Moja przyjaciółka studiowała sztukę bonkei: uczyła się układać na tacy posypanej piaskiem rośliny bonsai i kamyki o dziwnych kształtach tak, by stworzyć miniaturę pejzażu. Powoli opanowała technikę bonkei, ale nie mogła dociec jej najgłębszej tajemnicy: piasek nigdy nie układał się i nie marszczył niby fale, jak u mistrzów, którzy precyzyjnie aranżowali ziarenka. Wreszcie, po latach wysoko opłacanej nauki, której ukoronowaniem miał być dyplom profesjonalistki bonkei, otrzymała odpowiedź. Pokłoniła się mistrzowi do stóp, a on powiedział: "Używaj kleju".

Moja przyjaciółka studiowała sztukę bonkei: uczyła się układać na tacy posypanej piaskiem rośliny bonsai i kamyki o dziwnych kształtach tak,...

W Seisen-an najlepsze są poranki. Normalnie jestem nocnym markiem i z trudem stawiam czoło rankom, ale w Seisen-an zawsze wstaję wcześnie. Tutejsi mieszkańcy wstają o świcie, dzwonią dzwonami świątyni albo recytują sutry, czuję się więc winny, jeśli śpię. Siadam na wiklinowym krześle na werandzie świątyni i pijąc kawę, patrzę na ogród.

W Seisen-an najlepsze są poranki. Normalnie jestem nocnym markiem i z trudem stawiam czoło rankom, ale w Seisen-an zawsze wstaję wcześnie. T...

Japończyk zaprogramowany zostaje na życie przeciętne. Być przeciętnym i nudnym to sama istota tego społeczeństwa.

Japończyk zaprogramowany zostaje na życie przeciętne. Być przeciętnym i nudnym to sama istota tego społeczeństwa.