Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Środek książki, gdy Eksteins jest już na froncie, sięga do pamiętników szeregowych żołnierzy, pokazuje absurd i tragizm żołnierskiej codzienności, a zarazem rozziew między narracją dowództwa a świadomością szeregowych żołnierzy - to są kapitalne, mocne, zapadające w pamięć fragmenty. Tak samo jak te, gdy Eksteins pokazuje I wojnę światową jako wojnę kulturową między dżentelmeńską, broniącą status quo Wielką Brytanią a witalistycznym, nietzscheańskim Kultur, które za wszelką cenę chcą eksploatować Niemcy. W ogóle wizja I wojny światowej jako wojny o symbole, a nie o tereny, jest tu bardzo przekonująco przedstawiona. Tak samo jak związki totalistycznej sztuki z polityką. Słabszy jest początek książki, gdzie Eksteins bliżej jest sztuki (baletu, literatury, teatru) i wydaje się jakiś taki mniej odkrywczy, schematyczny w swoich wywodach i z tych plotek oraz atmosfery życia artystycznego w przededniu wojny jakoś nie potrafi zrobić większego użytku. Wadą książki jest też nieustanne podporządkowanie naczelnym tezom zgromadzonych - imponujących, to prawda - materiałów i archiwów. Razi to niekiedy mocno, bo wprowadzane kolejne cytaty, dokumenty czy świadectwa, zamiast pchać narrację naprzód i wzbogacać kreślony obraz, jedynie potwierdzają dobitnie wyrażane tezy. Tak jakby Eksteins miał wiele różnych palet, ale zamiast cieniować, oddawać bogactwo i niejednorodność swoich zasobów, wszystko sprowadza i tak koniec końców do kilku podstawowych barw-tez.