Druga antyutopia którą przyszło mi czytać. Druga z pośród trzech które zaplanowałem przeczytać (My, Rok 1984 i Nowy wspaniały świat).
Powieść charakteryzuje dynamiczny język. Dobrze skomponowane zdania czyta się komfortowo - "szybko". Jasne opisy i czytelne dialogi. Nawet te fragmenty w których przetykają się rozmowy rożnych grup osób są czytelne i wciągające. Rytm i znaczenia wynikłe ze skonfrontowania tych dialogów (widoczne tylko dla czytelnika) są ciekawe i satysfakcjonujące. Rozdziały książki są średniej długości, przez co wygodne dla osób które mają raczej mało czasu.
Książka prezentuje obraz świata powstały w wyniku licznych przemianach społecznych i konfliktów. Jest to świat bardzo różny od tego w którym przyszło nam żyć. Niestety nie sposób powiedzieć, że jest zupełnie inny. Gołym okiem widać, że te jego cechy które tak bardzo nas szokują są rozwinięciem już funkcjonujących zjawisk. Chciało by się napisać, że autor ukazuje przerysowany obraz świata. W obliczu zmian społecznych, ustrojowych etc. jak zaznała Europa i cała Ziemia w ubiegłych 2 stuleciach stwierdzenie to straciło wyrazistość.
Motto Republiki Świata to "Wspólność, identyczność, stabilność". Wypełnienie tego motto jest osiągnięte przez kilka zabiegów ingerujących w biologię i psychikę wszystkich członków społeczeństwa.
Ludzie nie rodzą się, oni powstają na drodze produkcji przemysłu biochemicznego. Stosuje się sztuczne zapłodnienie, rozwój w sztucznych macicach, indukowane bądź redukowanie rozwoju płodu. Tworzy się maksymalne ilości osobników identycznych.
Od najmłodszych lat dzieci poddaje się "warunkowaniu". To zaś przedstawiono jako stosowanie metod przypominających tresurę zwierząt w połączeniu z oddziaływaniem na umysły we śnie. W skrócie można by powiedzieć Pranie mózgu jako edukacja społeczna.
Stosunki między płciowe sprowadzone do zabawy. Jeśli współżycie to tylko w warstwie cielesnej. Jakiekolwiek emocjonalne podejście jest piętnowane przez społeczeństwo. Jeśli wspólne spędzanie czasu to tak by nie rozmawiać, by nie otwierać się przed sobą.
Życie ma skupiać się na pracy dla społeczeństwa i na jak najszybszym zaspokajaniu swoich potrzeb, popędów. Jakiekolwiek formy samoograniczania są uważane za nienormalne. Trudno powiedzieć jak daleko zachodzi ta hedonistyczna zasada. Istotnym jest, że całość funkcji życiowych ma być realizowana w szczególny "wysublimowany" sposób. Można grać, zabawiać się, byleby te gry były na tyle złożone, że generowałyby zapotrzebowanie na skomplikowany sprzęt. To ma generować zapotrzebowanie na wytwory przemysłu. Kupuj i konsumuj bo w ten sposób napędzasz gospodarkę - parafrazuję.
Uzupełnieniem rzeczywistości jest używka - soma. Dla tych, w których budzą się wątpliwości co do rzeczywistości która ich otacza. Dawka powoduje zaspokojenie ukojenie zadowolenie i "ma przenieść bezpiecznie przez rysy w strukturze rzeczywistości". Brak konfrontacji ze swoją konieczną odmiennością.
Powyższe wywody przedstawiają pewne najbardziej powierzchowne aspekty rzeczywistości opisywanego świata. To co interesujące, kryje się w rozmowach i reakcjach bohaterów. Zwłaszcza tych które prowadzą do konfrontacji z "reliktem przeszłości" czyli młodym człowiekiem wychowanym w rezerwacie. Dzikus, bo tak go nazywają jest żywcem wyjęty z rzeczywistości zbliżonej do naszej (choć chyba bliższej początkowi XX wieku).
Jego niezrozumienie, nieumiejętność odnalezienia się w tym Nowym świecie demaskuje jego braki, unaocznia płytkość życia nowego społeczeństwa.
Świat jest opisany niezwykle interesująco. Można by rzec, że przypomina to wszystko odcinek dokumentu spod znaku national geographic czy discovery.

Druga antyutopia którą przyszło mi czytać. Druga z pośród trzech które zaplanowałem przeczytać (My, Rok 1984 i Nowy wspaniały świat).
Powieść charakteryzuje dynamiczny język. Dobrze skomponowane zdania czyta się komfortowo - "szybko". Jasne opisy i czytelne dialogi. Nawet te fragmenty w których przetykają się rozmowy rożnych grup osób są czytelne i wciągające. Rytm i...