Totalna katastrofa...

Totalna katastrofa...

O.k. Zacznę od tego, że jedyną styczność z autorką miałam poprzez powieść "Serwantka", którą czytałam już dość dawno temu, a przy której bardzo, bardzo się uśmiałam.

Wiedziałam, że "Szeptem" będzie pozycją trochę innego typu. Nie przypuszczałam jednak, że się rozczaruję. Około połowy książki stanowi powieść (opowieść?) pióra autorki, która niestety nijak do mnie nie trafiła, chociaż traktuje o rzeczach ważnych. Druga część książki to opowiadania debiutantów, która stanowiły dla mnie milszą lekturę, aniżeli samo "Szeptem".

Przeczytać można, bo krótka to książka, sami sobie odpowiecie czy warto.

O.k. Zacznę od tego, że jedyną styczność z autorką miałam poprzez powieść "Serwantka", którą czytałam już dość dawno temu, a przy której bardzo, bardzo się uśmiałam.

Wiedziałam, że "Szeptem" będzie pozycją trochę innego typu. Nie przypuszczałam jednak, że się rozczaruję. Około połowy książki stanowi powieść (opowieść?) pióra autorki, która niestety nijak do mnie nie...

Szkoda czasu przerwałam w połowie

Szkoda czasu przerwałam w połowie

Po kiepskich opiniach jakie przeczytałam o tej książce, nie byłam do końca pewna czy chce ją czytać. Ale na całe szczęście nie mogłam zasnąć, więc wzięłam się za lekturę ! I co ? NIE ŻAŁUJĘ !

Książka jest naprawdę rewelacyjna, ale z przykrością muszę stwierdzić, że nie jest ona dla każdego. Dlaczego akurat dla mnie była dobra ? Gdy przeczytałam pierwsze 10 stron myślałam, że autorka mówi o mnie ! Baaardzo sie utożsamiam z główną bohaterką książki i myślę, że jeśli ktoś chciałby znać moje uczucia to wystarczyłoby mu przeczytać te kilka pierwszych kartek. Co prawda ja nie przeżyłam tyle co bohaterka, bo 'Smutną' spotkało naprawdę mnóstwo przykrości...(nie będę spoilerować) Jednak poruszyło mnie to jak ona się czuła i jak o tym mówiła. Naprawdę nadal nie mogę uwierzyć, że w tej książce nadzwyczajniej ZNALAZŁAM SIEBIE !

O czym jest ''Szeptem'' ?
Jest to książka, która opowiada o życiu pewnej dziewczyny, którą Bóg postawił na ciężkiej drodze... Nienarodzone dziedzko, śmierć bliskiej osoby, zawód miłosny, ciężka choroba... Książka rzeczywiście wydaje się być mówiona do czytelnika 'szeptem'. Jest pełna emocjii, wzrusza, momentami bawi i często skłania do reflekcjii i zastanowienia się nad własnym życiem.

Jeśli przeczytasz DWIE pierwsze kartki (do 10 str.) i poczujesz, że autorka naprawdę mówi do CIEBIE i o TOBIE to nie zastanawiaj się dłużej i czytaj ! :)
Jednak jeśli już wtedy ci się coś nie spodoba to nie trać czasu, ponieważ nie będziesz w stanie zrozumieć sensu tej książki :-)

PS Ja nie czytałam opowiadań, gdyż wydawało mi się to zbyt 'męczące', a po za tym nie przepadam za nimi ;) Za to też jest tylko 6 gwiazdek, gdyż nie wszystko jest autorki, a książka ma tak naprawdę tylko 100 str dzięki czemu pochłonęłam ją w jeden wieczór :)

Po kiepskich opiniach jakie przeczytałam o tej książce, nie byłam do końca pewna czy chce ją czytać. Ale na całe szczęście nie mogłam zasnąć, więc wzięłam się za lekturę ! I co ? NIE ŻAŁUJĘ !

Książka jest naprawdę rewelacyjna, ale z przykrością muszę stwierdzić, że nie jest ona dla każdego. Dlaczego akurat dla mnie była dobra ? Gdy przeczytałam pierwsze 10 stron...

