Twarze

Choć bardzo rzadko mi się zdarza czytać książki psychologiczne to na prawdę je lubię i cenię. Problemem jest jednak trafienie na tę, która będzie godna uwagi. Jak było w przypadku tej jakże niepozornej objętościowo książeczki?

Lisa to młoda kobieta zmagająca się z chorobą psychiczną. Mąż ją zdradza, gosposia gnębi, a ona czuję się najnormalniej w świecie zagubiona i samotna. Poznając ją i jej losy odnosimy wrażenie, że nikt nie chce jej pomóc, a wręcz zostaje nakłoniona do popełnienia samobójstwa - do jego próby dochodzi, ale Lisa w ostatniej chwili nim dojdzie do tragedii dzwoni do swojego lekarza psychiatry. W szpitalu towarzyszymy kobiecie podczas załamania i znaczącego pogorszenia jej stanu. Ale potem krok po kroku wraca do zdrowia. Głosy i zniekształcone twarze, które ją gnębiły daję Lisie spokój.

Ciężka i wymagająca dużej uwagi pozycja przenosi nas w świat zupełnie inny niż nasz codzienny, świat osoby zmagającej się z poważną chorobą psychiczną. Poważny stan i strach głównej bohaterki, który towarzyszy bohaterce dotyka również nas. Warto poświęcić odrobinę czasu jakiego wymaga ta książka i zapoznać się z "Twarzami" Tove Ditlevsen. Żałuję, że tak wspaniała pozycja jest niedoceniana i słabo znana przez czytelników. Dlatego proszę weźcie proszę ten skromny egzemplarz w swoje ręce i zagłębcie się w świat obcy zdrowym ludziom...

Choć bardzo rzadko mi się zdarza czytać książki psychologiczne to na prawdę je lubię i cenię. Problemem jest jednak trafienie na tę, która będzie godna uwagi. Jak było w przypadku tej jakże niepozornej objętościowo książeczki?

Lisa to młoda kobieta zmagająca się z chorobą psychiczną. Mąż ją zdradza, gosposia gnębi, a ona czuję się najnormalniej w świecie zagubiona i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Twarze" (Ansigterne, 1968) to krótka, po mistrzowsku napisana powieść, której bohaterka prowadzi dramatyczną walkę z chorobą psychiczną, powoli wracając do świata ludzi zdrowych.
Autorka Tove Ditlevsen (1917-1976) była wybitną duńską powieściopisarką i poetką, a zarazem znaną działaczką na rzecz feminizmu w Europie. Wydała dwadzieścia dziewięć utworów, w tym powieści, wiersze i pamiętniki.

Nie jestem fanem książek psychologicznych, bo po prostu nie ten klimat, nie czuję się dobrze czytając tego typu lektury, więc nie czytam, kropka.
Jednak w moje ręce wpadła książka Twarze.
Swoją drogą autorka, która sama zmagała się z depresją i schizofrenią zapewne większość książki, jak nie całość oparła na własnych doświadczeniach.
Niepokojąca- to słowo najlepiej oddaje atmosferę wyzierająca z każdej strony.Trudno się odnaleźć w tym co czytamy, klimat tej powieści jest klaustrofobiczny, pełen smutku i tajemniczości.
Bohaterka- autorka uznanych książek dla dzieci, nie potrafi się znaleźć w związku, pogłębiająca się choroba skłania ja do różnych, często niepożądanych działań.
Zaskakujący finał, to na pewno jeden z większych plusów tej książki.
Podziwiam ludzi którzy potrafią walczyć z depresją i potrafią wyjść z tej walki zwycięsko.
Jak się dowiadujemy z okładki, autorka przegrała tą walkę i popełniła samobójstwo.
Polecam, bo warto.
Dziękuję Wydawnictwu Kojro za udostępnienie mi tej pozycji.

