących i zasymilowanych, syjonistów i antysyjonistów, bohaterów i tych, którzy poszli na ugody a nawet współpracę z okupantem. Wszyscy jednak znaleźli się w sytuacji, gdy – jak wiemy z historii – jedynym wyjściem była śmierć. Dziś wiemy już bardzo dużo o propagandzie hitlerowskiej, w jaki sposób przekazywała informacje o Żydach, zarówno w Polsce, jak i na użytek światowej opinii publicznej. W latach sześćdziesiątych ta książka mogła zapierać dech. Zresztą trafiłem na nią dzięki wspomnieniom pewnej Amerykanki, która przeczytała ją właśnie w latach sześcdziesiątych i zainspirowała do wielu rzeczy, ale o tym napiszę może w przyszłości.

To książka, która wielu osobom w Polsce mogła i może się bardzo nie podobać. Czuć to zresztą choćby z notki redakcyjnej na ostatniej stronie okładki: “powieść Urisa odniosła za Oceanem ogromny sukces, na całe pokolenia kształtując stereotyp postrzegania stosunków polsko-żydowskich”. Do tego dochodzi przedziwna okładka, w której obok gwiazdy Dawida znajduje się orzełek Wojska Polskiego. Mimo, że to przede wszystkim historia o samotności i walce warszawskich Żydów, zaś armia polska występuje z rzadka i w nie najlepszym świetle (zwłaszcza Armia Krajowa z głównym komendantem Romanem na czele).

Oglądam okładki z całego świata, przeróżnych wydań. Z nich wszystkich jeszcze dziwniejsza niż polska jest ta z węgierskiego wydania (orzełek chwytający swastykę – środkowa w trzecim rzędzie).
[...]
całość:
http://www.speculatio.pl/mila-18/

[...]
"Miła 18" to fabularyzowana historia codziennego życia oraz powstania w getcie warszawskim rozpoczynająca się kilka dni przed wybuchem II wojny światowej. Książka przejmująca pod wieloma względami. Uris napisał ją na podstawie wspomnień świadków, do których dotarł po wojnie. Wielokrotnie w czasie lektury odnosiłem wrażenie, że pewne sceny czy zdarzenia były...

Książka bardzo dobrze napisana, wzruszająca i pokazująca walkę Dwida z Goliatem. Szkoda, że Autor nie pisze o prawdziwych postaciach, mimo że fikcyjne postacie umiejscawia w zdarzeniach, które miały faktycznie miejsce. Szczególnie, ze spędził godziny na rozmowach z ludźmi którzy przezyli to piekło i pisał książke na początku lat sześdziesiątych, czyli wielu z nich miało świeżo w pamięci te straszne wydarzenia. Niestety nie wiemy czy Polski antysemityzm przedstawiony w książce jest w takim razie dziełem wyobraźni autora czy faktycznie odzwierciedleniem jego przeprowadzonych rozmów. Ostatnio pojawily się plany jej ekranizacji w Hollywood. Niestety w takich sytuacjach pół świata czerpie swoją wiedzę historyczna właśnie z takich filmów i Polska zostanie kolejny raz pokazana w bardzo negatywnym świetle mimo, że jako kraj ucierplieliśmy w II wojnie światowej najbardziej. Co do książki warto ja przeczytać i siegnąć po film dokumentalny ROTEM lub bogatą literaturę na temat powstania w Gettcie warszawskim, z pewnością książka do tego inspiruje.

Książka bardzo dobrze napisana, wzruszająca i pokazująca walkę Dwida z Goliatem. Szkoda, że Autor nie pisze o prawdziwych postaciach, mimo że fikcyjne postacie umiejscawia w zdarzeniach, które miały faktycznie miejsce. Szczególnie, ze spędził godziny na rozmowach z ludźmi którzy przezyli to piekło i pisał książke na początku lat sześdziesiątych, czyli wielu z nich miało...

