Ktoś w opinii na LC napisał " ta biografia bardzo pomaga zrozumieć jej twórczość"... no właśnie twórczość może pozwala zrozumieć, ale życie "nie romantyczność i nierozważność " Poświatowskiej niekoniecznie. Jeśli szukacie dobrej biografii poetki odradzam tą książkę.

Ktoś w opinii na LC napisał " ta biografia bardzo pomaga zrozumieć jej twórczość"... no właśnie twórczość może pozwala zrozumieć, ale życie "nie romantyczność i nierozważność " Poświatowskiej niekoniecznie. Jeśli szukacie dobrej biografii poetki odradzam tą książkę.

Nie wiem, po co ta książka.
Miała być biografia, ale autorka głównie dokonuje rozbioru wierszy na czynniki pierwsze. Dość topornie, na marginesie.
Słaba to lektura. Nudna, płytka.
Jedyne ciekawe strony, to... fotografie.
Uświadamiają, jak melancholijną, ciekawą świata i ludzi, nieprzeciętnie piękną osobą była Halina Poświatowska.

😔 Jak bardzo wielką stratą była Jej przedwczesna śmierć, wie każdy, kto zakochał się w Jej cudownej poezji. 💚💙💜❤🧡💛

Nie wiem, po co ta książka.
Miała być biografia, ale autorka głównie dokonuje rozbioru wierszy na czynniki pierwsze. Dość topornie, na marginesie.
Słaba to lektura. Nudna, płytka.
Jedyne ciekawe strony, to... fotografie.
Uświadamiają, jak melancholijną, ciekawą świata i ludzi, nieprzeciętnie piękną osobą była Halina Poświatowska.

😔 Jak bardzo wielką stratą była Jej...

"lu­bię tę­sk­nić
wspi­nać się po po­rę­czy dźwię­ku i ko­lo­ru
w usta otwar­te chwy­tać ­za­pach zmar­z­nię­ty

lu­bię moją sa­mot­ność
za­wie­szo­ną wy­żej
niż most
rę­ko­ma obej­mu­ją­cy nie­bo

mi­łość moją
idą­cą boso
po śnie­gu"

Poznaję świat za pomocą zmysłów - wzroku, słuchu, dotyku. Emocje, które odczuwam na codzień malują w mojej głowie obrazy, grają dźwięki, łączą rozmaite kawałki w jedną całość. Mówić, pisać o życiu, o doświadczeniach, o odczuciach to starać się wepchnąć w ramy słów coś, co nie do końca da się za pomocą słów opowiedzieć - bo w końcu nie przez słowa się to dzieje. Poezja, która jest - jak pisał Barańczak - mistrzowskim użyciem słowa jest być może jednak najlepszą próbą złapania tych ulotnych, niewysłowionych zdarzeń i przeniesienia ich na papier, aby móc zatrzymać, przyjrzeć się swoim doświadczeniom i oswoić je, jak i umożliwić transfer przeżyć pomiędzy nadawcą a odbiorcami. I dla mnie Halina Poświatowska jest właśnie taką poetką, która w łapaniu i osłowywaniu swoich emocji i przeżyć osiągnęła mistrzostwo.

Złożona i niejednorodna, obserwująca i intensywnie przeżywająca rzeczywistość, fascynująca i zafascynowana, pełna miłości i egoistyczna, czasem do kości realistyczna, a czasem oswajająca trudną rzeczywistość tworzeniem wymyślonych światów Poświatowska poprzez swoją twórczość starała radzić sobie z wszystkim, co składało się na jej życie. Jej ciało, po części definiowane przez towarzyszącą jej chorobę serca, było dla niej narzędziem do przeżywania, polem do eksploracji, zapisem wspomnień, co widać na przykład w wierszu “Oda do rąk”:

