Równowaga w naturze musi być, moi Drodzy! Jeśli przed chwilą raczyliśmy się lekturą cięższego kalibru, to należy czym prędzej stan rzeczy odmienić i zrelaksować się przy tekście mniej absorbującym. W związku z tym, recenzja ta nie będzie poważna tak jak moja ostatnia lektura („Milczenie żywych”). Jeśli ktoś oczekuje powagi, nie chce i nie zamierza się śmiać, jest proszony o opuszczenie tego „lokalu”.

Ok, widzę, że wszyscy zostali – twardziele…! Drodzy zebrani, pozwólcie, że podzielę się z Wami zaskakującym odkryciem, którego ostatnio dokonałam. Otóż okazało się, że mnie, największej fance sztuki kabaretowej, umknęła książka, która wyszła spod pióra (tak wiem – klawiatury, kto by się teraz podjął walki z kleksami) kabareciarza. No wzięła i (to bardzo, bardzo kolokwialne wyrażenie, które nie brzmi najładniej, więc dobrze je będzie usunąć, ale decyzję pozostawiam Pani) wyszła w roku pańskim 2010, a ja się o tym dowiaduję ledwie ze dwa miesiące temu (albo coś koło tego, bo ostatnio z rachubą czasu u mnie kiepsko, ale spokojnie, to jeszcze nie Alzheimer)…! Na szczęście na blogi recenzenckie można liczyć o każdej porze dnia i nocy i tak oto dzięki Samach dowiedziałam się o „Handlarzach czasem” Tomasza Jachimka.

Po otwarciu książki „wyskoczył” z niej wuj Franciszek. Wuj jak wuj, chciałoby się powiedzieć, bez specjalnych cech, które wykraczałyby poza utarty schemat „wujowania”, ale nie! Jednak ten wuj jest inny! To wybitny wynalazca, lecz kompletnie niedoceniany… Stworzył w swoim życiu wiele wspaniałych urządzeń, które były w mniejszym lub większym stopniu doceniane przez domowników (choć tak naprawdę każdy miał po dziurki w nosie jego technicznych tworów). Gdy wuj po raz kolejny zaczął się zamykać na całe dni w warsztacie, do przewidzenia stało się, że ten znów coś tworzy. Nikomu jednak z jego rodziny nawet przez ułamek sekundy przez myśl nie przeszło, że tym razem będzie to prawdziwe arcydzieło inżynierii technicznej, będące jednocześnie istną żyłą złota! Oto bowiem światło dzienne ujrzało urządzenie do handlowania czasem. Kto tylko chciał co nieco zarobić, mógł za odpowiednią opłatą odsprzedać komuś potrzebującemu odpowiednią ilość swojego czasu. Od tej pory nikogo nie dziwiło już, że doba jednej osoby trwa czterdzieści minut, a doba innej jest tak długa, że można podczas niej nadrobić zaległe obowiązki zawodowe, wykonać dodatkową pracę, ponad normę, zjeść kilkanaście obiadów i tyleż samo kolacji, skoczyć na Bahamy albo…przeczytać wszystkie książki świata.

Zdaje się, że takie urządzenie przyniosłoby kres wielu problemom, z którymi boryka się ludzkość. Ale czy na pewno? Czy nie byłoby wręcz przeciwnie i wynalazek nie przysporzyłoby więcej trudności? Pan Tomek pokazuje w książce swoją wersję wydarzeń, ale tak naprawdę każdy może ją poprowadzić wedle własnego uznania. Trzeba tylko dobrze przeanalizować styl własnego życia i wnikliwie przyjrzeć się wyznawanemu systemowi wartości. Skąd ta nagła zmiana nastroju w moim tekście, z żartobliwego na poważny? A z książki właśnie. Autor pod pozorem dowcipu i zabawy umiejętnie poruszył bardzo ważne życiowe tematy, które dotyczą każdego z nas. W sposób lekki i przystępny „sprzedał” wywód o hierarchii ludzkich wartości. Przyznaję, że takie połączenie bardzo mi się spodobało i przede wszystkim do mnie przemówiło. Może nie śmiałam się do rozpuku podczas lektury, bo do łez bawi mnie troszkę inne poczucie humoru niż to, które serwuje Pan Jachimek, ale… przecież nie tylko o śmiech w tym tytule chodzi. Dlatego też każdy musi ocenić jego wartość wedle własnego uznania.

Wracając do koncepcji handlu czasem…Gdybyście mieli możliwość kupna czyjegoś czasu lub sprzedaży własnego, czy byście to zrobili? Która z ról byłaby Wam bliższa – kupującego czy sprzedającego? Jeśli o mnie chodzi odkupiłabym kilka godzin od znawcy trunków niskobudżetowych, wyczekującego dzień w dzień pod miejscowym sklepem…

Ocena: 4/6

***http://ksiazkowka.blogspot.com/2011/11/handlarze-czasem-tomasz-jachimek.html***

Równowaga w naturze musi być, moi Drodzy! Jeśli przed chwilą raczyliśmy się lekturą cięższego kalibru, to należy czym prędzej stan rzeczy odmienić i zrelaksować się przy tekście mniej absorbującym. W związku z tym, recenzja ta nie będzie poważna tak jak moja ostatnia lektura („Milczenie żywych”). Jeśli ktoś oczekuje powagi, nie chce i nie zamierza się śmiać, jest proszony o...