Jedna z najwybitniejszych powieści historycznych, jakie dane mi było przeczytać. Aż dziw, że książka jest tak mało znana, to zapewne wina braku wznowień. Kapitalnie oddany klimat średniowiecza i mentalności ludzi owej epoki. Wzruszająca, piękna, świetnie napisana.

Jedna z najwybitniejszych powieści historycznych, jakie dane mi było przeczytać. Aż dziw, że książka jest tak mało znana, to zapewne wina braku wznowień. Kapitalnie oddany klimat średniowiecza i mentalności ludzi owej epoki. Wzruszająca, piękna, świetnie napisana.

Czasy ostatnich piastów śląskich. XIV wiek. Świdnica, Wrocław, Bolków, Praga. Napisana bardzo przejrzyście, składnie, bez przedłużania pobocznych wątków i ....spokojnie. Spokojna narracja podoba mi się najbardziej. Oglądamy świat oczami naszych bohaterów, ni to ludzi biednych, ni bogatych. Kordalowie zawieszeni pomiędzy szlachtą, książętami, ale bywalcy biedoty, prości pracujący własnymi rękami ludzie. Dzięki nim poznajemy politykę księstwa, rzemieślników, duchowieństwo, rycerstwo, żebraków i biedaków. Przeżywamy z nimi radości i niepowodzenia - narodziny i śmierć dzieci, urodzaj i głód, trzęsienie ziemi, zarazę, skandale obyczajowe, ludzkie słabości i grzech. Właśnie grzechom, pobożności, rozpoznawaniu woli Bożej poświęcona jest spora część powieści. Rozterki duchowe, nawet prostych ludzi jawią się jako poważne ponadczasowe pytania, takie których już dzisiaj nikt nie zadaje. Na prawdę dobra powieść.

Czasy ostatnich piastów śląskich. XIV wiek. Świdnica, Wrocław, Bolków, Praga. Napisana bardzo przejrzyście, składnie, bez przedłużania pobocznych wątków i ....spokojnie. Spokojna narracja podoba mi się najbardziej. Oglądamy świat oczami naszych bohaterów, ni to ludzi biednych, ni bogatych. Kordalowie zawieszeni pomiędzy szlachtą, książętami, ale bywalcy biedoty, prości...

Rewelacyjna, monumentalna powieść o czasach znanych głównie z powieści Cherezińskiej. Tyle tylko, że bardziej intryguje, dotyczy losów zwyczajnych ludzi, no i urzeka szlachetnością języka. Zatem warto popytać o "Rapsodię...." w bibliotekach, bo wrażenie po lekturze niezapomniane.

Rewelacyjna, monumentalna powieść o czasach znanych głównie z powieści Cherezińskiej. Tyle tylko, że bardziej intryguje, dotyczy losów zwyczajnych ludzi, no i urzeka szlachetnością języka. Zatem warto popytać o "Rapsodię...." w bibliotekach, bo wrażenie po lekturze niezapomniane.

Życie na Śląsku za czasów ksiecia bolka 2 malego .

Życie na Śląsku za czasów ksiecia bolka 2 malego .

Moja ocena jest zawyżona o jedną gwiazdkę. Wszystko w podzięca za tytaniczną pracę autora. Rapsodia to powieśc kompletna. Fantastyczna historia Rodzinna na świetnie pokazanym średniowiecznym tle. Talent autora sprawia , że ludzie z XIV stają się nam bliscy. Ich problem są zdziwiająco podobne do naszych. Nie chcę nic zdradzić. Zobaczcie sami, bo warto

Moja ocena jest zawyżona o jedną gwiazdkę. Wszystko w podzięca za tytaniczną pracę autora. Rapsodia to powieśc kompletna. Fantastyczna historia Rodzinna na świetnie pokazanym średniowiecznym tle. Talent autora sprawia , że ludzie z XIV stają się nam bliscy. Ich problem są zdziwiająco podobne do naszych. Nie chcę nic zdradzić. Zobaczcie sami, bo warto

Akcja książki Rapsodia Świdnicka Władysława Jana Grabskiego ma miejsce za panowania Bolka II Małego, wnuka Władysława Łokietka a siostrzeńca Kazimierza Wielkiego. Bohaterem powieści jest rodzina kowala Andrzeja Kordala. Na przykładzie tej rodziny pokazane są problemy, z jakimi ludzie borykali się w średniowiecznej Europie. Książka ma jednak tragiczny finał gdyż tylko dwójce bohaterów udaje się przeżyć

Akcja książki Rapsodia Świdnicka Władysława Jana Grabskiego ma miejsce za panowania Bolka II Małego, wnuka Władysława Łokietka a siostrzeńca Kazimierza Wielkiego. Bohaterem powieści jest rodzina kowala Andrzeja Kordala. Na przykładzie tej rodziny pokazane są problemy, z jakimi ludzie borykali się w średniowiecznej Europie. Książka ma jednak tragiczny finał gdyż tylko dwójce...

