Renesansowe Włochy.... Któż nie chciałby ich zobaczyć? Florencja, Wenecja, małe urokliwe miasteczka. Da Vinci, Machiavelli i wiele innych postaci tego okresu. Ma być czarująco, ma zapierać dech w piersiach i ma wciągać w ten barwny świat od pierwszych stron - tego oczekiwałabym od książki osadzonej w tym czasie i miejscu.

Niestety, nic podobnego! Dawno nie czytałam czegoś tak złego. Intuicja podpowiadała mi, ze książka napisana na fali sukcesu gry jest obliczona tylko na zyski finansowe i dobra być nie może. Przyjaciółka podpowiadała, że gra jest rewelacyjna i muszę to przeczytać. Więc dałam asasynowi szansę i przeczytałam. Efekt? Niesmak i poczucie straconego czasu.

Książka jest wyraźnie pisana na siłę. Akcja zbudowana została „punktowo”, czyli: główny bohater dostaje misję, wypełnia ją, spotyka kogoś, dostaje kolejną misję, wypełnia ją... I tak do znudzenia. Mogę sobie wyobrazić to w grze, gdzie taki rozwój wydarzeń jest całkiem naturalny, ale w powieści? Zero napięcia, schematyczne działanie, nuda! Zresztą to nie jedyny spłycony element „Assassin's Creed”. Postaci są skandalicznie płaskie i martwe, papierowe (nawet Da Vinci nie pomaga). Lubicie bohaterów o niejednoznacznym portrecie psychologicznym, trudnych do określenia czy nawet zrozumienia? Ja lubię i w tej powieści nie znalazłam nawet jednego takiego bohatera. Wszyscy są czarno-biali, albo absolutnie dobrzy, albo absolutnie źli. Przy czym ci dobrzy, to tylko ci, którzy pomagają Eziowi. Cała reszta to skończeni dranie i nie ma wyjątków od reguły. Znów- nuda!

Sam Ezio to młody bóg, o doskonałej moralności i godnym podziwu honorze. Zaangażowany w płytkie, egzaltowane miłostki; bezmyślnie zabija kierując się świętym prawem zemsty. A przy tym nie mający cienia wątpliwości co do własnej misji, działa ja automat do zabijania. Wyjątkowo nijaki i płytki typ.

Bez trudu znalazłabym jeszcze kilka minusów do wytknięcia, ale schowam już ostrze krytyki i dodam tylko, że ubolewam nad objętością „Assassin's...” Na pięciuset stronach można było wydać przynajmniej dwie dobre powieści, zamiast jednej tak nędznej.

Renesansowe Włochy.... Któż nie chciałby ich zobaczyć? Florencja, Wenecja, małe urokliwe miasteczka. Da Vinci, Machiavelli i wiele innych postaci tego okresu. Ma być czarująco, ma zapierać dech w piersiach i ma wciągać w ten barwny świat od pierwszych stron - tego oczekiwałabym od książki osadzonej w tym czasie i miejscu.

Niestety, nic podobnego! Dawno nie czytałam czegoś...