Jest to zbiór felietonów Mrożka z lat z drugiej połowy lat dziewięćdziesiątych, drukowanych w prasie krajowej. Część napisana jeszcze w Meksyku, a część już po powrocie do Polski, do Krakowa. Felietony, pisane z reguły co tydzień, są formą dosyć ulotną i nierówną, i często bardzo się starzeją. I te rzeczy widać u Mrożka, jeszcze te felietony z Meksyku czasami intrygujące. Gdy mówi, że pytają się go czy nie boi się wracać do Polski. Ale dlaczego Francuza, Niemca, Norwega nie pytają czy nie boi się wracać do swojego kraju, docieka Mrożek. I pisze, że Polacy boją się nie kraju ale samych siebie. Coś jest na rzeczy. A potem, już po powrocie ktoś go zaczepia na ulicy i pyta ‘Czego Pan wrócił do tego dziadostwa?’ A Mrożek się dziwi tym pytaniem. Ale to takie polskie pytanie, bo tak jesteśmy przyzwyczajeni myśleć o naszej ojczyźnie. Chociaż to się chyba zmienia w ostatnich latach.
Druga część dziennika, ta polska, niestety nudna, i ciągnąca się niemiłosiernie. Długotrwałe rozważania o lewicy i prawicy bardzo trącą myszką. A aforyzmy typu: ‘wszyscy jesteśmy punktualni, każdy znajduje się zawsze w jakimś punkcie’ są po prostu żenujące. Jak sam Mrożek przyznaje, po 33 latach pobytu na emigracji, nie bardzo rozumie nową Polskę, i rzeczywiście takie się ma wrażenie. Skończyłem czytanie z dużym trudem. Trochę szkoda, ale i tak sztuki teatralne Mrożek pisał wspaniałe.

Jest to zbiór felietonów Mrożka z lat z drugiej połowy lat dziewięćdziesiątych, drukowanych w prasie krajowej. Część napisana jeszcze w Meksyku, a część już po powrocie do Polski, do Krakowa. Felietony, pisane z reguły co tydzień, są formą dosyć ulotną i nierówną, i często bardzo się starzeją. I te rzeczy widać u Mrożka, jeszcze te felietony z Meksyku czasami intrygujące. ...