@monikasawickapisarka "Nie bo piekło"
Książke przeczytałam dzięki booktour zorganizowanego przez @zaczytana_ewelka_
Było to moje pierwsze spotkanie z tą autorka.
Książka bardzo kontrowersyjna, poruszajaca bardzo wrazliwy temat dotyczący abrocji. Ogromna szkoda że o tej książce tak niewiele się mówi, bo temat jest jak najbardziej na czasie. Fakt okładka nie zachęca do kupna ( ja jestem okładkową sroka). I bedac w ksiegarni na pewno nie sięgnęła bym po tą książkę a szkoda bo naprawdę warto przeczytać.
Książka porusza ciężkie tematy, aborcji, depresji, opieki zdrowotnej, klauzury sumienia lekarzy. Nagle kazdy taki wierzacy katolik w tym zakłamanym świecie. Kobiety ktore musza same sobie radzić z bolem,cierpieniem pozostawione na niełaske Politykow ktorzy rzadza naszym Ciałem.
Jestem Kobieta powinnam miec wybór.
Ciesze się że ja mieszkam w Cywilizowanym kraju w którym mam prawo wyboru.
Książke naprawde powinna przeczytać kazda kobieta, powinno sie mówić o niej głośno. MONIKA ogromne dziękuję za tą książkę i emocje które potrafiłaś we mnie wywołać ❤️❤️

@monikasawickapisarka "Nie bo piekło"
Książke przeczytałam dzięki booktour zorganizowanego przez @zaczytana_ewelka_
Było to moje pierwsze spotkanie z tą autorka.
Książka bardzo kontrowersyjna, poruszajaca bardzo wrazliwy temat dotyczący abrocji. Ogromna szkoda że o tej książce tak niewiele się mówi, bo temat jest jak najbardziej na czasie. Fakt okładka nie zachęca do...

Kobiety chcą tylko mieć wybór.

Ciąża i czas oczekiwania na dziecko to bardzo nośny i chwytliwy temat. Wizerunki szczęśliwych mam prezentujących swoje ciążowe brzuszki otaczają nas niemalże z każdej strony. Znajdziemy je na wielu plakatach, bilbordach i reklamach telewizyjnych. Wiele programów, czasopism i książek dla przyszłych mam służy radą odnośnie tego, jak w pełni przeżyć ten wyjątkowy czas i oczywiście, jak najlepiej przygotować się na przyjście dziecka na świat. Wszystko to piękne i bardzo słuszne, tylko dlaczego tak niewiele osób jest w stanie podjąć się niewątpliwie niezmiernie trudnego, ale jakże ważnego i potrzebnego trudu pokazania światu, że nie każda ciąża przebiega tak modelowo i szczęśliwie, jak najczęściej jest nam to prezentowane?Właśnie dlatego, że to trudne, kontrowersyjne i budzi mnóstwo silnych i sprzecznych emocji. Lepiej coś przemilczeć, udać, że tego nie ma i zamieść pod dywan, aniżeli narazić się na krytykę, niezrozumienie, a nawet potępienie.

Piszę Wam o tym, ponieważ dziś przychodzę do Was z recenzją książki Moniki Sawickiej „Nie bo piekło”, która z przykrością muszę to stwierdzić, jest głosem przemawiającym ustami wielu kobiet, które bardzo szybko po tym, jak usłyszały, że zostaną mamami, zostały zepchnięte na dno piekła, słysząc druzgocącą diagnozę: "Dziecko, które nosi Pani pod sercem, cierpi na śmiertelne wady rozwojowe i może nigdy się nie urodzić. A nawet, jeżeli uda się donosić ciąże może urodzić się martwe, bądź żyć zaledwie kilka godzin, dni tygodni lub miesięcy."
Siedemnaście kobiet znalazło w sobie siłę i odwagę, aby podzielić się z tymi, którzy zechcą ich wysłuchać swoimi historiami pełnymi strachu bólu i rozpaczy, ale także ogromnej matczynej miłości i niegasnącej nadziei, która zawsze umiera ostatnia.

