Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Black bird Academy" to książka, która przyciągnęła mnie samym swoim wyglądem, a po przeczytaniu opisu, wiedziałam, że koniecznie muszę ją przeczytać! Jednak nie spodziewałam się, że tak mnie wciągnie i po jej skończeniu będę miała ochotę na więcej! A uwierzcie mi, że tam się tyle dzieje, iż ta historia siedzi w głowie non stop!

  Po pierwsze to bardzo spodobał mi się jej zamysł. Akademia dla egzorcystów, nekromantów i shintonistów, to coś nowego, czego chyba jeszcze nie widziałam na polskim rynku. Przepadłam całkowicie dla tej fabuły, która została wykreowana w taki sposób, że nie idzie się od niej oderwać. Jednak to nie od samej akademii zaczynamy poznawać historię bohaterów.

   Zaczyna się ona w nietypowy sposób, gdyż poznajemy chłopca, który ucieka przed przerażającym stworzeniem, po czym nagle już nie jest chłopcem, a mężczyzną, którego życie sobie przywłaszczył. Nieoczekiwanie przeskakujemy do kolejnej postaci - Leaf, kelnerki, która nie wie, że za chwilę jej całe życie diametralnie się zmieni. I mniej więcej w tym momencie dzieją się rzeczy, które wciągają nas do tej historii jeszcze głębiej.

   Dziewczyna ma przed sobą nie lada wyzwanie, gdyż w jej głowie siedzi demon, którego inni będą chcieli się pozbyć za wszelką cenę, jednak w pewnym momencie dostaje propozycje nie do odrzucenia. Mianowicie - albo podejmie się nauki i z pomocą demona będzie wypędzać inne stwory z tego świata, albo ją zabiją. Jakby, ja tam bym się nad tym szczególnie nie zastanawiała 🤣.

   Od samego początku w miarę możliwości możemy zorientować się, jak działa akademia, na czym polegają konkretne "zawody", widzimy jak z biegiem czasu Leaf jest nieco łatwiej tę wiedzę przyswajać i jak zmienia ją każdy kolejny dzień tam. Akcji jest pełno, poprzez dziwne stwory, które wychodzą z zakamarków, więź, którą bohaterka nawiązuje z demonem i problemy, z którymi musi się mierzyć. Do tego książka jest przezabawna, chyba nigdy nie zapomnę, jak Lore śpiewał w głowie Leaf "All by myself"! Myślałam, że się popłaczę ze śmiechu!

   Emocje, które czułam podczas czytania, są nie do opisania, dosłownie brakuje mi słów! To tak jakbym biegła w maratonie, im bliżej mety, tym bardziej brakowało mi tchu, ale jednocześnie nie byłam w stanie się zatrzymać. Po jej skończeniu czułam niedosyt, zwłaszcza że pozostawia nas ono z ogromną masą pytań i pewnością, że jeszcze raz będziemy mogli zagłębić się w wykreowany przez Autorkę świat. Ja najchętniej już bym zabierała się za kolejny tom!

   Ogólnie moim zdaniem, ta historia powinna zostać zekranizowana, gdyż byłaby wielką gratką dla fanów fantastycznych filmów/seriali. Mogę sobie tylko wyobrażać, jakie byłoby to cudowne doznanie, móc obejrzeć te wszystkie najciekawsze momenty, które zostały tam zawarte. No nic dodać, nic ująć!

   Dziękuję serdecznie Wydawnictwu za egzemplarz tej przecudownej książki, która długo będzie zaprzątać moje myśli. Była to historia tak świetna, tak wspaniale wykreowana i totalnie trafiła w mój gust czytelniczy. Moje serce dosłownie rośnie na myśl, że będę mogła poznać jej kontynuację! Polecam z całego serca!

"Black bird Academy" to książka, która przyciągnęła mnie samym swoim wyglądem, a po przeczytaniu opisu, wiedziałam, że koniecznie muszę ją przeczytać! Jednak nie spodziewałam się, że tak mnie wciągnie i po jej skończeniu będę miała ochotę na więcej! A uwierzcie mi, że tam się tyl...