"Bądźcie pozdrowione moje dłonie, palce moje chwytne, z których jeden
przytrzaśnięty drzwiami samochodu, fotografowany promieniami
Roentgena - dłoń na zdjęciu wyglądała jak zwichnięta skrzydło - niewielki
okruch kości obrysowany własnym odrębnym konturem. Serdeczny palec
lewej ręki ozdobiony raz pierścionkiem owdowiały jest teraz i pozbawiony
swej ozdoby. Ten który mi dał pierścionek już dawno nie ma palców, jego
ręce splotły się w jedno z korzeniami drzewa.
Ręce moje tyle razy dotykające stygnących dłoni umarłych i ciepłych
mocnych żywych dłoni. Umiejące pieścić niezwykle, w dotyku zatracające
przestrzeń dzieląca istnienie od nieistnienia i niebo od ziemi. Ręce,
którym nieobcy ból bezsilności, wczepione w siebie jak dwa przelękłe
ptaki, bezdomne, szukające na oślep i wszędzie śladu twoich rąk."

Wyciągnęłam z jej wierszy tyle przyjemności chyba również dlatego, że są tak wolne - łapiące skojarzenia, nieograniczone rymami czy rytmem, a jednocześnie w żadnym stopniu nie da się nazwać ich niedbałymi - są przemyślane i ostrożnie dobierające nieoczywiste skojarzenia, szczególnie na liniach sztuka-filozofia-społeczeństwo-emocje. Sztukę można przeżywać w oderwaniu od biografii twórcy, ale zapoznanie się z jego codziennymi zmaganiami otwiera nam oczy na wcześniej niedostrzegane połączenia - a umiejętność ich zauważenia daje całkiem sporo przyjemności. Jeżeli ostatnie zdanie jest prawdziwe nie tylko w moim, ale również w Waszym uniwersum, to polecam Wam właśnie tę książkę.

"lu­bię tę­sk­nić
wspi­nać się po po­rę­czy dźwię­ku i ko­lo­ru
w usta otwar­te chwy­tać ­za­pach zmar­z­nię­ty

lu­bię moją sa­mot­ność
za­wie­szo­ną wy­żej
niż most
rę­ko­ma obej­mu­ją­cy nie­bo

mi­łość moją
idą­cą boso
po śnie­gu"

Poznaję świat za pomocą zmysłów - wzroku, słuchu, dotyku. Emocje, które odczuwam na codzień malują w mojej głowie obrazy, grają dźwięki,...

Próba ukazania biografii mojej ulubionej poetki Haliny Poświatowskiej.
Bardzo lubię książki biograficzne, ale każdorazowo sięgając po nie, zastanawiam się, czy mam prawo przyglądać się cudzemu życiu? Czy mamy prawo ze szczegółami opisywać, co myśleli, czuli, robili?
Ale zaglądamy, ciekawość jest silniejsza. A może nieustannie potrzebujemy konfrontacji własnego życia z cudzym?

Próba ukazania biografii mojej ulubionej poetki Haliny Poświatowskiej.
Bardzo lubię książki biograficzne, ale każdorazowo sięgając po nie, zastanawiam się, czy mam prawo przyglądać się cudzemu życiu? Czy mamy prawo ze szczegółami opisywać, co myśleli, czuli, robili?
Ale zaglądamy, ciekawość jest silniejsza. A może nieustannie potrzebujemy konfrontacji własnego życia z cudzym?

No... tak średnio.
Może dowiedziałam się kilku nowych rzeczy o Poświatowskiej. Ale jakim kosztem! Książka nie jest ani napisana w jakiś wybitnie ciekawy sposób, ani nie zawiera tylu informacji o... samej Halinie.
Mamy na przykład fragment, gdzie autorka zauważa, że rzeczoną łączyła bardzo głęboka więź z matką, aby potem opisywać na kolejnych czternastu (mniej więcej) stronach, jaka więź łączyła z rodzicielką Marię Dąbrowską, Zofię Nałkowską i jakąś Radziwiłłównę. Potem wraca do Haliny, aby poświęcić jej trzy kartki.
No... tak średnio.