"Twarze" (Ansigterne, 1968) to krótka, po mistrzowsku napisana powieść, której bohaterka prowadzi dramatyczną walkę z chorobą psychiczną, powoli wracając do świata ludzi zdrowych.
Autorka Tove Ditlevsen (1917-1976) była wybitną duńską powieściopisarką i poetką, a zarazem znaną działaczką na rzecz feminizmu w Europie. Wydała dwadzieścia dziewięć utworów, w tym powieści,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na swojej półce mam książki różnych gatunków. Czytam romanse, utwory obyczajowe , reportaże , pozycję w, których bohaterowie zmagają się z różnymi problemami. Często sięgam też po powieści psychologiczne . Do tej ostatniej grupy zaliczają się "Twarze ". Jest to krótka i dobrze napisana powieść o walce z chorobą psychiczną. Pierwszoplanowa postać- Lise. ma rodzinę i dzieci o, których marzy chyba każda dziewczyna. Chociaż odniosła zawodowy sukces nie potrafi się nim cieszyć a codzienne obowiązki wypełnia za nią pomoc domowa. Ona powoli zaczyna tracić kontakt z rzeczywistością . Wszyscy patrzą na nią z politowaniem , nie rozumieją co się dzieje. Sama zainteresowana uważa , że każdy chce ją skrzywdzić, skrytykować , zranić a nawet pozbawić życia. Problemy narastają z każdym dniem . Kobieta co raz częściej miewa halucynacje , zaczyna tracić wzrok i słuch . Chociaż w głębi duszy bardzo chce niestety nie potrafi poradzić sobie z zaistniałą sytuacją .Na kartach książki możemy zaobserwować nieustanną walkę z ciężką chorobą. Widzimy usilne próby pokonania własnych słabości i lęków. Na naszych oczach rozgrywa się osobisty dramat dorosłej matki i żony , która toczy batalię o to aby powrócić do świata w jakim wcześniej żyła.


Choć książka liczy tylko 136 stron dostarcza mnóstwa emocji i nie jest lekturą łatwą. Ukazuje niezwykle trudne zmagania z samym sobą i własnym schorzeniem. Jest niezwykle autentyczna. Aby zrozumieć dlaczego tak się dzieje trzeba zajrzeć do biografii pisarki.

Tove Ditlevsen była Dunką, pisała powieści, wiersze i pamiętniki. Ogromny wpływ na jej twórczość miały osobiste doświadczenia i przeżycia z dzieciństwa . Podobnie jak bohaterka musiała zmagać się z ciągle powracającą chorobą . Autorka odebrała sobie życie w 1976r.

"Twarze " są wstrząsają i niesamowicie realistyczną opowieścią. To zapis przeżyć, myśli i odczuć . Książka ta pozwala czytelnikowi przez chwilę spojrzeć na otaczający go świat oczami człowieka cierpiącego na schizofrenię. Obraz osoby tak bezradnej , cierpiącej i zmęczonej ciągłymi halucynacjami i urojeniami nie znika szybko sprzed oczu. Czytając tę historię odbywamy podróż w głąb ludzkiej psychiki.

Widzimy ogromny ból , wewnętrzną złość i bezsilność . Autentyzm dostrzegam nawet przy narracji. Jej cechy to prostota oraz szczerość . Taki sposób opowiadania pozwala odbiorcy choć w niewielkim stopniu zrozumieć sytuację głównej postaci.

O jakich twarzach mówi tytuł powieści?, przecież człowiek nie powinien nikogo udawać , zakładać maski . Jednak jest inaczej. Już na pierwszych stronach możemy przeczytać zdania , które pomogą nam zrozumieć co oznacza tytuł. Oto one :

"Spali a ich twarze były nieobecne i spokojne bo miały być użyte dopiero następnego dnia".

"W ciągu dnia zmieniały się nieustanne jakby oglądała je odbite w tafli wody targanej wiatrem".

"W razie potrzeby można było zastąpić starą twarz nową, skradzioną zmarłemu lub komuś śpiącemu”.

Ludzie bardzo często noszą maski . Choć nie chcą nikogo udawać i tak próbują dopasować się do otoczenia. Kimś innym są wśród znajomych, natomiast gdy zostają sami zachowują się w sposób całkowicie odmienny. Pojawia się więc pytanie, która twarz jest prawdziwa?.

Przychodzi moment kiedy muszę odpowiedzieć na pytanie czy jest to utwór godny uwagi.

