Alexandra Ripley najbardziej znana jest w Polsce z powieści ,,Scarlett”, kontynuacji ,,Przeminęło z wiatrem”. Wbrew większości opinii, uważam, że jest to dobra powieść, nie tak wybitna jak oryginał Mitchell, ale świadcząca o dużym talencie jej autorki. Od momentu przeczytania ,,Scarlett” bardzo chciałam poznać inne książki Alexandry Ripley. Wybór padł na ,,Miłość od Boga”, powodów było kilka, w tym najbardziej prozaiczny – to właśnie ta powieść pisarki ma najwyższe oceny.

W tej powieści Alexandra Ripley tworzy swoją wizję historii Józefa z Arymatei, bogatego i wpływowego Żyda, który, według tradycji chrześcijańskiej, uzyskał zgodę na zdjęcie ciała Jezusa z krzyża i oddał mu swój własny grób. Dalsze losy Józefa dopisały legendy, według których miał być żeglarzem, który zawędrował na tereny dzisiejszej Kornwalii i jako pierwszy zapoznał mieszkańców współczesnej Anglii z chrześcijaństwem. Według legendy o Świętym Graalu, Józef był przodkiem Galahada, zdobywcy Graala, i jego matki Elaine(do czego można zauważyć lekką aluzję także w tej powieści, gdyż matka bohatera nosi imię Helena). Tyle, jeśli chodzi o tradycję. A jak historię Józefa opowiada Alexandra Ripley?

Historię Józefa śledzimy od czasów wczesnej młodości aż do jego śmierci. Życie tego człowieka determinują dwie miłości. Pierwsza z nich to miłość do morza, która powoduje, że Józef sprzeciwia się rodzinnej tradycji, ucieka z domu i zaciąga się na okręt, by po wielu podróżach w końcu dotrzeć do wybrzeży Albionu i po raz pierwszy zetknąć się z Celtami. Drugą miłością życia Józefa jest Sara, przyjaciółka z dzieciństwa, a później ukochana żona. Jednak na drodze tych dwojga stoi wiele przeciwności losu. Poznajemy młodość Józefa, relacje rodzinne, liczne podróże, kontakty z wielkimi postaciami historycznymi takimi jak Oktawian August czy król Herod, a w końcu też spotkanie z Jezusem i przyjęcie wiary chrześcijańskiej.

Nie jest to romans. To bardzo dobrze i solidnie napisana powieść historyczna. Autorka wykonała dobrą robotę, opisując codzienne życie mieszkańców Izraela za czasów rzymskich, a później także starożytnych Celtów. Zadbała o tło historyczne i liczne ciekawostki. Fabuła nie jest przepełniona przygodami i zwrotami akcji, przez większość czasu jest spokojnie, co chyba nie zaskoczy nikogo, kto przeczytał ,,Scarlett”. Pojawia się tu też wiele postaci historycznych, niejednokrotnie przedstawionych inaczej niż przywykliśmy. Przykładowo cesarz August jest tu opisany jako bohater i dobry człowiek, gdy we wszystkich innych czytanych przeze mnie dziełach był przedstawiony jako człowiek bezwzględny i okrutny(bardziej skłaniam się ku tej drugiej wersji owej postaci). Natomiast słynna tańcząca Salome nie jest tu zmysłową uwodzicielką, ale niewinną nastolatką. Początkowo bardzo mnie to dziwiło, ale w sumie zarówno Biblia, jak i legendy pozostawiają olbrzymie możliwości interpretacyjne, więc dlaczego nie spróbować opowiedzieć dobrze znanej historii nieco inaczej?

Moją ulubioną postacią jest Rebeka, mądra i przenikliwa babka Józefa, który całe życie służyła rodzinie pomocą i dobrą radą. Polubiłam też odważną i rezolutną Sarę i wiernego Antiocha. Natomiast Józef to skomplikowana postać, którą za niektóre czyny można bardzo lubić, a za niektóre nie. Jest jeden aspekt dawnych czasów, którego chyba nigdy nie zaakceptują czytając powieści historyczne. A mianowicie fakt, że do wierności męskiej podchodzono zdecydowanie liberalniej niż do tej kobiecej. Panna musiała być czysta i cnotliwa, a mężczyzna mógł sobie pozwalać na przygody i wizyty u kobiet lekkich obyczajów, nawet w okresie narzeczeństwa. Nie uważano tego za zdradę, sądzono nawet, że to lepiej dla narzeczonej. Nie żyłam w tamtych czasach, więc mam inne podejście do życia, ale nie wyobrażam sobie, jak ja czułabym się w takiej sytuacji. Chociaż oczywiście śledzimy też przemianę Józefa i rozmaite wydarzenia, które na niego wpływają, umacniają jego charakter, a także miłość do żony. Trudno mi też ocenić postać Elli. Kiedy była mała, czytało się o niej z uśmiechem, natomiast później nadal pozostała urocza, ale trochę dziwnie było mi o niej myśleć jako o dorosłej, gdy chwilami nadal zachowywała się jak dziecko.

Wątek religijny pojawia się dopiero w ostatniej części powieści, gdy Józef jest już dojrzałym i ciężko doświadczonym przez życie mężczyzną. Choć jego znajomość z Jezusem nie trwa długo, wywiera ogromny wpływ na jego dalsze życie. Jest to piękny i chwilami wzruszający wątek, który przypadnie do gustu wielbicielom takich powieści jak ,,Quo Vadis” i ,,Szata”(tak, wtedy można wybaczyć to, o czym wspomniałam w poprzednim akapicie). Równie ciekawy jest wątek przyjaźni Józefa z Celtami, zwłaszcza druidem Nankladerą, który był jedną z ciekawszych postaci. Dla mnie dodatkowym plusem jest fakt, że część akcji rozgrywa się w Kornwalii, nazywanej tu Belerionem. Ogólnie cenię tę powieść za to, że jest tak rozbudowana i wielowątkowa, każdy znajdzie coś dla siebie.

Po przeczytaniu ,,Miłości od Boga” jestem pewna, że sięgnę po inne powieści Alexandry Ripley. Jeśli spodobała wam się ,,Scarlett”, koniecznie sięgnijcie po powieść o Józefie. A jeśli nie, to też przeczytajcie, żeby poznać autorkę w całkowicie swojej powieści i może spojrzeć na nią inaczej. Bardzo gorąco polecam. Cieszę się, że ją kupiłam.

,, (…) przeszłość to przeszłość. Nie można jej zmienić. Nie mamy nic oprócz przyszłości. Może jej być mało albo dużo, ale jest dla nas polem do działania. Czasami nawet udaje się coś zmienić, jeśli się tego pragnie.”

Alexandra Ripley najbardziej znana jest w Polsce z powieści ,,Scarlett”, kontynuacji ,,Przeminęło z wiatrem”. Wbrew większości opinii, uważam, że jest to dobra powieść, nie tak wybitna jak oryginał Mitchell, ale świadcząca o dużym talencie jej autorki. Od momentu przeczytania ,,Scarlett” bardzo chciałam poznać inne książki Alexandry Ripley. Wybór padł na ,,Miłość od Boga”,...