Nawet nie wiem jak zabrać się do oceny tej pozycji - pomimo faktu, że bardzo spodobała mi się, nie zmienia to pewnej nieścisłości, jaką jest to, że liczyłam na CAŁĄ książkę Moniki Sawickiej, a po dłuższym zapoznaniu się - nagle okazuje się, że tekstu okładkowej autorki jest niewiele. Sporą część zajmują tak zwane opowiadania i wiersze osób które są laureatami konkursów...
Co do samej treści - nie mogę powiedzieć, że mi się nie podobało - sam fakt, że przeczytałam tą książkę od początku do końca świadczy, że musiało mnie coś do niej przyciągać... (Jestem w klasie maturalnej, więc naprawdę nie mam czasu na literaturę, do której musiałabym się zmuszać dla samej siebie) Szczególnie podobały mi się przypowieści, choć jak zaznaczone zostało - autorzy ich są nieznani. Co do tytułowego "Szeptem" - przerażające, realistyczne i naprawdę dające do myślenia. Utwory konkursowe - poziom najróżniejszy, od ciekawych po dziecinne - momentami miałam wrażenie, że czytam jakieś prywatne żale autorów pozostające na poziomie pamiętniczków gimnazjalisty - znam ten poziom doskonale, bo sama jestem na podobnym jeśli chodzi o pisanie, ale to podobieństwo do moich prywatnych... "Utworów" było tak wielkie, że nie mogę powiedzieć, że takie treści są wystarczająco dobre, by ujmować je w książce. Bo czym niby one się różnią od innych? Niczym. Niektóre blogi i historie zamieszczane na internecie są 200 razy lepsze od... No dobrze, nie będę wytykać palcami.
Choć może podeszłam do tego zbyt krytycznie, to jednak muszę przyznać, że niektóre historie czytałam z zapartym tchem... Szczególnie opowieść Smutnej - i to z nią zamierzam utożsamiać tą pozycję - stąd ta wysoka ocenia (jak na mój gust).
Do lektury na pewno powrócę, ale tylko we fragmentach - niektóre cytaty są... Nieziemskie:

"Każdy jest samotny na swój sposób. Choćby miał wokół siebie setki ludzi, może być samotny. A wiesz, dlaczego? Bo nie umie cieszyć się słońcem, deszczem, budzą, pełnią księżyca, bo nikt mu nie powiedział, że jest ważny, dobry, potrzebny. Ty jesteś piękna, dobra, wrażliwa, potrzebna. Cudowna.
Tak sobie mantruję, psycholog mi kazał. Może przyjdzie taki dzień, kiedy w to uwierzę."

Nawet nie wiem jak zabrać się do oceny tej pozycji - pomimo faktu, że bardzo spodobała mi się, nie zmienia to pewnej nieścisłości, jaką jest to, że liczyłam na CAŁĄ książkę Moniki Sawickiej, a po dłuższym zapoznaniu się - nagle okazuje się, że tekstu okładkowej autorki jest niewiele. Sporą część zajmują tak zwane opowiadania i wiersze osób które są laureatami...

O tej książce nie napiszę wiele. Nie napiszę też, czy mnie zachwyciła czy przeciwnie, jest słaba. Dla mnie jest taka pośrodku.
Powiem tylko jedno- warto ją przeczytać. Znajdziemy w niej ciekawe historie o życiu i mierzeniu się z chorobą.
Zaczyna się stwierdzeniem, że to jest ostatni dzień życia. Skąd bohaterka to wie? Nie wiadomo, ale jest tego pewna. Odwiedza niebo, piekło i czyściec. Przeczytać możemy też ciekawe i "głębokie" przypowieści. Mi najbardziej podobała się ta o miłości, która została na wyspie, która ma niedługo zniknąć.
Jest też jedna rzecz, która mi się wcale nie podobała. Książka ma 188 stron, a tylko pierwszych 100 to opowieść, taki rdzeń. Druga część to opowiadania młodych literatów. Rozumiem, jedno, dwa opowiadania, ale kilka? Prawie 100 stron? To już można całą książkę na to poświęcić. I drugie moje spostrzeżenie: z jednej strony opowiadanie o życiu i śmierci, o niebie i piekle, a kolejne: niemal pornograficzne. Dla mnie to się "troszkę" kłóci.

http://www.recenzjeknigoholiczki.blogspot.com/2013/11/szeptem-monika-sawicka.html

O tej książce nie napiszę wiele. Nie napiszę też, czy mnie zachwyciła czy przeciwnie, jest słaba. Dla mnie jest taka pośrodku.
Powiem tylko jedno- warto ją przeczytać. Znajdziemy w niej ciekawe historie o życiu i mierzeniu się z chorobą.
Zaczyna się stwierdzeniem, że to jest ostatni dzień życia. Skąd bohaterka to wie? Nie wiadomo, ale jest tego pewna. Odwiedza niebo, piekło...