Powiem tak :

Warto sięgnąć po tę powieść z kilku powodów. Po pierwsze dzięki niej możesz dowiedzieć się więcej na temat choroby jaką jest schizofrenia. Masz też możliwość aby choć przez krótki czas popatrzeć na to co jest wokół ciebie z odmiennej perspektywy. Nie jest to książka , z gatunku tych , które trzeba przeczytać ze względu na pochlebne recenzje. Utwór wartościowy nawet bardzo ,ale należy mieć odpowiedni nastrój i sporo odwagi aby się z nim zmierzyć.

Na swojej półce mam książki różnych gatunków. Czytam romanse, utwory obyczajowe , reportaże , pozycję w, których bohaterowie zmagają się z różnymi problemami. Często sięgam też po powieści psychologiczne . Do tej ostatniej grupy zaliczają się "Twarze ". Jest to krótka i dobrze napisana powieść o walce z chorobą psychiczną. Pierwszoplanowa postać- Lise. ma rodzinę i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Interesujące studium choroby.

Interesujące studium choroby.

Pokaż mimo to

Tylko opowiadanko, krótka forma i układanie puzli z 4 elementów. Za łatwe.

"miłość rodzi egoizm. człowiek obojętnieje wobec innych ludzi na świecie"

Tylko opowiadanko, krótka forma i układanie puzli z 4 elementów. Za łatwe.

"miłość rodzi egoizm. człowiek obojętnieje wobec innych ludzi na świecie"

Pokaż mimo to

Często sięgam po książki psychologiczne, a jeszcze chętniej to robię, kiedy historie w nich opowiadane oparte są na faktach. Autorka książki "Twarze" korzystała przy pisaniu powieści ze swoich własnych doświadczeń zaczerpniętych z trudnego dzieciństwa, kilku małżeństw zakończonych rozwodami oraz choroby, z którą się zmagała i która doprowadziła ją do samobójczej śmierci.

"Twarze" opowiada historię Lise, czterdziestoletniej kobiety, matki trójki dzieci, pisarki. Lise odniosła sukces na rynku ze swoją ostatnią książką, jednak w życiu osobistym niespecjalnie się jej układa. Mąż miał kochankę, sekretarkę, która popełniła samobójstwo, a dodatkowo szuka ukojenia w ramionach gosposi, Gitte. Lise o tym wie, ciężko się jej z tym uporać.... Odsuwa się od ludzi, boi się wychodzić na zewnątrz, izoluje się, a pewnego razu sięga po leki nasenne i budzi się w szpitalu. Zostaje przeniesiona na Oddział psychiatryczny otwarty. Jednak dręczą ją halucynacje, jest rozdrażniona i wszędzie widzi otaczające ją twarze. Zostaje umieszczona na Oddziale zamkniętym.
Czy Lise poradzi sobie z chorobą? Czy uda jej się wrócić do domu?

"Twarze" to nie jest łatwa książka. Już sama okładka wprowadza czytelnika w świat Lise, rozmazane otaczające twarze. To wstrząsająca i przygnębiająca opowieść chorej kobiety, która nie ma wsparcia bliskich - może liczyć tylko na siebie. Otaczające ją obrazy i urojenia nie ułatwiają sytuacji. Możemy zobaczyć, z jakim cierpieniem i wysiłkiem muszą zmierzyć się osoby chore psychicznie, aby wrócić do normalności .
Ta mała, cienka, niepozorna książeczka niesie za sobą ogromny przekaz emocjonalny - ból, strach, brak oparcia i miłości, zwątpienie.
Tove Ditlevsen przelała na karty powieści swoje lęki i strachy - sprawiła, że historia jest bardzo realna, wstrząsa czytelnikiem i dociera w najdalsze zakamarki jego duszy.
To książka, po którą trzeba sięgnąć świadomie - to nie jest lekka i przyjemna lektura.