No... tak średnio.
Może dowiedziałam się kilku nowych rzeczy o Poświatowskiej. Ale jakim kosztem! Książka nie jest ani napisana w jakiś wybitnie ciekawy sposób, ani nie zawiera tylu informacji o... samej Halinie.
Mamy na przykład fragment, gdzie autorka zauważa, że rzeczoną łączyła bardzo głęboka więź z matką, aby potem opisywać na kolejnych czternastu (mniej więcej)...

Fajne. Literacka biografia Poświatowskiej. Troszkę ten wstęp o relacji pisarek i ich matek, jak odklejony od całej reszty, ale i tak urzekła mnie nienachalna drobiazgowość i precyzja myśli.

Fajne. Literacka biografia Poświatowskiej. Troszkę ten wstęp o relacji pisarek i ich matek, jak odklejony od całej reszty, ale i tak urzekła mnie nienachalna drobiazgowość i precyzja myśli.

Książka powinna mieć podtytuł 'O twórczości Haliny Poświatowskiej'. Zbyt wiele analiz poezji i prozy, zbyt mało biografii. Momentami autorka zanadto oddchyla się od tematu. Czytając miałam wrażenie, że jest to praca naukowa -napisana na siłę, gdy niewiadomo co pisać na dany temat, a liczba stron musi się zgadzać.

Książka powinna mieć podtytuł 'O twórczości Haliny Poświatowskiej'. Zbyt wiele analiz poezji i prozy, zbyt mało biografii. Momentami autorka zanadto oddchyla się od tematu. Czytając miałam wrażenie, że jest to praca naukowa -napisana na siłę, gdy niewiadomo co pisać na dany temat, a liczba stron musi się zgadzać.

Autorka z pewnością wykonała ogromną pracę dokonując analizy poezji, utworów prozatorskich i listów Haliny Poświatowskiej, ale efekty jej starań docenią raczej tylko specjaliści. Ode mnie – osoby po prostu zainteresowanej osobą i twórczością poetki – dokończenie tej książki wymagało ogromnego samozaparcia.

Autorka ukazuje nam twórczość Poświatowskiej przez pryzmat jej życia. Chyba wolałabym, by było odwrotnie… Natrętnie wyjaśnia czytelnikowi nie tylko genezę utworów poetki, ale także założenia i znaczenie poszczególnych wierszy, czyli tłumaczy co autor miał na myśli i dlaczego. Wrażenia z lektury psuły mi także ciągłe analizy porównawcze z twórczością i życiem innych poetów - bo mnie interesowała Poświatowska, a nie relacje Marii Dąbrowskiej z matką czy opinia Miłosza o Amerykanach. O samej poetce dowiedziałam się niewiele nowego. A wręcz odniosłam wrażenie, że pojawiajcie się śladowo informacje biograficzne wprowadzają dodatkowy zamęt. Polemizowałabym także z tytułem – ukazana poetka z pewnością była nierozważna, ale romantyczna do szpiku kości, choć chyba ukrywała to nawet przed sobą.

Reasumując – z pewnością to dobra książka, ale zupełnie nie tego oczekiwałam. I dalej muszę szukać informacji o poetce.

Autorka z pewnością wykonała ogromną pracę dokonując analizy poezji, utworów prozatorskich i listów Haliny Poświatowskiej, ale efekty jej starań docenią raczej tylko specjaliści. Ode mnie – osoby po prostu zainteresowanej osobą i twórczością poetki – dokończenie tej książki wymagało ogromnego samozaparcia.

Autorka ukazuje nam twórczość Poświatowskiej przez pryzmat jej...

Z całą miłością do Poświatowskiej.. Pani Borkowska jednak mnie trochę wymęczyła.

Z całą miłością do Poświatowskiej.. Pani Borkowska jednak mnie trochę wymęczyła.

Książkę po prostu wymęczyłam. Nie tego się spodziewałam;
liczyłam na bardziej biografię- a tego było jak na lekarstwo, niż analizy porównawcze czy objaśnienie utworów poetki.

Książkę po prostu wymęczyłam. Nie tego się spodziewałam;
liczyłam na bardziej biografię- a tego było jak na lekarstwo, niż analizy porównawcze czy objaśnienie utworów poetki.