Rozwiń Zwiń

Gdy zobaczyłam zapowiedź "Czy to jest przyjaźń?" Alexy Lavendy, od razu wiedziałam, że będę musiała po nią sięgnąć. Po lekturze "Chłopaka z sąsiedztwa" byłam oczarowana piórem Autorki, tą swobodą, z jaką poprowadziła książkę, lekkością i odrobiną humoru. Nie spodziewałam się jednak, że przy tym tytule emocji będzie co niemiara. Jak ja się dobrze przy niej bawiłam, no nie uwierzycie! Niektórzy mogą stwierdzić, że w książce było mnóstwo cringowych sytuacji, oczywiście będzie to prawdą, ale jakie to były sytuacje! W innym przypadku mogłabym być nieco zniesmaczona, ale tutaj śmiałam się, aż brakło mi tchu!

   Poczucie humoru Autorki uderzyło w mój czuły punkt i już wiedziałam, że przepadłam dla tej historii. Może nie wszystkich śmieszą przypałowe bąki podczas wystąpienia przed masą ludzi, ale dla mnie było to tak ubrane w słowa, że sama z resztą bohaterów wręcz pękałam ze śmiechu! A co jest najśmieszniejsze? Że to był dopiero początek takich momentów wyciągnięty wprost ze starych komedii. Ten typ humoru może albo zniesmaczyć, albo sprawić, że pokochacie tę historię, tak jak było w moim przypadku.

   No dobra, ale poza komedią, która złapała mnie w swoje sidła, była też druga strona medalu, czyli cały zamysł książki. A więc mamy czwórkę przyjaciół, którzy znają się od małego i postanawiają razem zamieszkać. Możemy poznać ich od tej opiekuńczej strony, gdyż są niczym trzej muszkieterowie - "Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego". Wspierają się, jak tylko mogą, w każdej sytuacji, można by powiedzieć, że są jak bracia i siostry, jednak w pewnym momencie zaczyna się to zmieniać. Każde z osobna zaczyna patrzeć na siebie nieco inaczej, wiecie, w tym romantycznym stylu. I tutaj zaczyna się wkradać niepewność - czy uczucie, które zaczyna się w nich tlić, nie będzie końcem ich przyjaźni. Czy nie zmieni tego, co od tylu lat budowali? Jak to mówią "kto nie ryzykuje, ten nie pije szampana", jednak ryzyko jest ogromne...

   Przyjemnie było wkroczyć do świata bohaterów, którzy z ostrożnością niczym chirurg, zaczynają pokazywać sobie nawzajem, że sympatia, jaką siebie darzą, zaczyna zmieniać się z typowo przyjacielsko-braterskiej, na romantyczną. Te podchody, ukradkowe spojrzenia, gesty, przywołują w głowie obraz naszych pierwszych miłostek. Obawa, że coś pójdzie nie tak, cały czas siedzi w nich głęboko, szepcze do ucha, że to się nie uda. Czy te wzrastające uczucie wygra ze strachem o przyjaźń? Przekonajcie się sami, sięgając po tę cudowną historię!

   Dziękuję serdecznie Wydawnictwu oraz Autorce za egzemplarz recenzencki! Ta historia wywoływała uśmiech na mojej twarzy, a czasem I łzy, gdy nie mogłam przestać się śmiać. Była jednocześnie tak ciepła, tak przyjemna, że nie szło się od niej oderwać. Polecam z całego serca!

Gdy zobaczyłam zapowiedź "Czy to jest przyjaźń?" Alexy Lavendy, od razu wiedziałam, że będę musiała po nią sięgnąć. Po lekturze "Chłopaka z sąsiedztwa" byłam oczarowana piórem Autorki, tą swobodą, z jaką poprowadziła książkę, lekkością i odrobiną humoru. Nie spodziewała...

