Po "Białą Wilczycę" jak to ze mną bywa sięgnęłam przez czysty przypadek. Opis z tyłu książki bardzo mnie zainteresował, odniosłam także wrażenie, że ta książka, fabułą przypomina mojego ulubionego "Jeźdźca miedzianego" co też potwierdził napis na górze strony tytułowej. Myślę, że gdybym miała więcej czasu skończyłabym czytać "Wilczycę" znacznie szybciej, ale nadmiar obowiązków spraw zrobił swoje. Jednakże ostatnie sto stron postanowiłam dokończyć za jednym posiedzeniem, pomimo faktu, że była już późna noc.

Główna bohaterka Ksenia Fiodorowna wzbudzała we mnie różne odczucia. Była to mieszanka ogromnej sympatii ze złością na główną bohaterkę. Niektóre jej decyzje kompletnie mi nie odpowiadały, ale niewątpliwie, pomimo wielu wahań bohaterka ta zasługuje na szacunek. Jej hard ducha, niesamowita siła psychiczna ukazała kobietę tamtych czasów, nie jako bezpłciową pannę, która biega od przyjęcia do przyjęcia i jedynym jej celem życiowym jest zaliczenie jak największej liczby zabaw, ale silną młodą kobietę, która walczy o to, aby jej bliscy mogli spokojnie żyć i w miarę możliwości cieszyć się tym życiem.

Uczucie łączące tę Rosjankę z Niemieckim fotografem było bardzo interesująco pokazane. Jednakże dla mnie nie było ono najważniejsze w tej książce. Nie mogę stwierdzić, że czekałam z utęsknieniem na ich spotkania, gdyż jak dla mnie ten wątek był tłem dla wydarzeń bardziej dla mnie emocjonujących. Wątek I wojny światowej, później pozornego spokoju, a następnie kolejnej wojny światowej bardzo mi się podobał.Autorka idealnie połączyła fikcję z elementami realizmu. Nie jestem historykiem i nie mam pojęcia, czy wszystkie szczegóły przez nią opisane są idealne ze stanem faktycznym, ale mogę stwierdzić, że wprost idealnie splotła ze sobą powieść z historią. Max i Ksenia razem nie wzbudzali we mnie takiego uczucia, gdy działali samotnie. Oboje mieli silne charaktery, wrażliwość i nie potrafili patrzeć na otaczający ich okrutny świat. Niewątpliwie to urzekło mnie najbardziej.

Postaci drugoplanowe, też były idealnie rozpisane. Bardzo przeżywałam to co spotkało Sarę Lindner i jej rodzinę. Ale także innych ludzi, którzy nie zaliczali się do "szczęśliwców" mogących o sobie powiedzieć, iż są Aryjczykami. Czytając książkę i przecież znając historię, w człowieku narastało napięcie. Nie może być zgody na czyny takich ludzi jak Adolf Hitler. Tyle niepotrzebnych cierpień mogło być zaoszczędzonych, gdyby ludzie byli tolerancyjni i nie dali wiary w słowa furiatów.

"Biała wilczyca" porusza przede wszystkim wątki historyczne, wplatając między nie wątek miłosny, który jest dopełnieniem książki. Bohaterowie, to postaci z krwi i kości. Pełni sprzeczności i chęci pomocy innym, nie mogący jednak momentami radzić sobie z samymi sobą.
Ciekawa jestem losów Kseni, Maxa i reszty bohaterów, dlatego tym prędzej zamierzam przeczytać drugą część "Wszystkie marzenia świata".
Powieść ta mnie nie zawiodła. Była niebywale wciągająca.Polecam ją wszystkim.

Po "Białą Wilczycę" jak to ze mną bywa sięgnęłam przez czysty przypadek. Opis z tyłu książki bardzo mnie zainteresował, odniosłam także wrażenie, że ta książka, fabułą przypomina mojego ulubionego "Jeźdźca miedzianego" co też potwierdził napis na górze strony tytułowej. Myślę, że gdybym miała więcej czasu skończyłabym czytać "Wilczycę" znacznie szybciej, ale nadmiar...