Zaskoczenie. Że ja, czytelniczka, Dolnoślązaczka z kompleksem braku pępowiny z ziemią, na której się urodziłam, wychowałam i mieszkam, szukająca w czasach szkolnych wszystkiego, co mogłoby przybliżyć mi te ziemie, na "Rapsodię świdnicką" piękną i ciekawą opowieść o życiu tutejszych mieszkańców i wydarzeniach historycznych z lat 1339-1404, natrafiłam dopiero teraz.

„Rapsodia świdnicka" Władysława Jana Grabskiego (syna Władysława Grabskiego, ministra skarbu i dwukrotnego premiera RP, autora reformy walutowej oraz zięcia Stanisława Wojciechowskiego, drugiego prezydenta RP),której podtytuł brzmi „Opowieść śląska z lat 1339-1404”, powstała w 1953 r. w wyniku „potrzeby zaspokojenia głodu duchowego Ślązaków i Osiedleńców, przede wszystkim ożywienia ich świadomości przekonaniem, iż są tych ziem prawnymi dziedzicami i spadkobiercami tych, którzy ich niwy od prawieków użyźniali swym trudem i kośćmi, a grody murowali mówiący słowiańską mową” (ze słów autora poprzedzających Rapsodię). I choć mogłoby się wydawać, że książka która powstała w wyniku konkretnego zapotrzebowania, napisana przez autora, „którego twórczość osadzona jest w nurcie katolickim” (z Wikipedii),przesiąkniętego tradycją narodowościową, okaże się ciężka do strawienia przez czytelnika, nie do końca wpasowującego się w idee reprezentowane przez autora, to słuchanie „Rapsodii” dostarczyło mi bardzo wielu pozytywnych wrażeń.

Ciekawie, z dbałością o szczegóły, opowiedziana historia świdnickiej rodziny Maryny i Andrzeja Kordalów na tle bardziej i mniej znanych wydarzeń z dziejów Śląska, ze szczególnym uwzględnieniem Księstwa Świdnicko-Jaworskiego, co dla mnie, Dolnoślązaczki, miało szczególną wartość (chyba każde spotkanie w literaturze, filmie czy sztuce z „moją ziemią” ma bardzo, hm, osobisty wymiar i sprawia, że innym okiem spoglądam na dane dzieło).

Lubię taki typ prowadzenia opowieści, który skłania czytelnika do rozmyślań okołolekturowych. Ta historia, bardzo wyraźnie naznaczając życie ludzi średniowiecza wiarą chrześcijańską, pobudziła moje rozmyślania na temat zależności jakości życia od wyznawanej filozofii/ religii. Ponadto problem czasu, przemijania, pozostawiania po sobie - dawał o sobie znać w ciągu całej lektury w kontekście spotkań z wytworami dawnych czasów, które mogę oglądać dziś, opowieści, które przetrwały wieki czy powiedzeń i przesądów noszących w sobie wiedzę o lękach i radościach tych, którzy żyli długo przed nami…

Język. Stylizowany na dawny. Nie wiem, jaki wpływ miałby na czytanie, ale słuchało mi się wyśmienicie. I z żalem, że dopiero teraz. I z żalem, że wciskani mi od najmłodszych lat "Krzyżacy" poza tragedią Juranda zostawili wrażenie nudy, że ekscytowałam się opowieścią Folletta o budowie katedry w południowej Anglii, nie mając pojęcia, że istnieje dzieło opowiadające o czasach średniowiecza na moim terenie. W zasadzie, to cały czas nie mogłam pozbyć się przykrego wrażenia, że trud autora mający na celu przybliżenie tych ziem osiedleńcom, został, chyba w dużej mierze, poniesiony na marne. Książka nie była u nas znana: najprawdopodobniej nikt z moich bliskich (rodziców, wujów i ciotek, czytających sąsiadów) nie czytał jej, z całą pewnością nikt o niej nie mówił, u nikogo jej nie widziałam. Nie znałam jej również ze szkoły, ani z wymian podwórkowych wrażeń książkowych. Zerkam na LC: 29 ocen, 4 opinie… Szkoda. Bo, poza wszystkim, jest to dobra powieść historyczna.