Wszystkie one w obliczu tak bolesnej sytuacji musiały zmierzyć się z najtrudniejszym wyborem w swoim życiu i podjąć decyzję może nie tyle, czy chcą, ile czy mają w sobie wystarczająco dużo siły, aby mimo tego, co mówią lekarze, urodzić swoje dziecko, zdając sobie sprawę, że wady latalne, które posiada, nieuchronnie prowadzą do jego śmierci, czy też przerwać ciążę nie narażając go na dodatkowe cierpienie. Wszyscy na pewno zdajemy sobie sprawę, że tutaj nie ma dobrego wyjścia. Niezależnie bowiem, jakiego wyboru dokonamy, nie zmniejszy to cierpienia matki. Ale właśnie o ten wybór chodzi. W momencie, kiedy piszę tę recenzję, kobiety w Polsce zostały tego prawa pozbawione. Z pełną świadomością tego, co teraz piszę, uważam, że wyrządzono nam tym ogromną krzywdę. I nie chodzi mi o to, że opowiadam się za aborcją. Podkreślam jeszcze raz, chodzi o wybór. Każda kobieta powinna mieć prawo decydowania o sobie i swoim ciele zgodnie z własnym sumieniem, przekonaniami, wiarą i poglądami.

Kobiety, których historie poznacie na kartach książki, niejednokrotnie były pozostawione samym sobie. Musiały błagać o pomoc, a i tak w wielu przypadkach lekarze umywali ręce. Były upokarzane, poniżane i obwiniane. Tak łatwo było je oceniać. Ale kto dał nam prawo oceniać postępowanie innych, jeżeli sami nigdy nie znaleźliśmy się w podobnej sytuacji. Nikt kto nie wie, czym jest ból matki rozdzierający serce, morze przelanych jej łez, świat, który zawalił się w jednej sekundzie, nie ma takiego prawa.

„Nie bo piekło” to książka, która zaciera wszelkie podziały i różnice poglądowe. Niezależnie od tego, po której ze stron się opowiecie, nie zmieni to faktu, że nie pozostaniecie wobec przedstawionych historii jej bohaterek obojętni. Lektura ta wzbudzi w Was silne emocje, skłoni do przemyśleń i refleksji. Z pewnością nie pozwoli łatwo o sobie zapomnieć. A także chcę w to wierzyć, wyzwoli w Was moc empatii i zrozumienia. Jestem pewna, że czytelniczkom, które w jakikolwiek sposób utożsamią się z przeżyciami jej bohaterek, doda siły w trudnej drodze podnoszenia się po tak bezwzględnym i niespodziewanym ciosie od życia.

Gorąco zachęcam Was do sięgnięcia po tę poruszającą do głębi serca książkę. Pani Monice bardzo dziękuję za to, że podjęła się napisania tak, trudnej tematycznie i emocjonalnie również dla niej samej książki, a wszystkim Paniom, które powierzyły nam czytelnikom świadectwa tej największej w swoim życiu straty, życzę siły oraz odzyskania wewnętrznego spokoju, który, choć w niewielkim stopni ukoi ten ból, jaki tak trudno opisać słowami.

Recenzja powstała we współpracy z autorką, za co bardzo dziękuję.
https://kocieczytanie.blogspot.com/2021/08/kobiety-chca-tylko-miec-wybor.html

Kobiety chcą tylko mieć wybór.

Ciąża i czas oczekiwania na dziecko to bardzo nośny i chwytliwy temat. Wizerunki szczęśliwych mam prezentujących swoje ciążowe brzuszki otaczają nas niemalże z każdej strony. Znajdziemy je na wielu plakatach, bilbordach i reklamach telewizyjnych. Wiele programów, czasopism i książek dla przyszłych mam służy radą odnośnie tego, jak w pełni...

Hejo kobietki! Czemu tak się witam? Bo pewnie tylko kobieta sięgnie po tą książkę. Tylko twarda kobieta! Szkoda bo niejeden mężczyzna powinien dowiedzieć się co czujemy po takiej stracie.
Każda opowieść inna choć jeden temat śmierć dziecka poczętego. Czy to śmierć w łonie matki czy w pierwszych tygodniach boli tak samo.
Rząd zakazał aborcji skazując nas kobiety do rodzenia dzieci, które nie mają szans przeżyć miesiąca. Badania w ciąży zamiast nas uspokoić dobijają, bo co jak się okaże, że maleństwo ma wady z którymi nie da się żyć lub żyć normalnie? Czyli bez aparatury podtrzymującej to wątłe małe ciałko.
Niestety moja chistoria nadawałaby się na kolejny rozdział..
Więcej już nie jestem w stanie napisać bez płaczu.

Hejo kobietki! Czemu tak się witam? Bo pewnie tylko kobieta sięgnie po tą książkę. Tylko twarda kobieta! Szkoda bo niejeden mężczyzna powinien dowiedzieć się co czujemy po takiej stracie.
Każda opowieść inna choć jeden temat śmierć dziecka poczętego. Czy to śmierć w łonie matki czy w pierwszych tygodniach boli tak samo.
Rząd zakazał aborcji skazując nas kobiety do...