Rozwiń Zwiń

"Mów do mnie" Michaliny Kowolik, to książka, która rozrywa serce na strzępy. Jest dosłownie naładowana emocjami tak, by czytelnik nie był w stanie nad nimi zapanować. Gdy słuchałam audiobooka w pracy, musiałam powstrzymywać się przed pęknięciem, szloch próbował wyrwać się z mojego gardła, a łzy nabiegały do oczu. W pewnych momentach z moich ust wychodził wręcz błagalny jęk, by to wszystko już się skończyło. Miałam szczęście, że nikt akurat obok nie pracował, bo zaczęłyby się pytania, co mi jest. Ta historia rozwaliła mnie emocjonalnie na wszystkie możliwe sposoby. Aż brak mi słów, by to opisać...

Zaznaczę, że "Mów do mnie" to debiut Autorki i właśnie ta informacja zachęciła mnie do sięgnięcia po książkę. Nie sądziłam jednak, że zrobi ze mną coś takiego. Liczyłam na przyjemną lekturę, na jakieś niedociągnięcia, bo nie oszukujmy się, nie mogłam mieć za dużych oczekiwań. Także to, co tam się podziało, gdy tylko wkroczyłam do świata bohaterów rozwaliło mnie i sprawiło, że jeszcze bardziej pokochałam debiuty. Nie było nic, do czego mogłabym się przyczepić, no może poza informacją, by nie czytać w miejscach publicznych i zawsze mieć przy sobie chusteczki. No jak można było o tym nie wspomnieć?!

Historia na pierwszy rzut oka wydaje się być czymś lekkim, może troszkę pikantnym, zważywszy na okładkę, ale nic mylnego! Ona jest bombą z opóźnionym zapłonem! Mimo, że opis mówi nam czego możemy się spodziewać, to nie oddaje w pełni tego, co dzieje się z nami wraz z przewróceniem pierwszej strony.

Więc tak w skrócie, by nakreślić Wam fabułę - główna bohaterka znajduje się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiednim czasie, przez co budynek się zawala, a ona zostaje pod nim uwięziona. Pierwsze co przychodzi jej do głowy, to nie jest dzwonienie po pomoc, a do kogoś, kto był jej całym światem i komu musi wreszcie wyznać, że dalej go kocha. Ma ostatnią szansę, by to zrobić, ponieważ już pogodziła się z tym, że może tego nie przeżyć, a rozmowa z ukochanym jest ostatnią rzeczą, która daje jej siłę, by wytrzymać jak najdłużej. Podczas czytania dowiadujemy się, jak potoczyły się losy bohaterów, do momentu w których ich poznajemy na początku książki. Wszystkie te wspomnienia, jak i rozmowa wywołują całą masę emocji i sprawiają, że nie idzie się oderwać od tej historii nawet na moment. Autorka chciała pokazać tą książką, że zawsze musimy być szczerzy ze sobą, swoimi uczuciami, że lepiej wyznać komuś miłość będąc przeświadczonym, że druga osoba może ich nie odwzajemnić, ale lepiej zrobić to tu i teraz, nim będzie za późno. Przecież nie zawsze musimy mieć rację, a może okazać się, że cały ten czas żyliśmy w błędzie, cierpieliśmy z powodu miłości, z tęsknoty, która powoli zabijała w nas radość, a przecież tak nie musiało być.

Dziękuję serdecznie Wydawnictwu oraz Autorce za egzemplarz recenzencki. Brak mi słów by opisać te wszystkie emocje, które kłębiły się we mnie podczas słuchania tej historii. Jestem zauroczona tym debiutem!! Gratuluję Ci droga Autorko tak udanego debiutu i już nie mogę się doczekać kolejnych historii, które napiszesz! Ze swojej strony gorąco polecam, jeśli lubicie książki, które wyciskają nam łzy z oczu!

"Mów do mnie" Michaliny Kowolik, to książka, która rozrywa serce na strzępy. Jest dosłownie naładowana emocjami tak, by czytelnik nie był w stanie nad nimi zapanować. Gdy słuchałam audiobooka w pracy, musiałam powstrzymywać się przed pęknięciem, szloch próbował wyrwać się z mojeg...

