Jedynie środkowa część jest trochę oryginalna. Reszta męcząca w czytaniu. A ten wywiad z samym sobą to już delirium tremens.
(Skończyłem przygodę z T.C. Dobranoc, Capote.)

Jedynie środkowa część jest trochę oryginalna. Reszta męcząca w czytaniu. A ten wywiad z samym sobą to już delirium tremens.
(Skończyłem przygodę z T.C. Dobranoc, Capote.)

Maestria słów, którymi Capote odmalowuje atmosferę opisywanych sytuacji i charakter swoich bohaterów, jest dostrzegalna, mimo tłumaczenia. Nie żeby tłumaczenie było szczególnie złe, po prostu angielska mowa potoczna, którą stara się uchwycić autor (szczególnie w portretach konwersacyjnych) nie jest możliwa do oddania w języku polskim. Poza tym prawdopodobnie koniecznym niedostatkiem, jest to barwny zbiór opowieści z różnych części Ameryki (i nie tylko),z różnych czasów, w którym prawda płynnie miesza się ze zmyśleniem. Historie są nasycone wrażeniami zmysłowymi i nawet, kiedy puenta wydaje się zbyt ulotna, by w pełni pojąć intencję stojącą za napisaniem danego opowiadania, siła obrazów wystarcza by zaspokoić oczekiwania.
Moje ulubione opowiadanie (mikro-powieść?) to "Handcarved Coffins".

Maestria słów, którymi Capote odmalowuje atmosferę opisywanych sytuacji i charakter swoich bohaterów, jest dostrzegalna, mimo tłumaczenia. Nie żeby tłumaczenie było szczególnie złe, po prostu angielska mowa potoczna, którą stara się uchwycić autor (szczególnie w portretach konwersacyjnych) nie jest możliwa do oddania w języku polskim. Poza tym prawdopodobnie koniecznym...

Nie przeczytałam . Jednak nie lubię opowiadań. Są za krótkie.

Nie przeczytałam . Jednak nie lubię opowiadań. Są za krótkie.

Fenomenalna! jak ten Capote mi się uchował (albo raczej: gdzie przede mną się chował)?! aż wstyd przyznać, że do moich rąk trafił przez przypadek (będąc w stanie rozkojarzenia, któremu to stanowi niestety często ulegam,na okładce zobaczyłam Capone i byłam święcie przekonana że będę czytać historyjki mafijne.. ehh..). Zdecydowanie muszę nadrobić zaległości.

Fenomenalna! jak ten Capote mi się uchował (albo raczej: gdzie przede mną się chował)?! aż wstyd przyznać, że do moich rąk trafił przez przypadek (będąc w stanie rozkojarzenia, któremu to stanowi niestety często ulegam,na okładce zobaczyłam Capone i byłam święcie przekonana że będę czytać historyjki mafijne.. ehh..). Zdecydowanie muszę nadrobić zaległości.

przy trzecim opowiadaniu ("Lampa w oknie") wiedziałam, że jest to duże COŚ.

nie czyta się przyjemnie, nie w negatywnym sensie. nie wiem, ale inaczej niż inne książki (może przez to, że jestem fanką Trumana?).
wiem, że jest dobrze napisana, dobrze zbudowana. nie ma w niej bałaganu.

brakuje mi w niej takiego polotu, którego czułam w jego poprzednich książkach. autor sam w przedmowie pisał, że "Z zimną krwią" napisałby teraz inaczej.
wiadomo jak każdy artysta - nie był zadowolony ze swoich dzieł. tak mają ludzie, którzy się rozwijają.
tu czułam, że dopracował swoje pisanie, jednak jednocześnie ograniczając się.

przy trzecim opowiadaniu ("Lampa w oknie") wiedziałam, że jest to duże COŚ.

nie czyta się przyjemnie, nie w negatywnym sensie. nie wiem, ale inaczej niż inne książki (może przez to, że jestem fanką Trumana?).
wiem, że jest dobrze napisana, dobrze zbudowana. nie ma w niej bałaganu.

brakuje mi w niej takiego polotu, którego czułam w jego poprzednich książkach. autor sam w...

Przeczytałam Portrety konwersacyjne i... zakochałam się. Truman bez ogródek, szczerze opowiada o swoim życiu i o życiu innych.

Przeczytałam Portrety konwersacyjne i... zakochałam się. Truman bez ogródek, szczerze opowiada o swoim życiu i o życiu innych.

