Nazywam się Caitlyn Montgomery i jestem ofiarą losu.
Jedna z bardziej papierowych postaci, jakie dane mi było poznać. Można ją z powodzeniem posadzić na ławce obok Grace Angel. Obie są jakieś rozmemłane i niezaradne życiowo. Powiecie, że to feministyczne. Może trochę. Jednakże nie cierpię kobiet, które odgrywają twardzielki, w rzeczywistości będąc zranionymi księżniczkami poszukującymi namiętnej miłości, delikatnymi niczym kwiat lotosu i cholerny papier ryżowy. Nic mi w życiu nie wychodzi, więc się popłaczę. Policja mnie podejrzewa, więc się popłaczę. Znajdę przystojnego faceta i się w nim z wzajemnością zakocham i... się popłaczę. W przerwach od płaczu będę co drugie słowo używać zwrotów typu "o Jezu", "o Boże", "Matko Boska, Jezu Chryste".
I choć intryga jest skonstruowana całkiem nieźle to irytujący bohaterowie mnie osobiście odebrali radość z lektury. Nie zdzierżę papierowych charakterów. Jeżeli wszystkie książki Lisy Jackson obfitują w podobne kwiatki to chyba spasuję.

Nazywam się Caitlyn Montgomery i jestem ofiarą losu.
Jedna z bardziej papierowych postaci, jakie dane mi było poznać. Można ją z powodzeniem posadzić na ławce obok Grace Angel. Obie są jakieś rozmemłane i niezaradne życiowo. Powiecie, że to feministyczne. Może trochę. Jednakże nie cierpię kobiet, które odgrywają twardzielki, w rzeczywistości będąc zranionymi księżniczkami...