Rozwiń Zwiń

"Opowieść (Nie) Wigilijna", to kolejne opowiadanie z serii "Pan Pech". Tym razem przyszło nam poznać historię Niny, najlepszej przyjaciółki Zośki. Jednak w tym opowiadaniu Nina nie będzie taka jak zawsze, taka, jaką ją zdążyliśmy poznać. Odkryjemy w niej coś innego, coś, co od zawsze było ukryte głęboko w jej duszy, a to wszystko za sprawą babci Helenki. Takiej jazdy bez trzymanki z pewnością się nie spodziewacie.

Babcia Helenka wcieli się w rolę Dickensowskiego Ducha przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, czym trochę namiesza. I nie, to nie jest kwestia Świąt Bożego Narodzenia, tym razem duszek nawiedzi naszą bohaterkę w Walentynki. Co to za zwariowany pomysł? - pomyślicie. Jednak znając nasze Autorki - dwie agentki, którym przy pisaniu nuda nigdy nie doskwiera, tym razem mogły porządnie zaszaleć, a raczej ich wybujała wyobraźnia. Zwariowane, czy też nie, uwierzcie mi na słowo, że wciągnięcie się w tę krótką historię od samego początku.

Skoro już pokrótce nakreśliłam, czego możecie się spodziewać, wkraczając w paszczę Pana Pecha, to dodam kilka słów od siebie, by jeszcze bardziej Was nakręcić na to opowiadanie.

Poza wprost komicznym wcieleniem się babci w duszka, czy też przy jej ubiorze, ala wróżka zębuszka w różu i tiulu, znajdziecie tu pełno ciętych ripost, odrobinkę przemocy (różdżka robiąca za wałek na niegrzeczne dzieci podjadające ciasto - a tak przynajmniej ja to odebrałam) i oczywiście najważniejsze, masę emocji! Śmiechom nie będzie końca, pojawi się również wzruszenie i niedosyt związany z tak szybkim zakończeniem historii Niny.

Czytając, czułam się tak, jakbym sama znalazła się w centrum wydarzeń, dosłownie przed oczami miałam wszystko, co tam się wyprawiało. Nie byłam w stanie oderwać się nawet na moment, gdyż było to tak wciągające. Aż żałuję, że opowiadanie miało niecałe 80 stron, gdyż mogłabym w kółko czytać o perypetiach całej tej szalonej rodzinki i ich przyjaciół. Normalnie brak mi słów, by wyrazić to, co działo się w mojej głowie, w moim sercu podczas wertowania kolejnych stron. Jedno jest pewne - kolejna historia spod pióra naszych Autorek - wariatek, to istna emocjonalna petarda!

Dlatego ogromnie cieszę się, iż mogłam wziąć pod skrzydła ich kolejne niesforne dziecko! Dziękuję Wam kochane, że mi zaufałyście i powierzyłyście w moje ręce historię Niny. Teraz z całą dumą w sercu mogę powiedzieć, że to zaszczyt patronować przy tak cudownej historii!

Gratuluję Wam z całego serca w dniu premiery! Trzymam kciuki, byście nigdy się nie poddawały i dalej dążyły ku spełnianiu marzeń, byście raz po raz zaskakiwały nas i rozbawiały swoimi pomysłami! Jeszcze raz ogromne Gratulacje!!

"Opowieść (Nie) Wigilijna", to kolejne opowiadanie z serii "Pan Pech". Tym razem przyszło nam poznać historię Niny, najlepszej przyjaciółki Zośki. Jednak w tym opowiadaniu Nina nie będzie taka jak zawsze, taka, jaką ją zdążyliśmy poznać. Odkryjemy w niej coś innego, coś...

Rozwiń Zwiń

Małżeństwo Eliany po zdradzie męża zaczyna się rozpadać. Kobieta mimo prób wybaczenia mężowi czuje, że niedługo nie będzie czego ratować. Jedynie ich synek trzyma to wszystko w ryzach, dla niego jest się ona w stanie poświęcić. Jednak sam Augustin nie ułatwia jej tego, wiecznie zajęty pracą, nawet nie próbuje się do niej zbliżyć, naprawić tego, co zepsuł. Eliana chce, by w końcu ich małżeństwo zaczęło normalnie funkcjonować, więc gdy nadarza się okazja, za namową przyjaciółki zapisuje siebie i męża na prywatny kurs tańca. Liczy, że dzięki temu poczuje się lepiej, spędzi czas z Augustinem i być może odświeży uczucie, które ich połączyło. A jaki taniec wydaje się do tego najlepszy? Gorąca i namiętna salsa. Wystarczy tylko się do tego przyłożyć, a może z czasem pojawi się przyciąganie, tylko co się stanie, jeśli ten namiętny taniec przyciągnie do siebie nie te osoby, które powinien?