Capote był perfekcjonistą, dążył do doskonałości formy i ciągle był niezadowolony ze swoich dzieł, nawet tych najgłośniejszych. Zbiór opowiadań zatytułowany „Muzyka dla kameleonów” jest ostatnią książką, która ukazała się za jego życia. Składa się ona z trzech odrębnych części. Pierwszą stanowią klasyczne opowiadania. Spotykamy w nich niezwykle ciekawe osoby: kreolską damę z francuskiej Martyniki na Karaibach, która gra na fortepianie melodię przyciągającą do jej domu kameleony, staruszkę niepotrafiącą żyć bez kotów, niewidomego sparaliżowanego mężczyznę, który pewnego dnia znika, by odnaleźć się w kompletnie innym miejscu na świecie, oraz kilkoro innych bohaterów, którzy zostają niezwykle plastycznie opisani, głównie dzięki dialogom.

Również w znacznej mierze na dialogach opiera się druga część książki – minipowieść „Ręcznie rzeźbione trumny”. Capote powraca w niej do tematu zbrodni w miasteczku na prerii. Jest to jednak zupełnie inne miasteczko niż znane z powieści dokumentalnej "Z zimną krwią" Holcomb, a i zbrodnie są inne, bardziej wyrafinowane. Każda z nich poprzedzona jest wysłaniem przyszłej ofierze małej ozdobnej trumny. Motywy i sposób popełniania zbrodni można porównać do najlepszych powieści Agathy Christie. Trzecią część książki autor zatytułował „Portrety konwersacyjne”. W ciekawy sposób ukazane są osoby rozmaitych profesji i o bardzo różniących się od siebie życiorysach. Na koniec czeka czytelnika niespodzianka w postaci wywiadu autora… z samym sobą.

Capote był perfekcjonistą, dążył do doskonałości formy i ciągle był niezadowolony ze swoich dzieł, nawet tych najgłośniejszych. Zbiór opowiadań zatytułowany „Muzyka dla kameleonów” jest ostatnią książką, która ukazała się za jego życia. Składa się ona z trzech odrębnych części. Pierwszą stanowią klasyczne opowiadania. Spotykamy w nich niezwykle ciekawe osoby: kreolską damę...

Rewelacyjny, zachwycający styl. Ciekawe anegdotki i historie, zawierające wspomnienia autora. I muszę przyznać, że podobała mi się ta pozycja bardziej niż kultowe "Śniadanie u Tiffany'ego". Jest to ostatnie dzieło Capote o wyraźnym wydźwięku autobiograficznym. Książka wciąga samą formą niektórych opowiadań w formie dialogu konwersacyjnego. Bohaterami rozmów są m.in. Marylin Monroe czy Bobby Beausoleil - morderca kojarzony z bandą Mansona.
Sam autor był postacią kontrowersyjną, prowadzącą bujne i ciekawe życie. Jego proza przesiąknięta atmosferą jego przygód sprawia, że czytając stajemy się niezmiernie zaangażowani w kolejno opisywanie wydarzenia, chłoniemy klimat, wpadamy w trans i chcemy jeszcze.

Rewelacyjny, zachwycający styl. Ciekawe anegdotki i historie, zawierające wspomnienia autora. I muszę przyznać, że podobała mi się ta pozycja bardziej niż kultowe "Śniadanie u Tiffany'ego". Jest to ostatnie dzieło Capote o wyraźnym wydźwięku autobiograficznym. Książka wciąga samą formą niektórych opowiadań w formie dialogu konwersacyjnego. Bohaterami rozmów są m.in. Marylin...

Wydawać się może, że to tylko zbiór opowiadań, czasem o niczym, czasem o czymś zwyczajnym. A jednak w każdej z opowieści jest mnóstwo barw, poezji i piękna. Warto usiąść i posłuchać o czym opowiada Truman Capote.

Wydawać się może, że to tylko zbiór opowiadań, czasem o niczym, czasem o czymś zwyczajnym. A jednak w każdej z opowieści jest mnóstwo barw, poezji i piękna. Warto usiąść i posłuchać o czym opowiada Truman Capote.

Już po przeczytaniu mogę stwierdzić, że najwyraźniej jest to książka zwyczajnie nie dla mnie. Moim zdaniem Capote utrzymuje bardzo nierówny poziom, niektóre opowiadania są fantastyczne a inne strasznie nudne i nieciekawe. Wielokrotnie zauważyłem, że nie mają wyraźnego zakończenia, zbyt wiele pozostaje w domyśle dla czytelnika.

Plusem jest z pewnością styl autora - bardzo gładki, interesujący, z dobrym warsztatem.

Już po przeczytaniu mogę stwierdzić, że najwyraźniej jest to książka zwyczajnie nie dla mnie. Moim zdaniem Capote utrzymuje bardzo nierówny poziom, niektóre opowiadania są fantastyczne a inne strasznie nudne i nieciekawe. Wielokrotnie zauważyłem, że nie mają wyraźnego zakończenia, zbyt wiele pozostaje w domyśle dla czytelnika.

Plusem jest z pewnością styl autora - bardzo...