Pierwsza myśl po przeczytaniu tej książki to że ta książka nigdy nie powinna powstać absolutnie nie dlatego, że to zła książka, tylko dlatego że historie z tej książki nigdy nie powinny się wydarzyć. Świat jest okrutny ludzie, ludzie chorują umierają. Jednak książka pokazuje jak ludzie są bezsensownie okrutni. Jak brakuje nam empatii. Uświadamia że nie wolno nikogo oceniać. Książka trudna ważna potrzebna.

Pierwsza myśl po przeczytaniu tej książki to że ta książka nigdy nie powinna powstać absolutnie nie dlatego, że to zła książka, tylko dlatego że historie z tej książki nigdy nie powinny się wydarzyć. Świat jest okrutny ludzie, ludzie chorują umierają. Jednak książka pokazuje jak ludzie są bezsensownie okrutni. Jak brakuje nam empatii. Uświadamia że nie wolno ...

Trudno jest mi oceniać bo nie można oceniać ludzkich przeżyć, emocji i bólu związanego ze stratą dziecka. Każda z historii przedstawionych w książce ściska za serce i wyciska łzy. Wszystkie historie zostały przedstawione w sposób obiektywny bez narzucania czytelnikowi przekonań autorki. Jedno jest pewne obok tej książki nie da się przejść obojętnie, zmusi Cię do głębokiej refleksji i być może otworzy oczy na rzeczy, o których nie miałeś dotąd pojęcia.
Polecam.

Trudno jest mi oceniać bo nie można oceniać ludzkich przeżyć, emocji i bólu związanego ze stratą dziecka. Każda z historii przedstawionych w książce ściska za serce i wyciska łzy. Wszystkie historie zostały przedstawione w sposób obiektywny bez narzucania czytelnikowi przekonań autorki. Jedno jest pewne obok tej książki nie da się przejść obojętnie, zmusi Cię do głębokiej...

Ta książka nikogo ani niczego nie ocenia, a więc trudno w jakikolwiek sposób wystawić tu ocenę. Czuję jednak potrzebę napisania kilku słów, żeby ktoś czytający tę opinię mógł sam podjąć decyzję czy zmierzyć się z tą tematyką czy nie.
Przede wszystkim uderza we mnie wrażenie niesamowicie silnej osobowości samej autorki, pani Moniki, która miała odwagę zebrać opowieści ludzi doświadczonych przez los w nieludzki sposób. I wielką wartością tej książki jest to, że ona sama stoi z boku. To nam, czytelnikom, pozwala na wyrobienie sobie zdania. Relacje są konkretne, ale pełne emocji. Bez względu na osobiste poglądy, nie można obojętnie czytać ani o dylematach, przed którymi stanęli bohaterowie ani o ich decyzjach.
Tej książki się nie czyta, tę książkę się przeżywa.

Ta książka nikogo ani niczego nie ocenia, a więc trudno w jakikolwiek sposób wystawić tu ocenę. Czuję jednak potrzebę napisania kilku słów, żeby ktoś czytający tę opinię mógł sam podjąć decyzję czy zmierzyć się z tą tematyką czy nie.
Przede wszystkim uderza we mnie wrażenie niesamowicie silnej osobowości samej autorki, pani Moniki, która miała odwagę zebrać opowieści ludzi...

Każda z nich zadaje sobie to samo pytanie: dlaczego mnie to spotkało? Czym zawiniłam? Zamiast radości, jest tylko smutek, rozpacz i bezradność.

Powieść zawiera w sobie piętnaście bardzo przejmujących historii. Głosu kobiet i mężczyzny, którzy doświadczyli piekła na ziemi. Niezrozumienia, braku pomocy, borykania się z przeróżnymi sprzecznymi emocjami od nadziei po chęć autodestrukcji. Gdzie sumienie, rozsądek i serce walczą między sobą. Czytając każdą historię, płakałam. Odczuwałam wszystko to, co bohaterowie powieści. Niewyobrażalną złość na los, na służby zdrowia, bezradność, ogromny smutek i ból. Ból zranionego zwierzęta. Miała być radość, szczęście i niecierpliwe oczekiwanie na te nowe życie, a jest cierpienie, depresja i niegasnąca nadzieja do samego końca, że te małe życie urodzi się całe i zdrowe.

