Tekst na okładce „Rzeźnika drzew”: „Ścina z nóg. Samo mięcho.” skojarzył mi się z nielegalną ubojnią i gdyby nie to, że mam ogromną słabość do opowiadań Pilipiuka, raczej nie sięgnęłabym po tak zareklamowaną książkę. Na szczęście „samego mięcha” w zawartych w tym zbiorze utworach nie było i kolejny raz mogłam miło spędzić czas przy gawędach autora.

Mam wrażenie, że „Rzeźnik drzew” jest bardziej jednolitym zbiorem opowiadań niż te, której do tej pory miałam przyjemność przeczytać. Nie jest to kwestia tematyki, bo ta jak zwykle jest dość zróżnicowana, ale nastroju, jakim te historie są przesiąknięte. Jest w tych opowiadaniach jakiś niepokój i melancholia, pewne odchylenie w kierunku grozy, ale grozy wywołującej smutek nie strach. Typowe dla Pilipiuka elementy humorystyczne nie wprowadzają typowego odprężenia, tylko dodatkowo podkreślają tę dziwną atmosferę.

W stosunku do opowiadań tego autora robię się coraz bardziej bezkrytyczna. Nie mam żadnych oczekiwań i prawie wszystko mi się w nich podoba, choć muszę przyznać, że zaniepokoiło mnie spotkanie z doktorem Skórzewskim w „Śladach oliwy na piasku”, ale sobie zinterpretowałam je po swojemu i innej wersji nie przyjmuję do wiadomości ;)

Tekst na okładce „Rzeźnika drzew”: „Ścina z nóg. Samo mięcho.” skojarzył mi się z nielegalną ubojnią i gdyby nie to, że mam ogromną słabość do opowiadań Pilipiuka, raczej nie sięgnęłabym po tak zareklamowaną książkę. Na szczęście „samego mięcha” w zawartych w tym zbiorze utworach nie było i kolejny raz mogłam miło spędzić czas przy gawędach autora.

Mam wrażenie, że...