Czy wszystkie dzieła pisane przez żydowskich twórców npo II W.Ś. muszą być zawsze tak fałszywie antypolskie? To jakiś fenomen i paradoks,że w gorszym świetle stawia się Polaków,niż Niemców ( bo Niemców usprawiedliwia się nijako z urzędu toczoną wojną...).Na podstawie jakich źródeł napisano to - bezsprzecznie wartościowe - dzieło? Bo czy autora zapomniano poinformować,iż granie utworów Chopina w czasie okupacji było zabronione ? Postać Romana - "dowódcy" AK Okr.Warszawskiego - kompletnie i wręcz złośliwie wykoślawiona.Aryjska część społeczeństwa Warszawy potraktowana bardzo ogólnikowo i mętnie.Ta powieść to kolejna próba wbicia do świadomości ogólnoświatowej diaspory błędnego przekonania,iż każdy Polak jest antysemitą.
Generalizując uważam,iż powieść nadużywa prawa licentia poetica;jest to zdecydowane fałszowanie historii w znanych od dawna koniunkturalnych celach.Autor nie zdaje sobie sprawy,iż taki opis boleśnie obraża pamięć jego ziomków-powstańców,a przede wszystkim - Mordechaja Anielewicza.Uważam także,że człowiek z Min.Kultury z lat 90-tych za wydanie zezwolenia na polskie tłumaczenie (zresztą b.dobre) tego dziwoląga i rozpowszechnianie go w Polsce powinien ponieść zasłużoną karę.

Czy wszystkie dzieła pisane przez żydowskich twórców npo II W.Ś. muszą być zawsze tak fałszywie antypolskie? To jakiś fenomen i paradoks,że w gorszym świetle stawia się Polaków,niż Niemców ( bo Niemców usprawiedliwia się nijako z urzędu toczoną wojną...).Na podstawie jakich źródeł napisano to - bezsprzecznie wartościowe - dzieło? Bo czy autora zapomniano poinformować,iż...

Typowa historia z holocaustu, kilka ciekawych zwrotów akcji, ale do "Zdążyć przed Panem Bogiem" czy "Medalionów" nie ma nawet startu.

Typowa historia z holocaustu, kilka ciekawych zwrotów akcji, ale do "Zdążyć przed Panem Bogiem" czy "Medalionów" nie ma nawet startu.

Książka niesamowita, przenosi czytelnika w sam środek wojny polsko-żydowsko-niemieckiej. Odczuwałam ból czytając każdy opis cierpienia Żydów. Mimo, że autor stworzył swoją historię, jest ona poparta prawdziwymi przeżyciami różnych LUDZI. To, co również bolało to zdecydowanie negatywny stosunek autora do Polaków... Oczywiście, że byli Polacy, którzy nie pomagali Żydom, prowadząc ich świadomie na śmierć, ale przecież jest mnóstwo przykładów w historii bohaterów, którzy ryzykując własne życie - chronili i bronili Żydów przed Niemcami.
"Ludzie ludziom zgotowali ten los.." :(

Książka niesamowita, przenosi czytelnika w sam środek wojny polsko-żydowsko-niemieckiej. Odczuwałam ból czytając każdy opis cierpienia Żydów. Mimo, że autor stworzył swoją historię, jest ona poparta prawdziwymi przeżyciami różnych LUDZI. To, co również bolało to zdecydowanie negatywny stosunek autora do Polaków... Oczywiście, że byli Polacy, którzy nie pomagali Żydom,...

Przeczytałam w wakacje jednym tchem. Świetnie, realistycznie, ale i pięknie pod względem literackim opowiedziana historia ludzi, którym przyszło żyć w czasie wojny.
Różne sylwetki, różne charaktery, różne decyzje - jak różne były losy Polaków i Żydów w czasach Zagłady.
I bardzo dobrze pokazane powstanie w getcie warszawskim. Nic dodać, nic ująć...

Przeczytałam w wakacje jednym tchem. Świetnie, realistycznie, ale i pięknie pod względem literackim opowiedziana historia ludzi, którym przyszło żyć w czasie wojny.
Różne sylwetki, różne charaktery, różne decyzje - jak różne były losy Polaków i Żydów w czasach Zagłady.
I bardzo dobrze pokazane powstanie w getcie warszawskim. Nic dodać, nic ująć...

Świetna "barwna" powieść, wciągająca, zastanawiająca i oczywiście poruszająca. Polecam czytelnikom którzy zaczytani są w tematyce II wojny światowej, bardzo dobrze opisane relacje polsko-żydowskie. POLECAM !

Świetna "barwna" powieść, wciągająca, zastanawiająca i oczywiście poruszająca. Polecam czytelnikom którzy zaczytani są w tematyce II wojny światowej, bardzo dobrze opisane relacje polsko-żydowskie. POLECAM !