http://markietanka-mojeksiazki.blogspot.com/2012/02/twarze-tove-ditlevsen.html

Często sięgam po książki psychologiczne, a jeszcze chętniej to robię, kiedy historie w nich opowiadane oparte są na faktach. Autorka książki "Twarze" korzystała przy pisaniu powieści ze swoich własnych doświadczeń zaczerpniętych z trudnego dzieciństwa, kilku małżeństw zakończonych rozwodami oraz choroby, z którą się zmagała i która doprowadziła ją do samobójczej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem jak mają inne mole książkowe, ale ja od czasu do czasu lubię się zmierzyć z książkami psychologicznymi, w których mamy do czynienia z różnymi psychicznymi chorobami. "Twarze" autorstwa Tove Ditlevsen to właśnie książka ukazująca Lise, która zmaga się z chorobą, która ją wyniszcza i wprowadza do innego niezbyt normalnego świata.

Lise to żona i matka, która pisze książki dla dzieci. W codziennych obowiązkach wyręcza ją Gitte, pomoc domowa zajmująca się dziećmi, a nawet mężem kobiety. Od jakiegoś czasu Lise zaczyna tracić kontakt z rzeczywistością, a jej mąż, znajomi i sąsiedzi dziwnie się na nią patrzą i chcą jej zrobić krzywdę. Stopniowo jej stan się pogarsza. Leżąc w szpitalu zaczyna słyszeć głosy i miewa omamy. Jak skończy się ta walka o normalność?

Ta książka to opis życia bohaterki, która jest bezradna, samotna i zmęczona ciągłą walką o normalne życie bez mylenia własnych myśli z rzeczywistością. Tak naprawdę Lise chce być normalną kobietą, która kocha swoje dzieci i męża. Ona sama w każdym człowieku zaczyna widzieć coś, co chce zrobić jej krzywdę.

Tove Ditlevsen stworzyła ciekawą i straszną historię kobiety, która zmaga się z własnymi lękami, co doprowadza ją do białej gorączki. Książka nie posiada wiele stron przez co szybko się ją czyta, ale podczas lektury mamy przyjemność lub i nie stać się na chwilę bohaterką książki przez co te wszystkie wydarzenia przeżywamy ze zdwojoną siłą.

To chyba nie nowość, że z ta autorką mam pierwszy raz do czynienia, aczkolwiek śmiało mogę powiedzieć, że autorka stworzyła wokół głównej bohaterki jak i wydarzeń wspaniałą magię, dzięki której chcemy poznać dalsze losy Lise. Jeszcze większym plusem jest to, że czytając utożsamiamy się z bohaterką co jest wspaniałe, ale i przerażające.

Okładka książki jest niesamowicie mroczna i fascynująca zarazem. Co prawda tytuł nam nie wiele mówi, ale po kilku stronach możemy się domyślić, że Lise kolekcjonuje twarze i wie, że każdy człowiek ma ich przynajmniej dwie jak nie więcej.

"Twarze" to książka ukazująca chorobę psychiczną kobiety, a także pokazująca jak kruche jest nasze życie. Autorka powieści pokazuje, że nie możemy się poddawać demonom, które chcą zawładnąć naszym umysłem i ciałem.

Nie wiem jak mają inne mole książkowe, ale ja od czasu do czasu lubię się zmierzyć z książkami psychologicznymi, w których mamy do czynienia z różnymi psychicznymi chorobami. "Twarze" autorstwa Tove Ditlevsen to właśnie książka ukazująca Lise, która zmaga się z chorobą, która ją wyniszcza i wprowadza do innego niezbyt normalnego świata.

Lise to żona i matka, która...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rożne są choroby. Każdą ciężko zrozumieć, jeśli nie dotyczy nas samych. Myślę jednak, że najtrudniej zrozumieć chorobę psychiczną.

Tak naprawdę dopiero ta książka pokazała mi ogrom cierpień ludzi chorych psychicznie. Jest potworna, ciężka, mądra i ciekawa.

Rożne są choroby. Każdą ciężko zrozumieć, jeśli nie dotyczy nas samych. Myślę jednak, że najtrudniej zrozumieć chorobę psychiczną.

Tak naprawdę dopiero ta książka pokazała mi ogrom cierpień ludzi chorych psychicznie. Jest potworna, ciężka, mądra i ciekawa.

