Ciekawe spojrzenie na katastrofę od strony rosyjskiej.

Ciekawe spojrzenie na katastrofę od strony rosyjskiej.

Zacząłem czytać tą książkę jeszcze w 2011 po lekturze "Ostatniego lotu" Jana Osieckiego ale nie dane mi było jej skończyć. Przeleżała na półce 9 lat. W tym roku stwierdziłem, że najwyższa pora ją skończyć skoro dzień wcześniej ponownie skończyłem czytać polski "Ostatni lot". Widać, że autor włożył dużo pracy w książkę z uwagi na materiał źródłowy oraz masę zdjęć, którą podparł się w formułowaniu wniosków w niej zawartych. Ponieważ dotyczy faktów, których nie poruszono w książce Osieckiego, "Ostatni lot" Amielina stanowi jego ciekawe uzupełnienie. Autor, na pierwszych 120 stronach skupił się głównie na przebiegu samej katastrofy w oparciu o zdjęcia z trasy przelotu Tutki. Podaje bardzo dużo detali i szczegółów takich jak np. czas dojazdu wozów strażackich. W dalszej część Amielin odnosi się do kontrowersji, które narosły wokół katastrofy oraz hipotez przyczyn katastrofy. Opisuje same miasto Smoleńsk, jego ukształtowanie geologiczne, wpływ klimatu, lotnisko i jego wyposażenie oraz nawiązuje do wstępnego raportu MAK. Książkę kończy analiza możliwych przyczyn katastrofy. "Ostatni lot" jest wynikiem amatorskiego śledztwa więc do części informacji zapewne wielu czytelników podejdzie z rezerwą. Ważne że autor jest obiektywny i nie jest stronniczy. Bezsprzecznym plusem samej książki jest masa zdjęć, która pozwala spojrzeć na tą katastrofę z trochę innego punktu widzenia. Mnie rosyjski "Ostatni lot" czytało się odrobinę słabej niż polską pozycję ale nie zmienia to faktu, że warto ją przeczytać. Polecam

Zacząłem czytać tą książkę jeszcze w 2011 po lekturze "Ostatniego lotu" Jana Osieckiego ale nie dane mi było jej skończyć. Przeleżała na półce 9 lat. W tym roku stwierdziłem, że najwyższa pora ją skończyć skoro dzień wcześniej ponownie skończyłem czytać polski "Ostatni lot". Widać, że autor włożył dużo pracy w książkę z uwagi na materiał źródłowy oraz masę zdjęć, którą...

To pierwsza książka dotycząca tragicznego lotu Tu-154M, po którą sięgnąłem. Muszę przyznać, że byłem bardzo sceptycznie nastawiony do tej lektury. Po pierwsze autorem jest Rosjanin. Po drugie treść oparta jest na dziennikarskim śledztwie, a więc wiele ważnych materiałów nie jest ujętych w treści. Po trzecie bardzo dużo sprzecznych informacji i niezwykłych hipotez dociera do mnie z różnych mediów.

Nie spodziewałem się po lekturze zbyt wiele. Dzięki temu książka okazała się miłym zaskoczeniem. Autor dość szczegółowo wyjaśnia różne aspekty dotyczące, specyfiki Tupolewa, pilotażu, lotniska w Siewiernyj, procedur, warunków atmosferycznych itp. Robi to rzeczowo i odniosłem wrażenie, że obiektywnie. Brakowało mi tego typu podejścia do sprawy i przekazania informacji. Oczywiście autor nie jest w 100% obiektywny i często broni opinii i decyzji Rosji i MAKu, ale robi to dyskretnie, co wywoływało u mnie lekki uśmiech.

Był jednak moment, w którym zwątpiłem w obiektywizm autora. Otóż różnymi ścieżkami obarcza on odpowiedzialnością za tragedię praktycznie stronę polską. Delikatnie napomknął w kilku zdaniach o podejrzanej pracy rosyjskich kontrolerów, natomiast w odróżnieniu od innych wątków, tego nie rozwijał dalej. Moim zdaniem jest to kluczowy wątek. Na szczęście dla autora, pod koniec książki wątek ten zostaje nieco rozwinięty, choć dla samego autora nie ma on większego znaczenia mimo pewnej refleksji, że gdyby kontrolerzy w porę poinformowali polskich pilotów o zejściu ze ścieżki, prawdopodobnie samolot nie rozbiłby się. Ot, taka drobnostka.

W dzisiejszych czasach loty samolotem są naprawdę bezpieczne. Musi dojść do szeregu bardzo wielu różnych nieprawidłowości, aby finał był tragiczny. I w przypadku lotu 10 kwietnia prawdopodobnie wystarczyłoby, żeby choć jedna nieprawidłowość nie wystąpiła, a do katastrofy by nie doszło. Tyle było możliwości uniknięcia tragedii, że aż trudno w to uwierzyć.

Autor w moich oczach uprawdopodobnia oficjalną wersję katastrofy, przynajmniej jeśli chodzi o tę część dotyczącą brzozy. Jednak wbrew intencjom autora nie uważam, że jedynymi odpowiedzialnymi za tę katastrofę są polscy piloci. Z pewnością wina leży większości po ich stronie, ale są oni jedynie ogniwem w łańcuchu nieprawidłowości jakie towarzyszyły feralnemu lotu.

Nadal nie znam prawdy, ale dzięki książce coś mogłem już ustalić i część nieprawdopodobnych hipotez wykluczyć, a w to miejsce postawić nowe. Wiem czego dalej szukać. Wyjaśnienie roli kontrolerów jest sprawą kluczową, bo mnie osobiście bardzo niepokoi wątek dotyczący ich pierwszego zeznania, które obarcza osoby trzecie, a później ów zeznania są wycofane z oficjalnych dokumentów.

Myślę, że lektura warta przeczytania zwłaszcza przez miłośników teorii Macierewicza - dla ostudzenia tej miłości ;).

To pierwsza książka dotycząca tragicznego lotu Tu-154M, po którą sięgnąłem. Muszę przyznać, że byłem bardzo sceptycznie nastawiony do tej lektury. Po pierwsze autorem jest Rosjanin. Po drugie treść oparta jest na dziennikarskim śledztwie, a więc wiele ważnych materiałów nie jest ujętych w treści. Po trzecie bardzo dużo sprzecznych informacji i niezwykłych hipotez dociera...

Bardzo solidna książka!
W książce nie ma żadnej polityki. Jest masa zdjęć ze Smoleńska, zrobionych przez Rosjanina -Sergieja Amielina.
Mnóstwo zdjęć z lotniska, pokazane są charakterystycznie ścięta drzewa na torze lotu Tu-154. Jest dużo o budowie samego tu-154. Ukazane są błędy w szkoleniu pilotów, bariera językowa, charakterystyka smoleńskiego lotniska i wiele więcej.
Bardzo solidna relacja reporterska!

Bardzo solidna książka!
W książce nie ma żadnej polityki. Jest masa zdjęć ze Smoleńska, zrobionych przez Rosjanina -Sergieja Amielina.
Mnóstwo zdjęć z lotniska, pokazane są charakterystycznie ścięta drzewa na torze lotu Tu-154. Jest dużo o budowie samego tu-154. Ukazane są błędy w szkoleniu pilotów, bariera językowa, charakterystyka smoleńskiego lotniska i wiele...