Oczami wyobraźni widziałam, jak kobiety przestawały normalnie funkcjonować. Stawały się robotami, które robiły wszystko automatycznie, niemal bez świadomości, że to robią. Momentami zapominały o otaczającym świecie pogrążone w żalu i ogromnym cierpieniu. Obecne tylko ciałem, pozbawione cząstki siebie. To lektura obowiązkowa, dla każdej kobiety. Czy ma już dzieci, czy dopiero planuje zostać matką. To głos osób, który nigdy nie powinien zamilknąć. Trzeba się jednak uzbroić w masę chusteczek. Gorąco polecam!

Każda z nich zadaje sobie to samo pytanie: dlaczego mnie to spotkało? Czym zawiniłam? Zamiast radości, jest tylko smutek, rozpacz i bezradność.

Powieść zawiera w sobie piętnaście bardzo przejmujących historii. Głosu kobiet i mężczyzny, którzy doświadczyli piekła na ziemi. Niezrozumienia, braku pomocy, borykania się z przeróżnymi sprzecznymi emocjami od nadziei po chęć...

Wobec tej książki nie można przejść obojętnie i nie sposób o niej zapomnieć. Po przeczytaniu emocje z nią związane pozostają na długo. Jest to pozycja, która zostanie w Waszych sercach i głowach. Skłoni do zastanowienia się nad tym tematem. A może i nad waszym życiem? Nad tym co zrobiłby każdy z nas gdyby znalazł się w takiej sytuacji? A może dzięki tej książce docenimy bardziej to co mamy? I to że jesteśmy zdrowi? Niech to będzie przesłaniem dla wszystkich cieszmy się życiem, bo ono jest tylko jedno i wykorzystajmy je jak najlepiej.

"Urodziłam siłami natury, tego bólu nie zapomnę nigdy. Z tym, że mój ból był inny – po wielu godzinach cierpienia nie było nagrody w postaci przytulenia dziecka. Mojego bólu nie ukoił pierwszy krzyk synka ani zapach różowego pofałdowanego ciałka. Moje dziecko urodziło się martwe. A ja zostałam zawieziona na salę poporodową, gdzie leżały szczęśliwe matki, którym przynoszono do karmienia żywe, zdrowe dzieci. Widziałam ich szczęście i mój płacz przechodził w skowyt – żałosne wycie zranionego zwierzęcia."

Warto zwrócić uwagę na tytuł który jest ciekawą grą słów, można go odczytać na dwa sposoby. W komplecie z tą książką powinny być dodawane chusteczki, ponieważ nie jest to książka łatwa i przyjemna mimo tego, że jest cienka zawiera w sobie taką mocną treść, tyle emocji, że nie jedno z was nie będzie w stanie przeczytać całej od razu, potrzebne będą przerwy, aby odreagować. Monika Sawicka jest specjalistką od takich książek.
Jedna z blogerek nazwała kiedyś tak ładnie, że autorka pisze literaturę społecznie zaangażowaną,to określenie bardzo zapadło mi w pamięci i zdecydowanie się z nim zgadzam. Autorka we wszystkich swoich książkach porusza trudne, ale jakże ważne tematy.
Jest to zbiór opowiadań w których poruszane są problemy związane z ciążą i tym jakie choroby mogą mieć nienarodzone jeszcze dzieci lub z jakimi wadami mogą się one urodzić. Trudne decyzje czy dać szansę takiemu dziecku? Czy je urodzić? Czy przeżyje poród? Jakie będzie ich życie? Co robić? To są dopiero trudne wybory, które decydują o być albo nie być nowej istoty.

"Może można było coś jeszcze zrobić? Może jakaś operacja?”. My nie mamy tej niepewności. Wiemy, że zrobiliśmy wszystko. A z drugiej strony, czy dzisiejsza medycyna może się mylić w takich sprawach? Pytań jest mnóstwo i nie ma prostych odpowiedzi. W nas nie ma już wątpliwości. Może dlatego nie ma w nas rozpaczy. Ale wiemy także, że nie każdy ma tyle siły co my, by przetrwać te miesiące oczekiwania na dziecko, którego nie będzie można zatrzymać. Nie każdy ma się na kim wesprzeć. Dlatego właśnie możliwość dokonania wyboru, podjęcia decyzji jest tak szalenie ważna."