Słuchałam nagrania Zakładu Wydawnictw i Nagrań Polskiego Związku Niewidomych z 1968 r. Już w trakcie słuchania, zaczęłam poszukiwać egzemplarzy papierowych: w jednym z antykwariatów zakupiłam wydanie z 1962 r. z nadzieją, że sięgną po nie moi bliscy (jestem bardzo ciekawa ich wrażeń).

Zaskoczenie. Że ja, czytelniczka, Dolnoślązaczka z kompleksem braku pępowiny z ziemią, na której się urodziłam, wychowałam i mieszkam, szukająca w czasach szkolnych wszystkiego, co mogłoby przybliżyć mi te ziemie, na "Rapsodię świdnicką" piękną i ciekawą opowieść o życiu tutejszych mieszkańców i wydarzeniach historycznych z lat 1339-1404, natrafiłam dopiero...

Mama niemalże zmusiła mnie do przeczytania tomów Grabskiego. I przyznaję, że opowieść o Piastach Świdnickich zrobiła na mnie ogromne wrażenie.

Mama niemalże zmusiła mnie do przeczytania tomów Grabskiego. I przyznaję, że opowieść o Piastach Świdnickich zrobiła na mnie ogromne wrażenie.

Jedna z ważniejszych powieści historycznych napisanych u nas po wojnie z fabułą osadzoną w drugiej połowie XIV wieku na Dolnym Śląsku.
To dość mało znany, a przecież istotny i burzliwy okres, który w naszej historii zapisał się choćby rozpoczęciem panowania dynastii Jagiellonów.
W czasie wydarzeń opisywanych w powieści na tronie polskim zasiada Kazimierz Wielki. Autor umieszcza jednak swoją opowieść w księstwie świdnickim będącym we władaniu Bolka II (siostrzeńca Kazimierza Wielkiego),który jako ostatni ze śląskich książąt pozostał wierny polskiemu królowi i oparł się najazdowi czeskiego króla Jana Luksemburskiego.
Powieść obejmuje swym zasięgiem blisko pół wieku, a Grabski opowiada tę historię przez pryzmat losów rodziny świdnickiego kowala Andrzeja Kordala. A dzieje się tu bardzo dużo, bo to czas nie tylko znaczących wydarzeń politycznych, ale szeregu klęsk losowych, jakie nawiedziły te tereny (powodzie, zaraza, a nawet trzęsienie ziemi) dziesiątkujących ludność.
Lektura jest naprawdę wciągająca i dobrze się czyta, bo autor stara się unikać archaicznego języka, a jedyną trudnością jest zapamiętanie i skojarzenie setek postaci przewijających się na kartach tej grubaśnej książki.
Powieść jest chyba mało znana, ale dla miłośników naszych dawnych dziejów może być nie lada gratką.

Jedna z ważniejszych powieści historycznych napisanych u nas po wojnie z fabułą osadzoną w drugiej połowie XIV wieku na Dolnym Śląsku.
To dość mało znany, a przecież istotny i burzliwy okres, który w naszej historii zapisał się choćby rozpoczęciem panowania dynastii Jagiellonów.
W czasie wydarzeń opisywanych w powieści na tronie polskim zasiada Kazimierz Wielki. Autor...

Wspaniała powieść! Dla miłośników książek o czasach średniowiecza pozycja obowiązkowa. Napisana z rozmachem opowieść o schyłku panowania Piastów i dziejach niewielkiego Księstwa Świdnicko-Jaworskiego. Obok historii zwykłych (choć i tak niezwykłych) ludzi, mamy wątki wielkiej polityki śląskich Piastów i ich sąsiadów. Książka dobrze i ciekawie napisana, z kreacjami bohaterów, do których się przywiązujemy i których losy wzruszą niekiedy do łez (los młodej księżniczki Anny mam cały czas w pamięci). Dziwię się, że powieści tej nie wydano ponownie chyba od lat 80-tych. Może śmiało konkurować z dziełami Folletta, Waltariego czy Druona.

Wspaniała powieść! Dla miłośników książek o czasach średniowiecza pozycja obowiązkowa. Napisana z rozmachem opowieść o schyłku panowania Piastów i dziejach niewielkiego Księstwa Świdnicko-Jaworskiego. Obok historii zwykłych (choć i tak niezwykłych) ludzi, mamy wątki wielkiej polityki śląskich Piastów i ich sąsiadów. Książka dobrze i ciekawie napisana, z kreacjami bohaterów,...