Ani paskudna okładka, ani niska średnia ocen na LC nie zachęcają do sięgnięcia po tę powieść. A jednak stanowi ona doskonały dowód, że nie należy sądzić wedle pozorów, co w niezamierzony zapewne sposób doskonale oddaje zarazem jej wymowę. Zaklasyfikowanie „Cabezano” do świata fantasy to również pójście na skróty, bo Pawlak zawiesił perypetie swoich bohaterów w miejscu bardzo nieodległym od realnego świata, odległość tę wyznaczają zaś kreacja niesamowitego nastroju i niepozorne dysonanse, a nie tanie fantastyczne rekwizyty.
Akcja toczy się pewnie gdzieś w XVI wieku, ale jednocześnie mocno pachnie klimatem fin de siècle. Rzecz traktuje bowiem o końcu pewnego świata i gwałtownych przemianach społecznych, tu odgrywanych w skali mikro, jako że autor cały świat powieści zamknął w dworze pomniejszego i podupadłego hiszpańskiego księcia, by jak pod lupą obserwować sieć nieuniknionych współzależności karlo–karlich, ludzko–ludzkich i karlo–ludzkich.
„Cabezano” to niepowierzchowna, alegoryczna opowieść o zmaganiach z własną innością, a także o przyrodzonym istotom ludzkim, choćby nawet z pozoru nieludzkim, głodzie wolności, za którego zaspokojenie, bądź ledwie jego pozór, gotowe są zapłacić najwyższą cenę. To w końcu opowieść o wykuwaniu mitu, czyli - innymi słowy - literatura o literaturze.

Ani paskudna okładka, ani niska średnia ocen na LC nie zachęcają do sięgnięcia po tę powieść. A jednak stanowi ona doskonały dowód, że nie należy sądzić wedle pozorów, co w niezamierzony zapewne sposób doskonale oddaje zarazem jej wymowę. Zaklasyfikowanie „Cabezano” do świata fantasy to również pójście na skróty, bo Pawlak zawiesił perypetie swoich bohaterów w miejscu...