Tom ten zdobi najbardziej kontrowersyjny tytuł w całym cyklu. Choć zapewne sporo osób jest w stanie – abstrahując od treści – wyobrazić sobie, że może chodzić o jakiegoś potwora, tak ja jestem w stanie wyobrazić sobie jakieś dewoty, które miałyby pretensje do kogoś czytającego tą książkę w ich obecności.
Cóż, ich problem bo ta książka jest naprawdę dobra.

W swoim drugim tomie, Nathan Long oddaje hołd poprzednikowi i wracamy w końcu do Nuln. Towarzysze zmierzają na północ do obleganego Middenheim, gdzie Zabójca ma nadzieję znaleźć w końcu swoją upragnioną zagładę.
Krasnolud jest nadal emocjonalnie w złym stanie, nawet jak na jego, po zakończeniu poprzedniego tomu. Zamierza zrobić tu tylko krótki przystanek, aby odwiedzić swoją ulubioną karczmę, Ślepą Świnię i mieszkających tam przyjaciół.
Felix korzysta z okazji i też odwiedza swojego brata. Okazuje się, że Otto bez zgody wydał pamiętniki Felixa, które ten zamierzał dopiero na starość przeredagować i poprawić. W efekcie ma teraz małą fortunę, ale cieszy się też nie zawsze dobrą sławą. Zwłaszcza wśród straży miejskiej tego miasta, o których napisał parę przykrych – acz jakże trafnych... – słów w „Zabójcy Skawenów”.
Ten sielankowy, choć gorzki obraz zakłóca pojawienie się innego starego znajomego – Ducha Grungiego z niezawodnym Malakaiem Makaissonem. Zabójca-inżynier zgadza się przetransportować ich do obleganego miasta na pokładzie sterowca, jak tylko załadują armaty i ładunek prochu dla twierdzy.
Problem w tym, że ktoś właśnie ten proch ukradł. Całą ogromną barkę...
Tak nasi bohaterowie rozpoczynają karkołomne śledztwo, w którym nadepną na odciski wielu wpływowym osobom, zyskają jeszcze gorszą sławę i nowych potężnych wrogów. Okaże się jednak, że gra warta jest każdej świeczki.

Fabuła to mocna strona tej powieści. Płynie ona wartko, jak to w tych powieściach, bardziej jest tym razem sensacyjna niż przygodowa. Pan Nathan dobrze też czuje klimat uniwersum, kiedy to nawet wielkie sukcesy przynoszą gorzkie owoce.

Bohaterowie sportretowani są świetnie. Gotrek jest swoim gburowatym, chamskim sobą, ponownie mamy jednak pokazanych co jest w stanie przynieść mu radość w jego tragicznej egzystencji.
Na Felixie natomiast możemy dostrzec to, co tak niewielu pisarzy w ogóle porusza – rozwój postaci. To już nie jest ten szermierz-poetka co w pierwszych tomach. Teraz jest zatwardziałym poszukiwaczem przygód, który z niejednego pieca chleb jadł. Ale, w typowy dla Warhammera sposób – nikt go za to nie nosi na rękach. Ba, patrzą na niego jak na dziwadło, a nawet jego poezja została okrzyknięta mianem staroświeckiej.
Podobną dozę dojrzewania co on przechodzi jeszcze jedna postać. Nie będę zdradzał która, ale jej pojawienie się i to jak została napisana to kolejna zaleta Zabójcy Ludzi.
Podobają mi się też motywacje złoczyńców, widać w nich nieraz tragizm jaki wywołuje i jaki prowadzi na służbę Bogów Chaosu.
Gdybym miał się do kogoś przyczepić, to w ostatnich rozdziałach do władz Akademii Artylerii. Choć takie zachowanie jakie przedstawiają jest możliwe, tak wydaje mi się naciągane, jakby co najmniej Felixowi miał nie wyjść rzut na ogładę...

Z powyższego można mam nadzieję wyłapać że klimat też jest mocną stroną tego tomu. Odrobinę mniej dołujący niż w Zabójcy Orków, mimo to idealnie wpasowuje się w klimat Starego Świata. Przygody są epickie i mroczne jednocześnie, w proporcjach mniej więcej 2 do 3, czyli tak jak oficjalnie powinno być.

Forma pana Longa ulega w tym tomie poprawie. Tylko w jednym miejscu, podczas lotu żyrokopterem miałem problemy z wyobrażeniem sobie poczynań Felixa, reszta opisów, tak bojowych jak i sytacyjnych była bardzo dobra.
Niestety wydawnictwo znów dało plamę jeśli idzie o korektę. Błędy, brakujące słowa są zauważalne. Nie jest to gigantyczna plama, ale niestety, zauważalna.

Lepiej natomiast wypada kwestia oprawy – ilustracja na okładce jest ładna i bardzo dobrze oddaje charakter tego co znajdziemy w treści. Do tego w końcu do tomu załączono mapkę Imperium z przyległościami pozwalającą zorientować się we wzajemnych relacjach krajów i miast.
Wielkość książki pozwala wygodnie nosić ją w kieszeni kamizelki, lub bocznej kieszeni bojówek a zwarte klejenie trzyma mocno mimo upływu lat.

Słowem podsumowania, choć czuć, że Zabójca Ludzi jest częścią większej całości i jedynie czytając od początku wyciągniemy zeń pełnię przyjemności, to jako pojedyncza książka też posiada zwartą, satysfakcjonującą opowieść.
Szczerze polecam ją wszystkim wielbicielom Warhammera, fantastyki i sensacji.

Tom ten zdobi najbardziej kontrowersyjny tytuł w całym cyklu. Choć zapewne sporo osób jest w stanie – abstrahując od treści – wyobrazić sobie, że może chodzić o jakiegoś potwora, tak ja jestem w stanie wyobrazić sobie jakieś dewoty, które miałyby pretensje do kogoś czytającego tą książkę w ich obecności.
Cóż, ich problem bo ta książka jest naprawdę dobra.

W swoim drugim...