Pierwsze z zamieszczonych w tomie opowiadań: "Tristan" stanowi w mojej ocenie dobitne potwierdzenie uniwersalności wielkiej literatury. Autor opowiada w nim historię Spinella, wyobcowanego estety, pisarza (który wydał dotychczas jedną, niezbyt udaną książkę, lecz wciąż tworzy), który podczas pobytu w sanatorium poznaje równie subtelną panią Kloeterjahn. Dama ta, mimo że obdarzona pozaziemską delikatnością i pierwsza wśród kobiet, poślubiła grubiańskiego, wulgarnego i bogatego mężczyznę, urodziła mu równie wulgarne dziecko, po porodzie nigdy nie wróciła do siebie i umiera. Spinella wypełnia żałość nad zmarnowaniem takiego rzadkiego piękna i pogarda do chamskiego pana Kloeterjahn, który zdeptał ten piękny kwiat życia swej żony, nie będąc jej godzien. Pogardzie tej daje wyraz w sposób sobie właściwy, mianowicie pisząc emocjonalny list do pana Kloeterjahna, który przebywa w tym samym budynku.
Recenzenci piszą o konflikcie świata szeroko pojmowanej "sztuki" ze światem szeroko pojmowanego "handlu", o wzajemnej pogardzie przedstawicieli obu światów itp. Panuje, zdaje się consensus co do tego, że Mann opowiadał się za wyobcowaną jednostką, nie mogącą sobie znaleźć miejsca w brutalnym świecie, depczącym piękno. Ja jednak zupełnie inaczej zrozumiałam to opowiadanie. Widziałam dwie postaci: nieudacznika Spinella, który zadowala się wielbieniem ukochanej z daleka, który - gdyby to od niego zależało - skazałby ją na samotną nudę w zapuszczonym domu ojca, byle tylko ocalić jej eteryczne piękno. Człowiek ten nigdy się nie zdobędzie na konfrontację, jest takim dawnym, eleganckim wcieleniem internetowego hejtera-hipstera. Z drugiej strony stoi pan Kloeterjahn, człowiek, który wie, czego chce i sięga po to. No i mamy też panią Kloeterjahn, kobietę, która z własnej woli zakończyła swój "poetyczny" żywot w niedostatku i związała się z mężczyzną, który mógł oferować jej życie. Zakochany pan Spinell odmawia jej podmiotowości i nie traktuje jej decyzji (o której ona otwarcie mówi) poważnie...
Nie wiem, czy kwestia podmiotowości kobiety i jej zignorowania przez rzekomo zakochanego w niej literata zajmowała Tomasza Manna. Szczerze wątpię. A jednak jest to jakiś element tej historii, którą udało mu się przekazać. Siła wielkiej literatury.
W drugim opowiadaniu najlepszy jest tytuł: "Nieład i wczesna udręka". Tytuł dobrze oddaje treść i rzeczywiście, autor dobrze przedstawił chaos panujący w Niemczech w latach dwudziestych minionego wieku. Ale to tyle. Poza tym straszne nudy, moim zdaniem.

Pierwsze z zamieszczonych w tomie opowiadań: "Tristan" stanowi w mojej ocenie dobitne potwierdzenie uniwersalności wielkiej literatury. Autor opowiada w nim historię Spinella, wyobcowanego estety, pisarza (który wydał dotychczas jedną, niezbyt udaną książkę, lecz wciąż tworzy), który podczas pobytu w sanatorium poznaje równie subtelną panią Kloeterjahn. Dama ta, mimo że...