Patrząc na opinie tej książki, można by stwierdzić, że albo się może całkowicie podobać albo na odwrót- wcale. Czyli to chyba dobrze... bo nie jest nijaka. Albo zostanie w pamięci, albo nie... nic po środku:)
We mnie wzbudziła emocje i mogę powiedzieć, że polecam :)

"Kochać to nieść nadzieję, gdy noc cierpienia zasłania słońce"

Patrząc na opinie tej książki, można by stwierdzić, że albo się może całkowicie podobać albo na odwrót- wcale. Czyli to chyba dobrze... bo nie jest nijaka. Albo zostanie w pamięci, albo nie... nic po środku:)
We mnie wzbudziła emocje i mogę powiedzieć, że polecam :)

"Kochać to nieść nadzieję, gdy noc cierpienia zasłania słońce"

Kolejna książka Polskiej pisarki Moniki Sawickiej. Tym razem porusza problem który zazwyczaj mówiony jest "SZEPTEM". Treśc skłania do refleksji nad swoim życiem....czy jestem zdolna do walki czy też raczej szybko się poddaję?
Tak naprawdę połowa książki zawiera prace konkursowe młodych artystów...które też zachęcam przeczytac.

Kolejna książka Polskiej pisarki Moniki Sawickiej. Tym razem porusza problem który zazwyczaj mówiony jest "SZEPTEM". Treśc skłania do refleksji nad swoim życiem....czy jestem zdolna do walki czy też raczej szybko się poddaję?
Tak naprawdę połowa książki zawiera prace konkursowe młodych artystów...które też zachęcam przeczytac.

po przeczytaniu "7 kolorów tęczy" czekałam na okazję, by poznać inne książki autorki. chciałam wiedzieć, czy to, co mnie intrygowało i ciekawiło w tamtej książce, odnajdę też w pozostałych.

niestety, w "Szeptem" znalazłam tylko to, co mnie irytowało...

w bardzo długim komentarzu niżej zamieszczono dokładnie przeliczenie, ile jest Sawickiej w książce Sawickiej. niewiele. to, że umieszcza w swoich książkach twórczość młodych i nieznanych jest bardzo dobre. ale chyba coś jest nie tak, skoro jej 'połowa' jest pełna cytatów, skopiowanych z internetu historii innych ludzi i do złudzenia przypomina jej inną książkę. miałam wrażenie, że pewne zdania są tak przez autorkę wyuczone i umiłowane, że wpycha je gdzie tylko się da. nie podoba mi się, że autorka bazuje ciągle na tym samym, stosuje te same sposoby, jakby licząc, że czytelnik się nie zorientuje, że jest troszkę oszukiwany.

może zbyt wiele oczekiwałam od książki, która zachęca ładnym opisem z okładki. może miałam wygórowane marzenia, że znajdę w "Szeptem" coś więcej niż powtórkę z rozrywki - nie wiem. przypuszczam, że gdy w bibliotece trafię na inny tytuł Sawickiej, chętnie go przeczytam, ale już z bardziej krytycznym nastawieniem. ;)

po przeczytaniu "7 kolorów tęczy" czekałam na okazję, by poznać inne książki autorki. chciałam wiedzieć, czy to, co mnie intrygowało i ciekawiło w tamtej książce, odnajdę też w pozostałych.

niestety, w "Szeptem" znalazłam tylko to, co mnie irytowało...

w bardzo długim komentarzu niżej zamieszczono dokładnie przeliczenie, ile jest Sawickiej w książce Sawickiej. niewiele....

Po raz drugi sięgnęłam po twórczość tej autorki i nie zawiodłam się.
Pisarka porusza w swojej książce kwestie niezwykle delikatne jakimi są np zawód miłosny, choroba czy też śmierć... Pozycja napisana w niezwykle ujmujący sposób, czyta się ją tak, jak gdyby narrator z każdej karty tej książki rzeczywiście mówił do nas szeptem....
Oczywiście tradycyjnie już pani Sawicka odstępuje część miejsca w swojej książce młodym talentom, co mnie osobiście również ujmuje.
Polecam!

Po raz drugi sięgnęłam po twórczość tej autorki i nie zawiodłam się.
Pisarka porusza w swojej książce kwestie niezwykle delikatne jakimi są np zawód miłosny, choroba czy też śmierć... Pozycja napisana w niezwykle ujmujący sposób, czyta się ją tak, jak gdyby narrator z każdej karty tej książki rzeczywiście mówił do nas szeptem....
Oczywiście tradycyjnie już pani Sawicka...