Myślałam, że będzie typowa.. Schematyczna, nieautentyczna, przekoloryzowana, wręcz nudna. Coś jednak kazało po nią sięgnąć. Dziś- zdecydowanie NIE żałuję tego wyboru.

Historia, którą krótko określiłabym jako "requiem dla snu". Opowieść o rodzinie, w której każdy boryka się z problemem, uzależnieniem, niezrozumieniem dla samego siebie. To nie była książka o heroinie, o dorastającym nastolatku, młodzieńczym buncie, narkotykach. To była książka o uzależnieniach, o potrzebach, które choć niszczące były konieczne do życia- były tlenem.

Autorka odeszła od typowej formy patologicznych rodzin, gdzie przyczyną wkroczenia dziecka na złą drogę jest brak pieniędzy, wzorców ze strony rodziców, czy widoczne gołym okiem problemy domowe. To była historia bogatej rodziny, która nie potrafiła ze sobą współżyć. Matka- bizneswoman, pracoholiczka, uzalezniona od papierosów, którymi "zajadała stres"; Ojciec- wysoko ustawiony, wiecznie w delegacjach, ze słabością do "kieliszka"; Gosposia- postać niby neutralna, choć jej jedyną formą relaksu było oglądanie telewizji, co poza pracą było jej właściwie jedynym zajęciem; starszy syn-Jacek; nastolatek w okresie buntu, uzależniony od - nie tyle narkotyku, co ucieczki przed otaczającą rzeczywistością- gwoli ścisłości- palacz marihuany; młodszy syn Michał- dziecko, którego zgubą była ciekawość- aż nadto. Każda z tych osób miała osobną historię, osobną tragedię z własnym życiem. Wszyscy czuli się niezrozumiali, niepotrzebni sobie nawzajem. Żona potrzebowała bliskości męża, gosposia swoich dzieci zza granicy, dzieci rodziców. Zakończenie- szczęśliwe, ale i pouczające, dające nadzieję, ale i wzruszające, a przy tym nie pozostawiające niedosytu. Ta książka- powtarzam, nie jest o narkotykach, one się pojawiają, fakt, ale wydaje mi się, że w obliczu tego, co się tam dzieje, są one naprawdę jedynie dodatkiem.

Nie wiem, czy to autorka miała na myśli. Jednak ilustrując w ten sposób rodzinę, stworzyła niesamowicie psychologiczny obraz i ukryty sens całości.

Osobiście podziwiam. Przeczytałam jednym tchem, a nie jest łatwo mnie zachwycić, wielu książek nie kończę, szybko się nudzę. Tu nie ma trywialności. Prosty język, który akurat idealnie współgra z zawiłą kompozycją psychologiczną.

Polecam każdemu, z czystym sumieniem.

Myślałam, że będzie typowa.. Schematyczna, nieautentyczna, przekoloryzowana, wręcz nudna. Coś jednak kazało po nią sięgnąć. Dziś- zdecydowanie NIE żałuję tego wyboru.

Historia, którą krótko określiłabym jako "requiem dla snu". Opowieść o rodzinie, w której każdy boryka się z problemem, uzależnieniem, niezrozumieniem dla samego siebie. To nie była książka o heroinie, o...