Lubię książki, w których nie brakuje opisu ludzkich uczuć i dramatu, który niekiedy jest trudny do zrozumienia. Bohaterowie, posiadający uzależnienie bądź chorobę psychiczną, stwarzają wokół siebie niezapomnianą aurę. Ich wyznania, niekiedy mieszane z tym, co było urojeniem, a tym, co wydarzyło się w rzeczywistości, potrafią zaskoczyć i wprowadzić do świata, który dotychczas nigdy nie stanął nam przed oczami. „Twarze” autorstwa Tove Ditlevsen opowiadają właśnie taką historię – o kobiecie, która miała wszystko oprócz siebie.

Lise to żona i matka, która swój czas głównie spędza na tworzeniu książek dla dzieci, otrzymujących dobre recenzje wśród najmłodszych czytelników. Z czasem jej życie zaczyna przybierać czarnych barw. Jej mąż dokonuje się zdrady, a ona sama zaczyna korzystać z pomocy psychologów. Cały czas może liczyć na pomoc Gitte, która zajmuje się domem i dziećmi, jednak zarazem budzi obawę swoim zachowaniem. Pewnego dnia, Lise zaczyna słyszeć rozmowę swojego męża z pomocą kuchenną, w której wyznają, że chcą doprowadzić ją do śmierci. Kobieta słyszy coraz więcej głosów, które uświadamiają jej, że nie jest mile widziana w swoim własnym mieszkaniu. Postanawia popełnić samobójstwo, a następnie zadzwonić do swojego lekarza. Po paru godzinach znajduje się na oddziale szpitala psychiatrycznego, gdzie głosy prześladują ją na każdym kroku, tak że ona sama nie wie, gdzie kończy się fikcja, a gdzie zaczyna prawda.

Spodziewałam się po tym utworze wiele, ponieważ dotychczas przeczytałam kilka książek o podobnej tematyce i zazwyczaj bardzo mną wstrząsały. Niestety, w tym przypadku, historia Lise zrobiła na mnie znikome wrażenie. Chwytając tę powieść w swoje ręce spodziewałam się dreszczy, a doczekałam się lekkiego rozczarowania. Nie potrafię wyobrazić sobie postaci pisarki, a przedstawione wahania, lęki i strach wydawały mi się być niekiedy sztuczne. Czytałam „Twarze” w skupieniu i nieraz żałowałam tego, co się dzieje z Lise, jednak nie odczuwałam szczególnie jej paniki i choroby. Niewątpliwie, ogółem utwór jest realistyczny i pozostawia pewne obrażenie w głowie czytelnika. Autorka pokazała, jak wiele cierpią osoby umieszczone w szpitalach psychiatrycznych, gdzie z trudnością zmagają się z chorobą, nie dostrzegając własnych urojeń. Według mnie opowieść jest ciekawa, ale potrzeba jej drobnej cząstki, która byłaby w stanie bardziej oddziaływać na czytelników. Jednak pomimo tego brakującego elementu, „Twarze” potrafiły trzymać w niepewności, a dialogi bohaterki wręcz przerażały. Lise stoczyła bardzo trudną walkę z własną psychiką, nie mając pewności, kiedy to umysł zabawia się jej kosztem, a kiedy życie idzie do przodu. Tove Ditlevsen pokazała jak ogromna jest ludzka determinacja i to, że należy walczyć do samego końca. I głównie dlatego, pomimo kilku wad, ta książka potrafi zainteresować i sprawić, że choć na chwilę stajemy w miejscu. Szkoda, że w tym przypadku tylko na chwilę.

Styl pani Tove Ditlevsen jest bardzo dobrym i z szybkością porwała mnie do stworzonego przez siebie świata. Pomimo tego, iż „Twarze” średnio mnie zauroczyły, przyjemnie poznawałam kolejne lęki Lise i podziwiałam śmiałość autora do opisywania tego typu rzeczy. W takich utworach najbardziej lubię fakt, że ukazują realność, bez żadnych zabarwień i zbędnych dodatków. W tym przypadku, prostota aż biła z całej historii, dzięki czemu każdy mógł odnaleźć się w ciągu wydarzeń. Sami bohaterowie zostali przedstawieni bardzo ciekawie i ciężko było ich do końca rozszyfrować, bowiem wyobrażenia Lise na ich temat różniły się od tych w „prawdziwej” rzeczywistości.

Fanów tego typu literatury, gdzie choroba psychiczna wiedzie prym, zachęcam do przeczytania „Twarzy” Tove Ditlevsen. Myślę, że każdy inaczej odbierze tą lekturę, bowiem treść w niej zawarta budzi różne uczucia. Pomimo wszystko i tak wpływa na myślenie czytelnika.

Lubię książki, w których nie brakuje opisu ludzkich uczuć i dramatu, który niekiedy jest trudny do zrozumienia. Bohaterowie, posiadający uzależnienie bądź chorobę psychiczną, stwarzają wokół siebie niezapomnianą aurę. Ich wyznania, niekiedy mieszane z tym, co było urojeniem, a tym, co wydarzyło się w rzeczywistości, potrafią zaskoczyć i wprowadzić do świata, który...