Na wstępie powiem Wam, że momenty w książce, gdy bohaterzy tańczyli, były wręcz cudowne! Czułam się tak, jakbym sama z bliska obserwowała to wszystko. Czułam tak silne przyciąganie, że gdyby istniała taka możliwość, to wkroczyłabym do książki i zaczęła się uczyć tej salsy, zwłaszcza, że nauczycielem był bardzo przystojny mężczyzna. Kiedyś uwielbiałam taniec, więc takim wątkom w książkach nie jestem w stanie odmówić, a zwłaszcza gdy są napisane przez Autorów, których pióro lubię.

Bardzo polubiłam bohaterów, choć zachowanie Eliany czasami sprawiało, że byłam na nią wściekła. Naprawdę rozumiem, że chciała być z mężem ze względu na dziecko, jednak jeśli on się ani trochę nie starał, by w jakikolwiek sposób wynagrodzić jej zdradę, która nie powinna mieć miejsca, to na co dłużej to ciągnąć? Myślenie typu "on się zmieni", jest jak dla mnie czerwoną flagą. Tak mówią kobiety, które żyją w toksycznych związkach, są zapatrzone w swoich "ukochanych" i nie widzą, że to je powoli niszczy. Także w tym przypadku Autorka poruszyła bardzo delikatny temat, który dotyczy wiele par, nie tylko mężczyzn, bo powiedzmy sobie prawdę, nie zawsze mężczyzna jest tym złym. Dlatego bardzo cieszy mnie to, że w "Tancerzu" Nany Bekher można zobaczyć coś, co w prawdziwym życiu rzadko się zdarza, mianowicie próba odejścia od partnera, który jedyne co potrafi, to krzywdzić. Niezależnie czy chodzi tu o zradę, przemoc fizyczną, czy też psychiczną, bo każda z tych rzeczy rani tak samo, jednak nie wszystkie rany będą widoczne na pierwszy rzut oka.

Cieszy mnie to, że mogłam poznać tę książkę, poczuć rytm salsy, oczami wyobraźni zobaczyć te wszystkie rozpalające ruchy. Wczuć się w historię bohaterów, którzy nie mieli łatwo w życiu, którzy z dnia na dzień starali się je zmienić. Nie była to nie wiadomo jak cudowna historia, gdyż nie do końca uderzyła we mnie emocjonalnie tam, gdzie powinna, jednak czuję, że warto było ją poznać. Czytało mi się ją naprawdę przyjemnie, pomimo nerwów na zachowanie bohaterki w stosunku do jej męża. Także tu z mojej strony duże uznanie dla Autorki, że poruszyła temat, z którym zmaga się wiele osób, a nie do końca chce o tym mówić. Mam nadzieję, że ten tytuł trafi w ręce kogoś takiego i pokaże, że zawsze znajdzie się wyjście. Wiadomo, że nie żyjemy w luksusach i nie mamy willi w Hiszpani, jak nasza bohaterka, ale to nie znaczy, że mamy się poddawać, bo w końcu życie mamy tylko jedno i jakie ono by nie było, warto przeżyć je po swojemu, nawet jeśli miałoby to się zrobić samemu, bez toksycznego partnera.

Dziękuję serdecznie Autorce oraz wydawnictwu za egzemplarz recenzencki! Polecam zapoznanie się z tym tytułem, gdyż jest wart uwagi.

Małżeństwo Eliany po zdradzie męża zaczyna się rozpadać. Kobieta mimo prób wybaczenia mężowi czuje, że niedługo nie będzie czego ratować. Jedynie ich synek trzyma to wszystko w ryzach, dla niego jest się ona w stanie poświęcić. Jednak sam Augustin nie ułatwia jej tego, wiecznie zajęty prac...

