Na początek przyznam, że pomysł na książkę był świetny. Uwielbiam tego typu klimaty, więc widząc cudną okładkę i opis od razu chciałam ją kupić. W pierwszej chwili trochę mnie odstraszyło porównanie do Igrzysk (same Igrzyska kocham, ale nienawidzę, kiedy naprzodzie czy z tyłu książki jest porównanie. "Kolejna książka na miarę Zmierzchu!", "Następca Harrego Pottera!" itd. - większość czytanych przeze mnie książek z takim dopiskiem to krótko mówiąc - gnioty.), ale ostatecznie kupiłam. I owszem Delirium mnie zachwyciło, ale równocześnie trochę zawiodło. Historia, choć w niektórych momentach przewidywalna, była niesamowita, bohaterów bardzo polubiłam, a w szczególności małą Grace. Jedynie Alex pod koniec wydawał mi się zbyt wyidealizowany, zdecydowanie lepszy był w pierwszej części. Książkę ogólnie przyjemnie się czyta, dodając, że miała ponad 300 stron małych literek (im dłużej tym lepiej, o ile jest ciekawie!). Ostatecznie przechodząc do tego co mnie zawiodło - klimat. Zdecydowanie liczyłam na coś bardziej mrocznego, więcej akcji pokazujących brutalność i niesprawiedliwość rządu, lepsze ukazanie rygorystycznych zasad, itp. Chwilami Delirium wydawało się książką, gdzie akcja rozgrywa się w normalnych warunkach. Dorośli zostają pozbawieni miłości oraz wielu cech i emocji. Jak dla mnie, w tym wypadku świetnie została ukazana Rachel i jej obojętność wobec siostry, natomiast chwilami zupełnie nie podobała mi się Carol i jej mąż. Niekiedy było widać skutki leczenia, ale zdarzały się momenty, że wyglądali na normalnych ludzi. Następnie, wydarzenia, gdzie porządkowi atakowali dom i gonili głównych bohaterów. W większości tych akcji nie czułam żadnych emocji. Po prostu: biją ich, oni uciekają, a ja nie czuję nic. W całej książce były chyba tylko dwa momenty, gdzie przeżywałam wszystko wraz z Leną. Nie wiem, może to wina stylu autorki? Tak samo koniec. Przeczytałam, ale nie czuję tego, co np. w przypadku Igrzysk: "o cholera... dajcie mi następną część!"
W każdym razie Delirium jest pozycją zdecydowanie godną polecenia. Mimo paru rzeczy, które mnie zawiodły wystawiam 8/10. Ta książka po prostu ma w sobie coś, co sprawia, że się ją lubi.

Na początek przyznam, że pomysł na książkę był świetny. Uwielbiam tego typu klimaty, więc widząc cudną okładkę i opis od razu chciałam ją kupić. W pierwszej chwili trochę mnie odstraszyło porównanie do Igrzysk (same Igrzyska kocham, ale nienawidzę, kiedy naprzodzie czy z tyłu książki jest porównanie. "Kolejna książka na miarę Zmierzchu!", "Następca Harrego Pottera!" itd. -...