Afryka fascynuje swoją egzotyką, pierwotnością i niewątpliwie bogatą kulturą. Przyciąga tych, którzy całe życie gonią za przygodami, nieznanymi i niezbadanymi rejonami, gdzie człowiek łączy się ze swoim prawdziwym jestestwem. Gdzie natura i jej rytmy ustalają tok życia. Afryka woła podróżników, rozkochuje ich w sobie i zostawia ze swoim trudnym klimatem i skomplikowanymi zwyczajami. Przede wszystkim -nie pozwala o sobie zapomnieć, nęci swoimi urokami niczym stara przyjaciółka. Sprawia, że jej wady tracą znaczenie przy pięknie i obfitości, które oferuje w zamian. I tak jak Afryka fascynuje podróżników, tak samo kusi literatów.

"Onitsza" to książka francuskiego powieściopisarza, laureata prestiżowej Literackiej Nagrody Nobla z 2008 roku. Nieraz była porównywana do conradowskiego "Jądra ciemności" -według mnie, jak najbardziej słusznie. Główną osią powieści jest bowiem podróż nie tylko do wnętrza Afryki, ale również samego siebie. W obu tych książkach mamy do czynienia z bardzo wyraziście i ciekawie zarysowanym portretem psychologicznym. W "Onitszy" nie zabrakło tego, co najbardziej kuszące w Afryce -barw, zapachów, smaków... Synestezja zastosowana w odpowiednim momencie sprawia, że czytelnik nie tylko obcuje z książką, poznaje jej treść, ale wręcz czuje ją, współodczuwa to, co w danej chwili przeżywają jej bohaterowie.

Przygoda z Afryką opisana w "Onitszy" zaczyna się dość nagle. Dwunastoletni Fintan wraz z matką Maou odpływa statkiem z Europy ku nieznanej dla niego Afryki. Tam czeka na nich Geoffroy Allen -ojciec chłopca i mąż Maou. Czarny Ląd jawi się kobiecie jako swoista Arkadia -w końcu będzie mogła połączyć się z ukochanym mężczyzną i to w pięknym i majestatycznym kraju. Fintan jest bardziej nieufny. Będzie musiał odnaleźć się w zupełnie nowym miejscu, obcym, nieznanym, a także będzie uczył się w ogóle mieć ojca, którego nigdy nie znał. Lęk, który rodzi się w młodzieńczym sercu jest naturalny, szczególnie, że Onitsza, do której docierają wcale nie jest taka jak w wyobrażeniach Maou.

Anglicy kryją się za organizacją United Africa, a w rzeczywistości brutalnie praktykują kolonializm. Maou nie może pogodzić się z nowymi realiami, ale powoli zarówno ona jak i Fintan wtapiają się w życie Afryki. Geoffroy też nie jest taki, jak we wspomnieniach kobiety. Skoncentrowany na szukaniu bóstw i skarbów kultury afrykańskiej, wydaje się być zupełnie obcym mężczyzną.

Wydaje się, że najlepiej radzi sobie Fintan. Uczy się żyć jak chłopiec urodzony w Afryce. Czuje jedność z tym lądem i jego mieszkańcami. Jednocześnie dojrzewa i jest świadkiem zdarzeń, które na zawsze mają odmienić jego życie i pozostać w jego pamięci.

"Onitsza" to książka bogato opisująca tęsknoty, które każdy z nas ma w swoim sercu. Opowiada o gonieniu pragnień i o przyzwyczajaniu się w momencie niedogodności. Mówi o zakochaniu względem miejsc i ludzi, a także o skomplikowanych mechanizmach ludzkiej natury, gdzie słowo 'człowieczeństwo' może utracić swą wartość, a bohaterowie lada chwila mogą krzyknąć, idąc za Conradem, "Zgroza! Zgroza!" tak, jak zrobił do Kurtz, opuszczając ten dziwny i przyciągający kontynent. Jedno jest pewne -o Afryce nie można zapomnieć, gdyż jest obecna w sercu tak wielce, jak wielkie są nasze pragnienia o byciu wolnym i spełnionym.

http://puszokowa.blogspot.com/2015/08/onitsza-onitsha.html#more

Afryka fascynuje swoją egzotyką, pierwotnością i niewątpliwie bogatą kulturą. Przyciąga tych, którzy całe życie gonią za przygodami, nieznanymi i niezbadanymi rejonami, gdzie człowiek łączy się ze swoim prawdziwym jestestwem. Gdzie natura i jej rytmy ustalają tok życia. Afryka woła podróżników, rozkochuje ich w sobie i zostawia ze swoim trudnym klimatem i skomplikowanymi...