Rozwiń Zwiń

Nie znałam wcześniej pióra Magdaleny Majcher, choć kilka tytułów bardzo mnie kusiło, aż wreszcie dzięki Wydawnictwu W.A.B. mogłam sięgnąć po "Finalistkę". Bardzo zachęciła mnie informacja, iż ta książka jest oparta na faktach. Jednak dopiero po jej przeczytaniu sprawdziłam sobie, czy faktycznie tak jest.

Główną bohaterką jest tytułowa "Finalistka Miss Polski" - Agata Szklarska, która po kilku latach wraca do kraju. Chociaż bardziej można rzec, że podczas czytania częściej towarzyszymy mężczyźnie, który bardzo chciałby się z nią spotkać. Siedzimy w jego głowie, śledzimy wydarzenia od ich pierwszego spotkania, aż po dzień, gdy Dariusz zabiega o ponowny kontakt z kobietą. Wraz z kolejnymi rozdziałami dowiadujemy się różnych rzeczy, których nie sposób sobie normalnie wytłumaczyć. Zaczynamy zastanawiać się, czy mężczyzna nie ma coś z głową, gdyż jego myśli i wspomnienia wydają nam się dziwne. Darek wszystko koloryzuje pod siebie, przypadkowe spojrzenie Agaty w jego stronę odbiera jako flirt, przez co z każdym kolejnym dniem zatraca się w niej myśląc, że i ona czuje się podobnie. Im głębiej zajrzymy, tym więcej zobaczymy i zrozumiemy, choć nie można takiego zachowania uznać za normalne.

Czytanie Finalistki było dla mnie czymś innym, gdyż ostatnimi czasy bardzo rzadko czytam kryminały, a takie napisane na faktach, to już w ogóle inna bajka. Ta książka miała jednak coś w sobie, co w pewien sposób mnie przyciągało, ale jednocześnie odpychało od siebie, przez wzgląd na poczyniania Darka. Nie mogłam zrozumieć, jak trzeba być chorym, by popaść w tak ogromną obsesję na czyimś punkcie, by po pewnym czasie zacząć śledzić każdy ruch obiektu naszego pożądania? Bo tak to chyba mogę nazwać, gdyż bohater pożądał Agaty wręcz obsesyjnie. Jak dla mnie jest to po prostu straszne, że w pewnym momencie coś przeskakuje w naszej głowie i nagle zachowujemy się tak potwornie.

Ta książka zostawiła w mojej głowie tyle pytań, że aż brak mi słów. Momentalnie gdy ją skończyłam wygooglowałam sobie sytuację, która wydarzyła się w książce, by się upewnić jak cała historia, która zdarzyła się naprawdę, zakończyła się. Dopiero po tym, mogłam spokojnie przejść do porządku dziennego, ponieważ ta historia załamała mnie. Ludzka psychika to coś, czego nie da się w stanie ogarnąć, potrzeba lat, by naprawić to, co zostało zepsute, jednak patrząc na to ile potworów chodzi po świecie, to jednak nie jest to do końca wykonalne...

Dziękuję serdecznie Wydawnictwu oraz Autorce za egzemplarz recenzencki. Czytało mi się ją świetnie, choć nie obyło się bez przerw, gdyż ten temat był mocny i namieszał mi w głowie. Polecam zapoznanie się z tym tytułem, ponieważ uważam, że jest wart uwagi, przede wszystkim dlatego, żeby zobaczyć jakie sygnały wysyłają nam osoby z zaburzeniami psychicznymi, byśmy mogli w porę zareagować.

Nie znałam wcześniej pióra Magdaleny Majcher, choć kilka tytułów bardzo mnie kusiło, aż wreszcie dzięki Wydawnictwu W.A.B. mogłam sięgnąć po "Finalistkę". Bardzo zachęciła mnie informacja, iż ta książka jest oparta na faktach. Jednak dopiero po jej przeczytaniu sprawdziłam sobie,...

Rozwiń Zwiń