Jestem po prostu ogromnie rozczarowana, że w „Czerwonej Gorączce” jest tylko jedno opowiadanie, w którym pojawia się Paweł Skórzewski. I cóż z tego, że to opowiadanie tytułowe? Szalenie podoba mi się ten bohater Pilipiuka, nawet w wersji 50+ ma w sobie coś zaskakująco pociągającego. To chyba póki co jedyna postać w dorobku pisarza, która nie ma żadnych irytujących mnie cech.

Coraz bardziej zaczyna mi się podobać twórczość Andrzeja Pilipiuka. Zdarza się, że drażni mnie zbyt nachalny sposób prezentacji poglądów i zapatrywań pisarza, który za bardzo kojarzy mi się z postawą „nasza prawda jest bardziej prawdziwa i lepsza niż wasza prawda”, ale owe prawdy objawione autor sprzedaje w zabawny sposób. Poza tym Pilipiuk jest mistrzem w żonglowaniu ciekawostkami historycznymi, a jego wersje zdarzeń znakomicie potrafią łechtać moją polską próżność, choć jednocześnie podtykają mi pod nos krzywe zwierciadło.

„Czerwona gorączka” to dobrze ułożony zbiór opowiadań, choć mam wrażenie, że „Grucha” i „Po drugiej stronie” nie do końca tu pasują. Ale te dysonansowe elementy także przykuwają uwagę. Choć „Po drugiej stronie” wydaje mi się naiwne, a „Grucha” z kolei dość brutalna. „Silnik z Łomży”, „Zeppelin L59\2” i „Samolot Ribbentropa” tworzą interesującą podgrupę alternatywnych wizji historii połączonych z narracją typu „Będąc młodym dziennikarzem”. Podobną tematykę mają opowiadania „Gdzie diabeł mówi dobranoc”, „Piórko w żywopłocie” i „Operacja „Szynka””. Zwłaszcza „Gdzie diabeł mówi dobranoc” jest szokującym portretem religijnego fanatyzmu. Na tym tle „Wujaszek Igor” jawi się jako niezwykłe ciepła i sympatyczna historia z duchem Piłsudskiego w roli głównej. Za to „Błękitny trąd” po prostu mnie ogłuszył – doskonały opis ataku terrorystycznego z wykorzystaniem broni biologicznej. I choć historia dzieje się w wymyślonej krainie, w której krasnale psocą, mnie to opowiadanie naprawdę przeraziło.

Z prawdziwą przyjemnością przeczytałam „Czerwoną gorączkę”. Nie wszystkie opowiadania były porywające, ale zdecydowanie przykuły moją uwagę. Bibliotekarka dała mi tę książkę ze słowami „Będzie pani zadowolona” ;). Istotnie, jestem. Tylko Pawła Skórzewskiego mi za mało.

Jestem po prostu ogromnie rozczarowana, że w „Czerwonej Gorączce” jest tylko jedno opowiadanie, w którym pojawia się Paweł Skórzewski. I cóż z tego, że to opowiadanie tytułowe? Szalenie podoba mi się ten bohater Pilipiuka, nawet w wersji 50+ ma w sobie coś zaskakująco pociągającego. To chyba póki co jedyna postać w dorobku pisarza, która nie ma żadnych irytujących mnie...