Promieniowania napisane piórkiem. Świetne dzienniki wspaniałego pisarza, niemieckiego wieszcza. Potrzeba więcej tłumaczeń Jungera, to zdecydowanie nauczyciel metafizyki, której tak bardzo potrzeba w materialistycznym świecie.

Promieniowania napisane piórkiem. Świetne dzienniki wspaniałego pisarza, niemieckiego wieszcza. Potrzeba więcej tłumaczeń Jungera, to zdecydowanie nauczyciel metafizyki, której tak bardzo potrzeba w materialistycznym świecie.

Niezmiernie męczące ponieważ mgliste i niejasne dzienniki nader ciekawej biografii XX wieku. W dystansie do Rzeszy i Hitlera, w głębokim poetycko-filozoficznym zadumaniu przebija brutalny wojownik, w niuansach, lecz wyraźnie. Lektura zupełnie nieobowiązkowa, lecz na kilka godnych zapamiętania cytatów można się natknąć.

Niezmiernie męczące ponieważ mgliste i niejasne dzienniki nader ciekawej biografii XX wieku. W dystansie do Rzeszy i Hitlera, w głębokim poetycko-filozoficznym zadumaniu przebija brutalny wojownik, w niuansach, lecz wyraźnie. Lektura zupełnie nieobowiązkowa, lecz na kilka godnych zapamiętania cytatów można się natknąć.

Dzieje ludzkiej duszy często są ciekawsze i pożyteczniejsze od historii całego narodu, zwłaszcza wtedy gdy są wynikiem obserwacji tak dojrzałego umysłu jaki posiadał Ernst Junger. Fascynująca podróż przez krainy duchowego zniszczenia jakie wyrządziła na ludziach II WŚ. Podróż, z której możemy się dowiedzieć, że mimo wszystkiemu i wszystkim masom można zachować własną autonomie.
Smucą mnie komentarze oceniające Jungera przez pryzmat jego służby w Wehrmachcie..czyni się zarzut człowiekowi nie mającym nic wspólnego z otaczającym go światem. Praktycznie zawsze wybaczamy to, co zrozumiemy - zawartość tej książki pozwala zrozumieć, po stokroć!

Dzieje ludzkiej duszy często są ciekawsze i pożyteczniejsze od historii całego narodu, zwłaszcza wtedy gdy są wynikiem obserwacji tak dojrzałego umysłu jaki posiadał Ernst Junger. Fascynująca podróż przez krainy duchowego zniszczenia jakie wyrządziła na ludziach II WŚ. Podróż, z której możemy się dowiedzieć, że mimo wszystkiemu i wszystkim masom można zachować własną...

„Promieniowania” Ernsta Jungera to trzy dzienniki autora – dwa z Paryża, jeden z Kaukazu. Spisywał je podczas drugiej wojny, gdzie jako oficer Wehrmachtu musiał służyć w narodowo-socjalistycznej maszynie zniszczenia (przy czym warto zaznaczyć, że nigdy do NSDAP się nie zapisał i był wrogo nastawiony do totalitaryzmu). Jego tragedia jest spotęgowana faktem, że Junger to nie bezmyślny sołdat, a wrażliwy inteligent, pisarz i osoba świadoma obserwowania swoistej apokalipsy, a nie „zwycięskiego pochodu Rzeszy” jak wydawało się masom, które ten nazywał po prostu „robotnikami”.

„Promieniowania – autor chwyta światło, którego odbicie pada na czytelnika.” Cytat ten pochodzi z wstępu Jungera i całkiem dobrze wyraża czym to dzieło jest. Nie chodzi w nim bowiem o biografię autora, czy o zapis wydarzeń historycznych, a po prostu o promieniowania. Ulotne myśli, zainspirowane snami, lekturami, rozmowami z osobami nieznaczącymi jak i takimi sławami jak Pablo Picasso, Carl Smith, czy też wreszcie obserwacją natury, miasta i działań wojennych. Junger zaserwował nam prawdziwy miszmasz tak różnych myśli, że śmiem przypuszczać, że każdy znajdzie coś dla siebie.Nazwiska Poego, Melville’a, Holderlina, Tocqueville’a, Dostojewskiego, Burckhardta, Nietzschego, Rimbauda, Conrada, Kierkegaarda i Leona Bloya pojawią się na kartach dzienników dosyć często. Co prawda na początku się trochę nudziłem, bo jednak wzmianki o nieznanych francuskich powieściach czy o zbieraniu owadów (którego Junger był wielkim fanem) dla niewielu mogą być fascynujące. Jednakże z czasem dałem się wciągnąć i poczułem z autorem swoistą więź. Oczarował mnie i jakoś zmusił do kontemplacji tych czterech wojennych lat z jego perspektywy. Było to bardzo pouczające doświadczenie i dosyć krzepiące – autor mimo niereligijnego wychowania przez ojca pozytywistę i naukowego usposobienia, przeszedł z nihilizmu do regularnego i owocnego czytania Biblii. Niesamowitym jest jak tym piekle, którym była Europa w I połowie XX wieku, Junger zachował pogodę ducha i życzliwość, która objawia się nawet w opisach zbydlęciałych esesmanów, chwalących się w pociągu dokonanymi morderstwami. Figura Chrystusa, niosącego swój krzyż musiała być naprawdę wielką ulgą dla tego świadomego i otoczonego socjalistycznymi synami kurtyzan, człowieka.

„Promieniowania” Ernsta Jungera to trzy dzienniki autora – dwa z Paryża, jeden z Kaukazu. Spisywał je podczas drugiej wojny, gdzie jako oficer Wehrmachtu musiał służyć w narodowo-socjalistycznej maszynie zniszczenia (przy czym warto zaznaczyć, że nigdy do NSDAP się nie zapisał i był wrogo nastawiony do totalitaryzmu). Jego tragedia jest spotęgowana faktem, że Junger to nie...

Jeśli ktoś ma problem z książką, ponieważ Junger był żołnierzem Wehrmachtu, to najwyraźniej jej nie czytał lub jej nie zrozumiał.

Jeśli ktoś ma problem z książką, ponieważ Junger był żołnierzem Wehrmachtu, to najwyraźniej jej nie czytał lub jej nie zrozumiał.

Bardzo mądra literatura. Przyjemność czytania.

Bardzo mądra literatura. Przyjemność czytania.

Nie no, ale jechać po tym tylko dlatego, bo autor służył w armii niemieckiej??? XD

Nie no, ale jechać po tym tylko dlatego, bo autor służył w armii niemieckiej??? XD

http://zatytulowany.blogspot.com/2014/03/ernst-junger-promieniowania.html

http://zatytulowany.blogspot.com/2014/03/ernst-junger-promieniowania.html

Świetna książka. Kto przeczytał Łaskawe wie, że Littell garściami czerpał z biografii Jungera. Dziwię się tylko, że recenzenci pomijali ten fakt.

Świetna książka. Kto przeczytał Łaskawe wie, że Littell garściami czerpał z biografii Jungera. Dziwię się tylko, że recenzenci pomijali ten fakt.

Sączy się Jungera jak dobre, wieloletnie wino, dawkować je można sporadycznie, lecz w zupełności to wystarczy, by poczuć jakiś szczególny rodzaj więzi z najprostszymi wymiarami świata.

Sączy się Jungera jak dobre, wieloletnie wino, dawkować je można sporadycznie, lecz w zupełności to wystarczy, by poczuć jakiś szczególny rodzaj więzi z najprostszymi wymiarami świata.