Jest to książka dla osób o silnych nerwach. Autorka pisze bardzo wyraziście, nie owija w bawełnę, nazywa sprawy po imieniu i to właśnie lubię w Jej książkach, ta odwaga jest godna podziwu.
Cieszę się że znam autorkę osobiście i że miałam przyjemność patronować tej książce, bo jest to bardzo wartościowa i pełna emocji pozycja. Dziękuję za zaufanie i wyróżnienie jakim była możliwość przedpremierowego przeczytania.
Dobrze, że są takie autorki jak Monika, które nie boją się pisać o takich trudnych tematach. Opowiadania były inspirowane prawdziwymi historiami. Pisarka dotknęła bardzo aktualny i kontrowersyjny temat.

"Ktoś mnie spytał, czy inaczej czeka się na zdrowe dziecko, a inaczej na dziecko, które może nie dożyć porodu. Mogę odpowiedzieć, bo mam porównanie. Naszym zdaniem czeka się tak samo. Rozum mówi – „nie planuj”. A serce swoje – i tak myślisz, jak to będzie, kiedy już pojawi się na świecie. Nieznana siła ciągnie cię do sklepu z wózkami, łóżeczkami i tapetami do pokoju dziecinnego. Coś pcha cię do sklepu z ubrankami. A drugiej strony rozsądek krzyczy – nie kupuj za dużo, bo gdy dziecko umrze przy porodzie, to ty umrzesz, gdy wrócisz do domu i będziesz na te wszystkie rzeczy patrzeć."

Wobec tej książki nie można przejść obojętnie i nie sposób o niej zapomnieć. Po przeczytaniu emocje z nią związane pozostają na długo. Jest to pozycja, która zostanie w Waszych sercach i głowach. Skłoni do zastanowienia się nad tym tematem. A może i nad waszym życiem? Nad tym co zrobiłby każdy z nas gdyby znalazł się w takiej sytuacji? A może dzięki tej książce docenimy...

Bardzo cenię twórczość Moniki Sawickiej za to,
że podejmuje się tematów bardzo trudnych,
takich o których głośno się nie mówi,
zamiata pod dywan.
Tak również dzieje się w tej książce.

"Nie Bo Piekło" ma dziś swoją Premierę, a ja mam przyjemność Patronować tej niezwykłej pozycji.

Na zaledwie 136 stronach zawarte są wyznania, rodziców, którzy doświadczyli najgorszego z możliwych strat. Utrata dziecka, strach, lęk, reakcje ludzi na wieść, że dziecko będzie obciążone wadami letalnymi to tylko odrobina z czym mierzą się nasi bohaterowie.

Znajdziemy w niej 15 opowiadań rodziców walczących czasem samych z sobą, z okrutnym wręcz bestialskim traktowaniem, z ciągłym ocenianiem, pozostawieniem samym sobą.
Łatwo jest radzić co robić i jak postępować,
ale większość ludzi nie chce, ani nie może nadzwyczajniej czuć tego co czuje rodzic z takim momencie. Czas, który kojarzy się z radosnymi chwilami przeistacza się w najcięższy dramat.
Co wybrać i jak postąpić, na zawsze odciśnie
na nich piętno.

Sama niejednokrotnie doświadczyłam podczas pobytu w szpitalu w okresie ciąży, że na sali, w której przebywałam umieszczano kobietę po stracie dziecka. Uczucie okrutne, bo jak się cieszyć ze zdrowego dzidziusia w brzuchu kiedy obok leży kobieta którą ból i rozpacz rozrywa od środka.
Brak intymności, spokoju, poczucia zrozumienia
i poszanowania traumy jaką przechodzi kobieta po stracie maluszka i to wewnętrzne poczucie jak dobrze, że mnie nie spotkała taka tragedia.

Kochani z całego serca zachęcam Was do przeczytania tej książki. Zapewniam Was,
że pozostanie w Was na długo.
Koniecznie zaopatrzcie się w chusteczki, bardzo emocjonalna, wstrząsająca, ale i skłaniająca do otwarcia oczu na to z czym muszą mierzyć się rodzice tak trudnych sytuacjach.

Ogromny szacunek dla osób, które zgodziły się podzielić z nami swoimi uczuciami, największą traumą, bólem i stratą.


Dziękuję.

Bardzo cenię twórczość Moniki Sawickiej za to,
że podejmuje się tematów bardzo trudnych,
takich o których głośno się nie mówi,
zamiata pod dywan.
Tak również dzieje się w tej książce.

"Nie Bo Piekło" ma dziś swoją Premierę, a ja mam przyjemność Patronować tej niezwykłej pozycji.

Na zaledwie 136 stronach zawarte są wyznania, rodziców, którzy doświadczyli najgorszego...