Otwierając „Wiek”, natrafiamy tekst pokawałkowany, uzupełniany fotografiami i reprodukcjami dokumentów, tekst, w którym rzeczywiste wydarzenia przeplatają się z literacką fikcją, reportaż ze wspomnieniem, opowiadanie z esejem. Wchodzimy w archiwum, na podstawie którego możemy próbować dokonać rekonstrukcji „ostatniego słowa” Grudzińskiego. A także zastanowić się, czy w ogóle możliwe jest pełne „zakończenie”? Czy raczej wszystko, co istotne, nie może być opisane.. Autor, opierając się na autobiograficznym szkielecie, snuje opowieść o człowieku, którego zna jedynie na podstawie śladów, relacji, dokumentów; który jest postacią legendarną, ilustrującą rozważania o niedoskonałości doskonałości. Bohater ów, Bartolomeo Spada jest bowiem tym, który, zafascynowany wielkością, jednocześnie „czeka „na czarny obłok”. Zachwycony życiem i witalistyczną ideologią faszystowską, staje się dowodem na to, że dążenie do doskonałości może przybrać przerażające formy, a dar, wieczna młodość, jest tak naprawdę karą, symbolem kruchości mocy, pod którą kryje się słabość i strach.. Bo dla Spady wieczna młodość, którą był obdarzony, okazała się stanem nie do zniesienia - podobnie jak faszystowskie mrzonki okazały się zaczątkiem tragedii. Wieczność i doskonałość okazały się pustką, a Spada, oczekując na śmierć, położył się na wzgórzu w promieniach prażącego słońca – wielkiego, ale niosącego zagładę. Ideał jest przerażający i.. gdy sobie to uświadamiamy, zaczynamy rozumieć też fragmentaryczną formę tekstu. Bo przecież tak samo jak nie można wcielić w życie doskonałości, tak samo nie można stworzyć „pełnego” tekstu mówiącego o świecie pełnym sprzeczności. Nikt nie wie, czy Spada w ogóle istniał. Nikt nie wie, czy „Wiek..” naprawdę jest „niedokończony”.. A życia nie można opowiedzieć – można tylko próbować rekonstruować je na podstawie śladów.. Całkowita pewność oznaczałaby bowiem śmierć w promieniach słońca.

Otwierając „Wiek”, natrafiamy tekst pokawałkowany, uzupełniany fotografiami i reprodukcjami dokumentów, tekst, w którym rzeczywiste wydarzenia przeplatają się z literacką fikcją, reportaż ze wspomnieniem, opowiadanie z esejem. Wchodzimy w archiwum, na podstawie którego możemy próbować dokonać rekonstrukcji „ostatniego słowa” Grudzińskiego. A także zastanowić się, czy w...