Pokaż mimo to

Każdego dnia przyoblekamy nową twarz. Posiadamy ich kilka w swoim zanadrzu. Jesteśmy jak kameleony, zwierzęta, które potrafią przystosować się do każdej sytuacji, ukrywając swoje prawdziwe uczucia i intencje. Ale później coraz trudniej jest nam rozwikłać, kim tak naprawdę jesteśmy. Gubimy się w tym, plączemy, chcąc odnaleźć nasze prawdziwe Ja. Zastanawiamy się, kim tak naprawdę jesteśmy i czy nasi bliscy również są tymi, za kogo ich bierzemy.

Najtrudniej jest walczyć z kimś, kogo nie widzimy, a nawet z początku nie mamy o nim najmniejszego pojęcia. Lise to z pozoru spełniona kobieta. Czterdziestoletnia pisarka powieści dla dzieci, odnosząca sukces w swojej pasji, mimo że od dwóch lat nie tknęła pióra. Ma trójkę wspaniałych dzieci i męża z już drugiego małżeństwa, który, również z pozoru, wspiera ją w jej sukcesach. Ale jak już mówiłam, jej życie z pozoru jest kolorowe. Kobieta przechodzi trudny okres w swoim życiu. Jej małżonek, Gert, dla zemsty zdradza ją z ich gosposią, która również „po cichu” poducza jej syna, Mogensa w aspektach łóżkowych. W jej egzystencji nie ma zabaw i szczęścia. Powoli zaczyna zauważać prawdziwe oblicza swoich bliskich. Dowiaduje się planach jej samobójczej śmierci, o konspiracyjnych spiskach Gerta, jego kochanki, a nawet jej dzieci. Chcą jej końca, dając im upragniony spokój. Wynosząc się z ich życia raz na zawsze.

Lecz gdy to wszystko staje się zwyczajną ułudą jej wyobraźni, nie wie już w co wierzyć.

Autorka posłużyła się obfitym słownictwem, stosując wiele epitetów i porównań, czym wzbogaciła opisy, które według mnie są cudeńkiem pośród obecnej twórczości. Nie skąpiła w rozterkach i przemyśleniach bohaterki, niezwykle realnie ukazując w jakim stanie emocjonalnym się znajduje. Czasami czytanie zaczynało mnie męczyć, aczkolwiek ciekawość pchała do dalszego kontynuowania.

„Twarze” Tove Ditlevsen to piękna powieść, opisująca losy kobiety zmagającej się z chorobą psychiczną aż do samego końca. Jest to lektura odważna, po której przeczytaniu jesteśmy w stanie posiedzieć chwilę w ciszy, zastanawiając się nad własnym jestestwem. Pokazuje, że potrzebna jest ogromna siła woli i pragnienie życia, aby wygrać. Przetrwać i pozostać na powierzchni. Przyznaję, jest to pozycja niezwykle trudna, aczkolwiek wartościowa. Zasługuje to dzięki swojej twórczyni. Jej doświadczenia i piętno z dzieciństwa pomogły w stworzeniu tejże książki. Była to jej podpora, fundament.

Nie polecam lektury Tove Ditlevsen osobom, które chcą jedynie zapchać sobie grafik i przeczytać książkę tylko po to, aby to zrobić. Musicie nastawić się na całkowitą zmianę swojego spojrzenia na osoby, takie jak Lise. Osoby niczemu winne, które nie mają pojęcia o swojej chorobie. Nie bójcie się tego, bo naprawdę warto.

recenzja znajduje się na blogu: http://bittersweet-review.blogspot.com/

Każdego dnia przyoblekamy nową twarz. Posiadamy ich kilka w swoim zanadrzu. Jesteśmy jak kameleony, zwierzęta, które potrafią przystosować się do każdej sytuacji, ukrywając swoje prawdziwe uczucia i intencje. Ale później coraz trudniej jest nam rozwikłać, kim tak naprawdę jesteśmy. Gubimy się w tym, plączemy, chcąc odnaleźć nasze prawdziwe Ja. Zastanawiamy się, kim tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lise Mundus zdaje się wieść całkiem zwyczajne i normalne życie, jednak tak naprawdę znajduje się na krawędzi chaosu. Choć odniosła spektakularny sukces jako autorka książek dla dzieci, powoli traci kontakt z rzeczywistością i kontrolę nad swoim umysłem: boi się wychodzić z domu i spoglądać w ludzkie twarze, które na jej oczach rozpadają się, zmieniają lub też nabywają zwierzęcych cech; słyszy głosy dobywające się zza ścian i z rur, zaniedbuje dzieci, o które troszczy się gosposia. Dręczą ją liczne obsesje i fobie oraz mania prześladowcza; pogłębiająca się choroba komplikuje i tak trudne relacje z mężem, nasilają się też halucynacje i omamy wzrokowo - słuchowe: wydaje jej się, że każda napotkana osoba źle jej życzy, demaskuje jej prawdziwe bądź wyimaginowane słabości, poddaje bezwzględnej krytyce, zaś rodzina i personel medyczny są w zmowie i spiskują, by pozbawić ją życia.

Lise początkowo nie jest świadoma swojej choroby ani tego, jak poważny jest jej stan. Czuje się wyobcowana, bezradna, zaszczuta, niewyobrażalnie samotna i zmęczona koszmarnymi urojeniami.
Kiedy przedawkowuje leki i trafia na szpitalny oddział zamknięty, rozpoczyna heroiczną i żmudną walkę z chorobą psychiczną.

"Twarze" to wstrząsająca w swej wymowie powieść, która - choć niewielka pod względem objętości - dysponuje znacznym ciężarem gatunkowym i ogromnym ładunkiem emocjonalnym; w mistrzowski sposób ukazuje dramatyczne zmagania z chorobą psychiczną. Cechuje ją głęboki autentyzm, którego źródłem mogą być tylko i wyłącznie własne przeżycia i doświadczenia autorki. I tak też jest w istocie - Tove Ditlevsen przez całe życie walczyła z ciężką, nawracającą chorobą, która ostatecznie zakończyła się jej samobójczą śmiercią.
"Twarze" można potraktować jako przejmujące świadectwo zmagań autorki z własną psychiką, realistyczny zapis wrażeń, odczuć, myśli i reakcji - stąd poruszający autentyzm oraz niepokojące, a zarazem intrygujące spojrzenie na świat z perspektywy człowieka cierpiącego na chorobę psychiczną. Przydaje to powieści realizmu i intymności, co przenosi się również na styl narracji - jest on pełen prostoty, prawdziwy, szczery, wręcz surowy, pozbawiony jakichkolwiek ubarwień, a przez to trafiający wprost do czytelnika, pozwalający zajrzeć w głąb umysłu udręczonego urojeniami, poczuć zacierające się granice między rzeczywistością a halucynacją, a co za tym idzie - choć w niewielkim stopniu wczuć się w psychikę człowieka, który zabłąkał się w labiryncie własnego umysłu.

"Twarze" to przerażająco realistyczne i skłaniające do głębokiej refleksji studium ludzkiej psychiki ogarniętej chaosem i dezintegracją. Zawiera olbrzymi ładunek emocjonalny, co w połączeniu z obrazem świata widzianego oczami człowieka chorego psychicznie nie tylko oswaja czytelnika ze specyfiką choroby, lecz także zwraca uwagę na tragedię cierpiących na nią ludzi ucząc tolerancji, empatii i zrozumienia oraz poszerzając horyzonty.
Warto sięgnąć po tę cenną i pożyteczną lekturę, warto spojrzeć na świat zupełnie innymi oczami. Być może odmieni Was to na zawsze.

Opublikowane na moim blogu:
zwiedzamwszechswiat.blogspot.com

Lise Mundus zdaje się wieść całkiem zwyczajne i normalne życie, jednak tak naprawdę znajduje się na krawędzi chaosu. Choć odniosła spektakularny sukces jako autorka książek dla dzieci, powoli traci kontakt z rzeczywistością i kontrolę nad swoim umysłem: boi się wychodzić z domu i spoglądać w ludzkie twarze, które na jej oczach rozpadają się, zmieniają lub też nabywają...

więcej

mniej

Pokaż mimo to